သူတို႔ဆီက သူတို႕တေတြ

ဗန္ေကာက္အေျခအေနကေတာ့ ပံုမွန္ပါဘဲ။ ပံုမွန္ဆိုတာ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတာပါ။၂ရက္၃ရက္အတြင္းက ေသြးထြက္သံယိုေတြ ျဖစ္လိုက္ေသးေပမဲ့ စစ္တပ္ကပစ္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ရွပ္နီေတြက သူတို႕ဖါသာေသြးေတြေဖါက္ပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ သြားသြန္ၾကလို႕ပါ။
http://www.youtube.com/user/aungsanhtay69?feature=mhw4#p/u/5/FyilUtWAua4 အက်ယ္ တ၀င့္ကိုေတာ့ဒီမွာကလစ္ၾကည့္ပါ။


သဘိတ္ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈ အထြဋ္အထိပ္ေန႕

ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႕ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ က်ေနာ့္ခံစားမႈအေတြးေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္။

တနဂၤေႏြေန႕၁၄။၀၃။၂၀၁၀။

ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘီဆစ္ ၀ိခ်ာခ်ီ၀ အစုိးရကုိ ျဖဳတ္ခ်ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆႏၵျပ ဖုိ႔အတြက္ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေျမာက္ပုိင္းေဒသက ေဒသခံေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ေရာက္လာေနၾကပါတယ္။ ထရပ္ကားေတြ၊ တျခားယာဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြကုိ လုံၿခံဳေရး အာဏာပုိင္ေတြက ရွာေဖြေနၾကတာဟာ ဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕အ၀င္ အေ၀းေျပးလမ္းေတြ ေပၚမွာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာေပါ့။
၆၀၀,၀၀၀ ကေန ၇၀၀,၀၀၀ ၾကားေလာက္ရွိမယ့္ အက်ႌအနီ၀တ္ ဆႏၵျပသူ ဒီမုိကေရစီ ညီညြတ္ေရး တပ္ဦး (UDD) အဖဲြ႔ကုိ ေထာက္ခံသူေတြက ၿမိဳ႕ေတာ္ဘန္ေကာက္မွာ ဆႏၵျပပဲြေတြကုိ သြားေရာက္ အားေပးျခင္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ျခင္းမ်ားျပဳၾကပါတယ္။
အစုိးရကေတာ့ စစ္တပ္က ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ ထုတ္ျပန္ဖုိ႔နဲ႔ သြားလာလႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ကန္႔သတ္ခြင့္ရွိတဲ့ ျပည္တြင္းလုံၿခံဳေရး ဥပေဒတရပ္ကုိ ျပ႒ာန္းခဲ့ၿပီး ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ စစ္သား၊ ရဲနဲ႔ လုံၿခံဳေရး တပ္ဖဲြ႔၀င္ ၅၀,၀၀၀ ေလာက္ ကင္းလွည့္ေနၾကတာ ဒီေန႕ဟာ၃ရက္ေျမာက္ေန႕ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ လူစုလူေ၀းျမင္ရင္ ေသနတ္နဲ႕ပစ္တတ္တဲ့ တိုင္းျပည္က လာသူမို႕ စျဖစ္တဲ႕ေန႕ ကတည္းက အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ဒီေန႕မနက္ ၁၁နာရီေလာက္မွာ တျခားၿမိဳတၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မိတ္ေဆြတေယာက္က သူတေယာက္ထည္း အိပ္စ္ပရက္စ္ေ၀းေပၚက ထြက္ေပါက္ မွား ဆင္းမိလို႕ လမ္းေတြပိတ္ထားတဲ့ၾကားထဲေရာက္သြားပီး ဘယ္ကထြက္ရမယ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ဖုန္းဆက္ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ လမ္းမေပၚမွာမေနနဲ႕ ၀င္လို႕ရတဲ့လမ္းသြယ္တခုထဲ၀င္ရပ္ထား လမ္းနံပါတ္ ေျပာ က်ေနာ္လာခဲ့မယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကမထြက္မျဖစ္ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ မထြက္ခင္ ၀တ္ထားတဲ့အကၤ် ီ သပိတ္သမားေတြရဲ႕အနီမ်ိဳးဆင္ဆင္မျဖစ္ဖို႕ လံုၿခံဳေရးအရမသကၤာျဖစ္ေစမဲ့ လြယ္အိပ္ေတြဘာေတြမပါဖို႕ ကအစ အေတာ္ သတိထားခဲ့ပါေသးတယ္။

ကားလမ္းေတြတခ်ိဳ႕ပိတ္ေနတာမို႕ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ ေလွဆင္း စီးပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ေလွေပၚ တက္ပီး ထိုင္မိမွ သတိထား မိတာ

