ဒလက္ေတာရြာကို အလည္ေရာက္လာတဲ့ လူတိုင္း သတိထားမိတာ တစ္ခုက ရြာသူရြာသားေတြ ဘယ္သြားသြား ေဘာပင္ ဒါမွမဟုတ္ ခဲတံနဲ႔ စာရြက္ ေလး၊ ငါးရြက္ကို အိတ္ထဲ ထည့္ထားၾကတာပဲ။
သြားေလရာမွာလည္း စာရြက္ေပၚမွာ တစံုတခုကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေရးေနၾကတာကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။ မသိတဲ့ လူေတြကေတာ့ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးမ်ား ထိုးၾကသလား ထင္ၾကမယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။
ဒလက္ေတာရြာဆိုတာက ျပည္ခရိုင္၊ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ကေန ႏြားလွည္းနဲ႔သြားရင္ ေလးနာရီေလာက္ႏွင္မွ ေရာက္တဲ့ ရြာငယ္ေလးတစ္ခုပါပဲ။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းေျပာင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲတဲ့ ရြာေလးတစ္ခုေပါ့။ ရြာဦးမွာ ထံုးေစတီရိွတယ္။ ဆရာေတာ္ ရိွတယ္။ စာက်က္စာအံ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေတြ ရိွတယ္။ တစ္ရြာလံုး သံုးတဲ့ ေရတြင္းႀကီးရိွတယ္။ စပါးခင္း၊ ေငြတိုးေခ်းတဲ့လူ၊ အရက္ပုန္းဆိုင္၊ ဘဲျခံ၊ ဖုန္ထူတဲ့လမ္း စတဲ့ ရြာသေကၤတေတြ၊ ကာလသားေခါင္း၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ သူႀကီးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ရြာလူႀကီးတို႔လည္း ရိွတယ္။
ဒီရြာသားေတြ ဂုဏ္ယူတာ တစ္ခုက အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ေတြကို တိုက္တုန္းက နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရႊေတာင္တိုက္ပြဲမွာ သူတို႔ရြာက အရြယ္ေရာက္တဲ့ ေယာက်္ားေတြ အကုန္ဝင္ တိုက္ဖူးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ အာဇာနည္မ်ဳိးရိုး၊ အာဇာနည္ရြာလို႔ ထင္ၾကတယ္။ အဲဒါက ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ။
ျမန္မာျပည္ေတာင္ ကၽြန္ဘဝကလြတ္လို႔၊ မဆလေခတ္၊ နဝတေခတ္၊ နအဖေခတ္၊ ဒီမိုကေရစီေခတ္ဦး၊ ဒါေတြျဖတ္လို႔ ဒီမိုကေရစီ အဖြံ႕ျဖိဳးဆံုး အာရွႏိုင္ငံရယ္ လို႔ေတာင္ ေခၚေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မရိွသေလာက္ နည္းတဲ့ ဒလက္ေတာရြာကေတာ့ ဒါေတြ မသိလွဘူး။ တခါတခါ ၿမိဳ႕က ဆရာေတာ့္ တပည့္ ေက်ာင္းဆရာေလး ေပါက္လာမွ နည္းနည္းပါးပါးသိရတာ။
ဇာတ္လမ္း အစကလည္း အဲဒီ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုထြန္းဝါပါပဲ။ တရက္ ကိုထြန္းဝါ ဆရာေတာ္ကို လာဖူးေတာ့ လက္ထဲမွာ အဘိဓာန္တစ္အုပ္ေလာက္ နီးနီးထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္ပါလာတယ္။ ဆရာေတာ္က ဘာတုန္းဟဲ့ ဆိုေတာ့ “နအဖ လက္ထက္ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား၏ ေၾကညာခ်က္မ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္ႀကီး။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေၾကညာခ်က္ သိပ္ထုတ္ၾကေတာ့ စုထားတဲ့လူက စာအုပ္ေတာင္ ျပန္ရိုက္လို႔ရတယ္။