က ေလွေပၚပါသူ တ၀က္မကဟာ အက်ၤ ီနီေတြနဲ႕ သဘိတ္ပြဲ သြားမဲ့

သူေတြ တခ်ိဳ႕ဆိုမိသားစုအလိုက္ ကေလးေတြေတာင္ပါေသး။

ကေလးေတြပါအကၤ် ီ အနီေလးေတြ ေပး၀တ္လို႕။

သာႀကီးယာႀကီး ဘုရားပြဲ သြားသလားမ်ား မွတ္ရတယ္။

သာႀကီးယာႀကီးဆိုလို႕ တဆက္ထဲ ေတြးမိတာက က်ေနာ္ျဖတ္သြားခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ္မွတ္သား ခဲ့ဖူးေသာ

ထိုင္းတို႕အေၾကာင္းျဖစ္သည္။

ထိုင္းလူမ်ိဳးတို႕သည္ သဘာ၀စရိုက္အားျဖင့္ အလြန္ေအးေဆးသည့္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္တတ္သည္။

အေပ်ာ္ႀကိဳက္သည္။ ေသြးဆူတတ္ေသာ ရန္လိုတတ္ေသာစရိုက္မရွိ။ စပ္စပ္စုစုမရွိ ဖါသိဖါသာေနတတ္သည္။

အလြန္ကိုသီးခံစိတ္ရွိသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ (သီးမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆင့္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေသြးေအး ေအးႏွင့္ရက္စက္တတ္သည္။ )
အေျပာင္းအလဲသိပ္မႀကိဳက္။ ရိုးရိုးဘဲေတြးသည္ ရိုးရိုးဘဲလုပ္မည္ သိပ္မထြင္ဘူးဆိုသည့္ အထဲကျဖစ္သည္။

ေပ်ာ္တတ္သည္ အေပ်ာ္ႀကိဳက္သည္ ဆိုရာမွာ ဆိုင္းသံၾကားရင္ အလိုလို လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာတတ္ တာလဲပါသည္။ ခနခနအျမဲ ေတြ႕ဖူးတာတခု ေျပာျပရလွ်င္ ေစ်းေရာင္းပြဲလိုဟာမ်ိဳး ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ သူ႕ဖါသာ ေစ်းဆြယ္ဂီတဖြင့္ထားတာ ခပ္ျမဴးျမဴး ခပ္ၾကယ္ၾကယ္ေလးေတာ့ရွိတာေပါ့ အဲဒါ အဲဒီေရွ႕ကြက္လပ္မွာ အသလြတ္၀င္ကေနၾကတာ ပ်ိဳပိ်ဳအိုအို က်ားမ ဆိုဒ္အစံု။ ဘိုက္ႀကီးသယ္မ ဘိုက္ႀကီးကားကားနဲ႕ကေနတာၾကည့္မလား ပခံုးေပၚခေလးထမ္းရက္ကေနတဲ့ကေလးအေဖၾကည့္မလား အိုး အစံုေတြ႕မယ္မွတ္္။

(ပံုမ်ားအေပၚကလစ္ႏွိပ္ၿပီးခ်ဲ႕ပါ)

သီးခံတတ္ေသာအေၾကာင္းနဲ႕ပါတ္သက္ပီး ယဥ္ေတြ ကားေတြလူေတြ အျပန္အလွန္ သီးခံနားလည္ေပးတာေတြ တေလာက ဘတ္(စ္) ဆိုပီး တီေက ေရးသြားေသးသည္။

အလြန္အကြ်ံ မ်ားျပား ရႈပ္ေထြးၿပီး ျပည့္ၾကပ္ေနသည့္ယဥ္ေက်ာေတြထဲမွာ တဦးႏွင့္တဦး တစီးႏွင့္တစီး လက္ကေလးေျမာက္ျပ ေခါင္းကေလးၿငိမ့္ျပ ကိုယ္ကေလးညြတ္ျပႏွင့္ တေျဖးေျဖး တိုး၀င္ လိုင္း၀င္ လိုင္းေျပာင္း နားလည္ သီးခံမႈအျပည့္အ၀ႏွင့္ ေန႕တာဓူ၀ သြားလာေနၾကသည္မွာ ခ်ီးွမႊန္းေလာက္ပါေပသည္။

တေယာက္ေယာက္က အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မွားေနသည့္တိုင္ အသာေလး ေလ်ာ့ေပး

ေစာင့္ေပး ေရွာင္ေပးတိမ္းေပး ျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ ေဂါက္ဆြဲ ဒါးထုတ္ ဒုတ္မိုး ျပႆနာမ်ိဳးကို ၿငိမ္းျခမ္းစြာ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။

မေတာ္တဆယဥ္ျခင္းပြတ္မိခ်ိတ္မိ ေဆာင့္မိ တိုက္မိ မႈမ်ားတြင္ ေသနာက်ိဳးကန္း မယ္မယ္ရရ မျဖစ္လွ်င္ ယဥ္ထိမ္းရဲေတာင္ ၀င္မရႈတ္ ဒိုင္လုပ္ေပးၿပီး အျခင္းျခင္းနားလည္မႈျဖင့္ ညွိႏႈင္း ၿပီးျပတ္ေစလိုက္သည္သာ။

လူစည္ကားရာလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ဗန္းခင္းၿပီး ေစ်းေရာင္းသူကေရာင္း လမ္းလည္ေခါင္ ဂစ္တာတီးၿပီး သဒၵါေၾကးရွာသူကရွာ (အေပၚတန္း၀ဲပံု)

မီးခဲတရဲရဲနဲ႕ အကင္ အဖုတ္သယ္က (လ၀မ္လြန္ခရပ္) အပူေလးသတိထားပါချမ ဆိုတာေလးနဲ႕တေရြ႕ေရြ႕။ အေလးအလံတင္တြန္းလာတဲ့လွည္းက ေျခေထာက္ေလးမ်ားသတိထားပါချမ(လ၀မ္ခါခရပ္)။

လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားလဲ ဒီလိုဘဲ ေရွာင္ပီးတိမ္းပီး သြားလိုက္သည္သာ ရႈပ္ရန္ေကာဟု ဘယ္သူမွမညူစူ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ ကိုယ္လမ္းကိုယ္သြား။

ဒီေလာက္ ရႈပ္ယွက္ခပ္ေနတဲ့ လမ္းထဲကား၀င္လာလဲ သူ႕ဟာနဲ႕သူ ရွဲေပးျခဲေပး ဘာမွပူညံပူညံမရွိ ဟြန္းသံေတာင္ တခ်က္မၾကားရ။ ၀န္အျပည့္တင္လာတဲ့ လက္တြန္းလွည္းနဲ႕ စာတိုက္၀န္ထမ္း စာပို႕လုင္ ဆိုက္ကယ္ လူအုပ္ထဲကအေရွာင္အတိမ္း ေစ်းသည္ကလဲ သူ႕ခံုစြန္းေလးရုပ္ေပး ေစ်း၀ယ္ကလည္း ဖယ္တန္တာဖယ္ ဟန္ခ်က္ညီလႈပ္ရွားမႈ ဒုတိယတန္း၀ဲပံုမွာ မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ပါ။

တခါးပိတ္ထားတဲ့အိမ္ေရွ႕/ဆိုင္ေရွ႕ မ်က္ႏွာအလွျပင္ဆိုင္နဲ႕အလွည့္ေစာင့္ေနသူ။

ကုန္းမွာလည္းကုန္းအေလ်ာက္ ေရမွာလဲေရအေလ်ာက္ တစီးအ၀င္အထြက္ လူအတင္အခ် နားလည္မႈႏွင့္ ဆလိုးေဒါင္းခ် ဆိုင္းေပးထားေသာ တူးေျမာင္းက်ဥ္း ပါစင္ဂ်ာေမာ္ေတာ္မ်ား။
အေျပာင္းအလဲသိပ္မႀကိဳက္။ ရိုးရိုးဘဲေတြးသည္ ရိုးရိုးဘဲလုပ္မည္ -

အမ်ားစု စားေလ့စားထရွိေသာ ေကြ႕တယို ဟုေခၚေသာ ဆန္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တမ်ိဳးကို
ဗန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ဖက္ မိုင္ေလးရာအေ၀းေလာက္က ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ တပြဲ၀ယ္
ဗန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ေတာင္္ဖက္ မိုင္ေလးရာအေ၀းေလာက္က ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ တပြဲ၀ယ္
ဗန္ေကာက္ၿမိဳ႕ လယ္ႏွင့္ ဗန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ တပြဲစီ၀ယ္ခဲ့။
ေစ်း လဲအတူတူ အတိုင္းအဆလဲအတူတူ အရသာလဲ တထပ္ထည္းျဖစ္ကိုျဖစ္ေနေစရမည္။

ဟိုဟာေလး ပိုထည့္ပါ ဒါေလးေလ်ာ့ထည့္ပါ သြားမေျပာႏွင့္ သူမလုပ္တတ္ေတာ့

အခန္႕မသင့္လွ်င္ ခင္ဗ်ားကိုမေရာင္းဘူးလို႕ေတာင္ေျပာျခင္ေျပာလႊတ္မည္။

မလြဲသာလုပ္ေပးလဲ အစပ္အဟပ္မတဲ့ ေတာ့။

သိပ္မထြင္ဘူးဆိုရာမွာ သူႏွင့္မဆိုင္ဟု ထင္လွ်င္ လံုး၀စိတ္မ၀င္စား သူမသိတဲ့ဟာဆိုလွ်င္ သိျခင္စိတ္ကိုမရွိ။