အာဇာနည္စိတ္ရိွၿပီး စစ္အစိုးရကိုမုန္းတဲ့ ဆရာေတာ္က ငါဖတ္ရေအာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ထားခဲ့စမ္းဆိုေတာ့ ကိုထြန္းဝါလည္း တင္ပါ့ ေပါ့။ ထားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က မနက္လည္း ဒါဖတ္၊ ညလည္း ဒါဖတ္၊ ဆြမ္းစားၿပီး လည္း ဖတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘာေတြးမိလဲဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေၾကညာခ်က္ေတြဟာ ထိေရာက္တယ္လို႔ ျမင္လာတယ္။ ငါလည္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး အနားက ေဘာပင္နဲ႔ စာရြက္တစ္ရြက္ထဲ ခ်ေရး လိုက္တယ္။
ဒလက္ေတာရြာဦးေက်ာင္း။ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၁/၂၀၄၃
ငါ မနက္ျဖန္ ၾကည္ေတာရြာ တရားပြဲသြားရန္ ႏြားလွည္းအလွဴခံလိုသည္။
ကပၸိယႀကီးမွ ရြာလူၾကီး စိန္ေမာင္ႏွင့္ စီစဥ္ရန္ အထူးတိုက္တြန္းလိုက္သည္။
လွည္းမရ၍ ေျခလ်င္ၾကြရမွာကိုလည္း ငါစိုးရိမ္ေၾကာင္း အသိေပးတယ္။
ေျခလ်င္ၾကြ၍ မက်န္းမာလ်င္ သင္တို႔ တာဝန္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။
ဒလက္ေတာရြာလံုးဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္
ၿပီးေတာ့ ကပၸိယႀကီး ဦးေတာက္ထြန္းကို ေခၚေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းဝ လူျမင္တဲ့ေနရာမွာ ကပ္၊ မင္းလည္း ဖတ္တဲ့။ ဦးေတာက္ထြန္းလည္း ဖတ္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ စကားေျပာသလိုလို၊ စာေရးသလိုလုိ အေရးအသားနဲ႔ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ သူ႔နာမည္လည္းပါတယ္။ ဦးစိန္ေမာင္ နာမည္ လည္း ပါတယ္။ သူနားလည္တာက မနက္ျဖန္ ဟိုဘက္ ၂ ရြာေက်ာ္ေလာက္က တရားပြဲတစ္ခုကိုသြားဖို႔ ႏြားလွည္း အလွဴခံခိုင္းတာ။ ဦးစိန္ေမာင္ကို စီစဥ္ခိုင္း။ ဒါပဲ။ အရင္ကလည္း သူ စီစဥ္ေပးေနၾကပါ။ အရင္ကေတာ့ ေတာက္ထြန္း လွည္းရွာကြာ ဆိုတာေလာက္ပဲ။ ခုကာမွ ဘာေတြ ေရးထားမွန္းမသိ။ တိုက္တြန္းလိုက္သည္၊ စိုးရိမ္ေၾကာင္း၊ ေၾကညာခ်က္။ အဆိုးဆံုးက ေအာက္ဆံုးမွာ ခပ္ႀကီးႀကီးေရးထားတဲ့ ဒလက္ေတာရြာလံုးဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္ ဆိုတာပဲ။
ဒလက္ေတာ တရြာလံုးမွ ဒီေက်ာင္းနဲ႔ သံဃာ ၆ ပါးရိွတာ။ ဒလက္ေတာနဲ႔ မဆိုင္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔ဆိုင္မွာတုန္း။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ဝင္ဖူးၿပီး ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရား - အရင္လုိပဲ လွည္းလိုလို႔ ဦးစိန္ေမာင္ကို ေျပာခိုင္းတာမဟုတ္လားဘုရား။ ဘာလို႔ စာတတန္၊ ေပတတန္ဖြဲ႔ရတာလဲ ဘုရား။ အေၾကာင္းထူးမ်ားရိွလို႔လားဘုရား”
ဆရာေတာ္က အ တတ္ရန္ေကာဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
“ဒါ စာတတန္၊ ေပတတန္မဟုတ္ဘူးကြ။ ေၾကညာခ်က္လို႔ ေခၚတယ္။ တခ်ိန္က စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္စဥ္က ဒီလိုပဲ ေၾကညာခ်က္ေတြ လႈိင္လႈိင္ထုတ္ခဲ့ရတယ္ဟ”
“အရွင္ဘုရားက ဦးစိန္ေမာင္ကို ေတာ္လွန္ေနလို႔လားဘုရား”