ဆုိပါစို႕ ဖလင္သံုး ကင္မရာရွိသူ သာမန္လူတေယာက္ ဒီကင္မရာနဲ႕ ရိုက္လာတာလဲမနဲေတာ့။

သူ…. သူ႕ ကင္မရာထဲ ဖလင္တခါမွမထည့္ဖူး ထည့္လည္းမထည့္တတ္ ထည့္တတ္ျခင္စိတ္လဲ တခါမွမျဖစ္ဖူး။

ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္လိုေသာအခါ ဓါတ္ပံုဆိုင္ကိုသြားမည္။ ဓါတ္ပံုဆိုင္မွာ ဖလင္ဓါတ္ခဲ ကင္မရာႏွင့္ ဆက္စပ္ရာ အားလံုးေရာင္းသည္။

အဲဒီမွာ ဖလင္ ဓါတ္ခဲစသည္ လိုတာ၀ယ္မည္။ ဆိုင္ကအားလံုးအသင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကင္မရာေတြကလည္း ဖိုးကပ္စ္လုပ္ဖို႕မလို အာပါခ်ာေရႊ႕စရာမရွိ စပိညွိစရာမလို

ခလုပ္ႏွိပ္ရံု ေနာက္တကြက္ ေမာ္တာကေရႊ႕ေပးအံုးမည္။ “ေျခာက္-ရွစ္”။

ေျခာက္-ရွစ္ေနသမွ်ရိုက္ ေျခာက္ပီး မရွစ္ေတာ့ရင္ကုန္ဘီ။ ဆိုင္ျပန္သြား ကင္မရာထိုးေပးလိုက္ ဟိုက ဖလင္ထုတ္ ပံုကူးပီး အသင့္။ အမ်ားစုဟာအေၾကာင္းအရာေတာေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီလိုဘဲသြားသည္။

ေနလည္းေနႏိုင္သည္။ ဆိုပါအံုးစို႕ အလုပ္သမားတေယာက္။ သူ႕စက္ခံုမွာခလုပ္၄ခုရွိသည္။

သူအလုပ္၀င္သည့္ေန႕က သူ႕အားသင္လိုက္သည္မွာ ခလုပ္ အစိမ္းႏွိပ္ ေရွ႕ေရြ႕သြားမယ္။

ခလုပ္အျပာႏွိပ္ ေနာက္လည္မည္။ ခလုပ္အ၀ါႏိွပ္ မူလေနရာေနမည္။ ဒီဖက္မွာ ခလုပ္အနီတခုရွိသည္

မင္းနဲ႕မဆိုင္ မထိနဲ႕ ။ မွာသည့္အတိုင္း အစိမ္းႏွိပ္ ေရွ႕ေရြ႕- ခလုပ္အျပာႏွိပ္ ေနာက္လည္-

မူလေနရာ ခလုပ္အ၀ါႏိွပ္ အလုပ္လုပ္လာသည္ႏွစ္ေပါင္း၂၀ရွိဘီ။

ခလုပ္အနီကိုတခါမွလက္လည္းမတို႕ စိတ္မွာလည္းမေတြး။ သူႏွင့္မဆိုင္ဟုဆိုထားသည္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႕လူမ်ိဳးကေတာ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အဲဒီခလုပ္အနီကို ႏွိပ္ရင္ဘာျဖစ္မလည္း ဘာေၾကာင့္မႏွိပ္ခိုင္းတာလဲ မသိရသမွ် အိပ္လို႕လည္းမေပ်ာ္ စားလို႕လည္းမ၀င္ အလုပ္လုပ္လို႕လည္း ေျဖာင့္မည္မဟုတ္။

သူတို႕တေတြကား ေဖၚျမဴလာသမားမ်ားျဖစ္သည္။ ေဖၚျမဴလာအတိုင္းဘဲ သြားသည္ အပို အလိုမရွိ ။

ဒါေၾကာင့္ဘဲသူတို႕အလွ်င္အျမန္တိုးတက္မႈရလာသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ဦးေဆာင္သူခ်ေပးရာ တက္ညီလက္ညီလိုက္သည္။ တေယာက္တေပါက္မဟုတ္။

ထို႕ေၾကာင့္ ႏွစ္၅၀အတြင္း အာရွမွာ က်ားတေကာင္အျဖစ္ေနရာယူႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ႏွစ္၅၀အတြင္းဗန္ေကာက္၏ အေျပာင္းအလဲ