“နင့္အေမလင္ကို ငါေတာ္လွန္စရာလား။ ေၾကညာခ်က္ဆိုတာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မပါဘူး။ လိုရင္းကို ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္၊ အသိေပးခ်က္ကြ။ အခ်ီအခ် ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးေလကြာ။ မင္းတို႔လည္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကဟ။ စကားနည္းရန္စဲေပါ့ကြာ … ကဲ ကဲ … ခိုင္းထားတာလုပ္ခ်ည္။ ငါ မနက္ျဖန္အတြက္ ေၾကညာခ်က္ တစ္ေစာင္ ထပ္ထုတ္ဖို႔ လုပ္လိုက္ဦးမယ္”
ကပၸိယႀကီးလည္း ဝတ္ျဖည့္ၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ေၾကညာခ်က္ကို ေက်ာင္းအဝင္ဝအနားက ျခံစည္းရိုးအစပ္မွာ ကပ္ၿပီး ဦးစိန္ေမာင္အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ဗ်ဳိ႕ ဦးစိန္ေမာင္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းဘက္လာဦးဗ်”
“ဘာလို႔လဲကြ။ ဆရာေတာ္ေခၚလို႔လား”
ကပၸိယႀကီးလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သူႀကီးထင္ေနတဲ့ ဦးစိန္ေမာင္လည္း ေၾကညာခ်က္ဆိုတာကို သိပ္သေဘာက်သြားတယ္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ဒုန္းဆင္းခ်သြား တာ ညေန ေနအေတာ္ေစာင္းမွ ျပန္လာတယ္။
မၾကာပါဘူး။ ေက်ာင္းဝက ဆရာေတာ့္ ေၾကညာခ်က္ေအာက္မွာ ေၾကညာခ်က္ အသစ္ႏွစ္ခု ထပ္ေတြ႔ရေတာ့ပါပဲ။ တစ္ခုက ဦးစိန္ေမာင္၊ တစ္ခုက ကပၸိယႀကီး။
စိန္ေမာင္ရဲ႕ေၾကညာခ်က္
၁။ ဆရာေတာ္သည္ တရြာလံုးနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုတာကို ျခြင္းခ်က္မရိွ ေထာက္ခံတယ္။
၂။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္ကို ႏြားလွည္းကူညီျခင္းျဖင့္ ဝိုင္းရံၾက။
၃။ ရြာသားေတြလည္း ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကို ကူညီေစလိုတယ္။
ပံု - စိန္ေမာင္၊ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း ပင္မႏြားလွည္းအလွဴရွင္မ်ား အဖြဲ႔ဝင္။
သူ႔ေၾကညာခ်က္ေအာက္မွာက ကပၸိယႀကီး ဦးေတာက္ထြန္းရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ကို ဗလာစာရြက္ပိုင္းေလးေပၚမွာ ခဲတံတုံးတုံးႀကီးနဲ႔ ေရးထားတာေတြ႔ရတယ္။
ကပၸိယႀကီးက ေၾကညာသည္။
ဆရာေတာ့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္ေလ်ာေသာ ဦးစိန္ေမာင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ရြာသားမ်ားနဲ႔အတူ လံုးဝၾကိဳဆို တယ္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း စည္ပင္သာယာေရးအတြက္ အေထာက္အကူေကာင္းလို႔ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္၏။ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းအတြက္ ရြာတြင္းရြာပ အတူပူးေပါင္းၾကေလာ့။
ေတာက္ထြန္း၊ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ၾကီး (ကပၸိယ)။
ဒီရြာကေလးမွာ ေၾကညာခ်က္ထုတ္တဲ့ အေလ့အထက အဲဒီက စသြားတယ္။ ေၾကညာခ်က္ထုတ္တာကို သိပ္သေဘာက်ေနတဲ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ရြာလူၾကီး ဦးစိန္ေမာင္တို႔က တိုက္တြန္းတာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး စာေရး တတ္သူတိုင္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကေတာ့တယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ေျပာခ်င္တာေရးျပီး ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း ျခံစည္းရိုးမွာ သြားကပ္ၾကတာပဲ။
ဖတ္မိတဲ့လူက သက္ဆိုင္တဲ့လူကို အေၾကာင္းၾကား၊ သက္ဆိုင္တဲ့လူက သြားဖတ္၊ ေၾကညာခ်က္ျပန္ထုတ္နဲ႔ ေပါ့ေလ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကသလဲဆို ေအာက္က ဥပမာေတြသာၾကည့္ေတာ့။
ဦးစိုးေမာင္၊ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၂.၂၃/၂၀၄၃
ရြာေနာက္ဘက္က ငျမဲ င့ါသမီးကို ရည္းစား စကားလိုက္ေျပာတာကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္တယ္။ သူ႔မွာ လူၾကီးခ်င္း သေဘာတ ူျပီးသားရိွတယ္ေဟ့။ သူကလည္း ယူမယ္ေျပာျပီးသား။ ေနာက္ေနာင္ ငျမဲ ထပ္မံျပဳလုပ္ပါက က်ဳပ္အျပစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း ၾကိဳေျပာထားမည္။
စိုးေမာင္၊ သမီးအေဖ။
………………………………………….
အရီးျမကေလး၏ ေၾကညာခ်က္
ရြာထဲမွာ ကၽြန္မ အတိုး ေပးစားေနသည္ဟု အတင္းမ်ား ထြက္ေနၾကသည္။ ေပးသူ၊ ယူသူၾကည္ျဖဴတဲ့ အလုပ္ျဖစ္လို႔ ဘာမွ ဝင္ေျပာစရာ မလိုဘူးဟု ေျပာခ်င္သည္။ ဆရာ့ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္ၿပီးသား။ ဒါပဲ။ ေစ်းသြားရင္း ဝင္ကပ္သည္။
အရီး။
………………………………………….
မူလလက္ေဟာင္း “ေဟာဒီကပဲျပဳတ္” မွ အသိေပးျခင္း
တစ္ရြာလံုးက အားေပး ဝယ္ယူူၾကေသာ ကၽြန္မ၏ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းဝယ္ျခင္းကို မနက္ျဖန္ တစ္ရက္ နားမည္။ ဘုရားၾကီး သြားဖူးမလို႔။ မနက္ျဖန္အတြက္ ယေန႔ ၾကိဳေရာင္းမည္။ လာဝယ္ၾကေနာ္။ ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္။ ဟဲဟဲ။
မိမိုး (ဥာဏ္ၾကီးေရးေပးသည္)
အက်ဳိးဆက္က ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္း စကား သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေၾကညာခ်က္ တစ္ေစာင္ပဲ ထုတ္လိုက္ ၾကေတာ့တယ္။ အေၾကြးမရတာ၊ လင္မယား ရန္ျဖစ္တာ၊ သူ႔ေခြးကို ခဲနဲ႔ထုလို႔ မေက်နပ္တာ အစံုပဲ။ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ရင္လည္း ဟိုေၾကညာခ်က္ သိျပီးျပီလား၊ ငါကေတာ့ ဒီလိုျပန္ေၾကညာမယ္နဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ၾက ေတာ့တယ္။
ေၾကညာခ်က္ေတြကိုလည္း ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းဝမွာတင္ ကပ္လို႔ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ရြာအလယ္က ေရခ်မ္းစဥ္မွာလည္း ခြဲကပ္ၾကရတယ္။ တေန႔ တေန႔ ရြာသားေတြလည္း ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းနဲ႔ ေရခ်မ္းစင္ ေျပးေနၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာ ဘာေတြေပၚလာလဲဆိုေတာ့ ေၾကညာခ်က္ကို လိုက္ဖတ္ျပီး အေၾကာင္းၾကားေပးတဲ့ မိဝိုင္းတို႔လို ကေလးေတြရယ္၊ အဆင့္မီ ေၾကညာခ်က္ ေရးေပးသည္ ဆိုတဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းတို႔လို မေတာက္တေခါက္ စာေလး၊ ကဗ်ာေလး ေရးတတ္တဲ့လူေတြ ေပၚလာတယ္။
စာမေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္တဲ့လူေတြလည္း သူတို႔အားကိုးနဲ႔ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္လာေတာ့တယ္။ စံခ်ိန္တင္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကတဲ့ေန႔ကေတာ့ အတိုးေပးတဲ့ အရီးျမကေလးနဲ႔ ၾကက္သားသည္ ေဒၚဆင့္တို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ေန႔ပဲ။ ႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္တာ စကားသံတစ္လံုးမွ မထြက္ဘူး။ အရီးျမကေလးက အေၾကြးေတာင္းတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေရးျပီး ေရခ်မ္းစဥ္မွာ ကပ္တယ္။ ေဒၚဆင့္ ေတြ႔ေတာ့ ေစာေတာင္းရပါ့မလား ဆိုျပီး ကန္႔ကြက္တဲ႔ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္တယ္။
အဲဒါ အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ ေရခ်မ္းစဥ္ေရွ႕မွာ ဗလာအုပ္ထဲက စာရြက္ေတြ တဗ်င္းဗ်င္း ဆြဲျဖဲျပီး ေၾကညာခ်က္ အျပန္အလွန္ ထုတ္ၾကတာ။ စကားေတာ့ တစ္လံုးမွ မေျပာဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ့္ဆီက “အခုရပ္” ဆိုေတာ့ ေၾကညာခ်က္ကို ကပၸိယၾကီး လာကပ္သြားမွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကို ေၾကညာခ်က္ ၄၀ ထုတ္ျပီး သြားျပီတဲ့ေလ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေၾကညာခ်က္ေတြ ေဖာင္းပြလာေတာ့ ဆရာေတာ္က ေၾကညာခ်က္တစ္ရပ္ ထုတ္လိုက္တယ္။
ဒလက္ေတာရြာဦးေက်ာင္း။ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၈၅၂/၂၀၄၃
ငါနဲ႔ စိန္ေမာင္ကလြဲျပီးက်န္တဲ့လူေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေၾကညာခ်က္မထုတ္နဲ႔လို႔ တားျမစ္လိုက္သည္။ သေဘာတူရာ တူရာ အခ်င္းခ်င္းစုျပီး အဖြဲ႔လိုက္ထုတ္ၾကေတာ့။
မလိုက္နာသူကို ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ပိုင္ခြင့္ ရုတ္သိမ္းမယ္။ နားလည္တယ္ေနာ္။
ေၾကညာခ်က္မ်ား ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ နာယက၊ ဒလက္ေတာရြာလံုးဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္။
ဆရာေတာ့္စကားဆိုေတာ့ မျငင္းရဲၾကဘူး။ ေၾကညာခ်က္ေတြေတာ့ နည္းသြားတယ္။ အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေပၚလာတယ္။ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ရတာကို သေဘာေတြ႔ေနတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ တစ္ဖြဲ႔က တစ္ခုထုတ္ျပန္လိုက္ရင္ ေထာက္ခံလိုက္ၾက၊ အျမင္မတူရင္ ကန္႔ကြက္လိုက္ၾက၊ စကားမ်ားလာရင္ သတိေပးလိုက္ၾကနဲ႔။ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။
“ေျခတံရွည္အိမ္ရွင္မ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ဝက္ေမြးသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ေက်ာင္းတက္ဖူးသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ရြာလမ္းမၾကီး ေဘးဝဲယာေနသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ခဏခဏ ဖ်ားသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “အသံခ်ဲ႕စက္ငွားသူႏွင့္ ႏြားလွည္းပိုင္ရွင္မ်ားအဖြဲ႔” ၊ “လူပ်ဳိသိုးၾကီးမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ရြာဦးေက်ာင္း အေပၚထပ္ေန သံဃာ သံုးပါးအဖြဲ႔” စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေရးျပရင္ေတာ့ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ “ထုပ္ဆီးထိုးသူမ်ားအဖြဲ႔” ဆိုတာေတာင္ ပါေသးတာေလ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ အဖြဲ႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ရန္ေစာင္ လာၾကတယ္။ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔က ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ရင္ ေထာက္ခံတဲ့လူက မိတ္ေဆြ၊ သေဘာထားမတူလို႔ ျငိမ္ေနရင္၊ ေဝဖန္ရင္ေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔နဲ႔ ကမာၻရန္ပဲ။ အခ်င္းခ်င္း ေၾကညာခ်က္ေတြနဲ႔ တိုက္ၾက၊ ေတာင္းပန္ၾက၊ ခြဲလိုက္ၾက၊ ေပါင္းလိုက္ၾက၊ ဆရာေတာ္က ဝင္ေျဖရွင္း ရနဲ႔ ရပ္ထဲရြာထဲလည္း အလုပ္မလုပ္ ၾကေတာ့ဘူး။ အလွဴဖိတ္ရင္ေတာင္မွာ အဖြဲ႔လိုက္ပဲ ဖိတ္ေတာ့တာ။ ၾကာလာေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း စိုးရိမ္လာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းေတာင္ လာဘ္ သိပ္မရႊင္ေတာ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ မလာတာ ၾကာသြားတဲ့ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုထြန္းဝါ တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ့္ကို လာဖူးရင္း၊ စာအုပ္လည္း ျပန္ယူရင္း ေရာက္ခ်လာတယ္။ ဆရာေတာ္လည္း ကိုထြန္းဝါကို ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ပဲ ဝတ္ျဖည့္တာေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူး။
“မင္းႏွယ့္ကြာ … ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ။ ငါ့မွာ မင္းကိုေစာင့္ေနတာ”
“တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ျပည္ကိုေရာက္ေနလို႔ ဘုရား။ ဘာမ်ား အကူအညီလိုပါသလဲဘုရား”
“ေအး… အျဖစ္ကေတာ့ ဒီလိုကြ” လို႔ အစခ်ီျပီး ဒလက္ေတာရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ ရာဇဝင္ကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့တယ္။ (ရွင္းျပရင္းေတာင္ ေၾကညာခ်က္ ႏွစ္ေစာင္ေရးျပီး ကပၸိယၾကီးကို သြားကပ္ ခိုင္းေသးတာ) ကိုထြန္းဝါလည္း ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ျပီး ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရားက ေၾကညာခ်က္ စာအုပ္ပဲ ေတြ႔တာကိုးဘုရား။ တပည့္ေတာ္မွာ ေနာက္တစ္အုပ္ ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ေၾကညာခ်က္ေတြ အဲလို လႈိင္လႈိင္ထုတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြ ေရးထားတယ္ဘုရား”
“ေဟ… ဘာတဲ့လဲကြ”
“အဖြဲ႔ခြဲေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ၾကေတာ့ အားရိွတန္သေလာက္ မရိွဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဘုရား။ အခုပဲ ရြာကို ထိခိုက္ေနျပီမဟုတ္လားဘုရား”
“ေအး.. ဒါဆိုေလွ်ာက္စမ္းပါဦး။ ငါလုပ္ရမတုန္း”
“အရွင္ဘုရား ေၾကညာခ်က္ထုတ္ရမယ္ဘုရား”
“မင္းပဲ ေၾကညာခ်က္က ထုတ္တိုင္းမေကာင္းဘူးဆိုကြ”
“ဒီတခါ ထုတ္ရမွာကို ဒီလိုပါဘုရား” ဆိုျပီး ကိုထြန္းဝါက ဆရာေတာ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဆရာေတာ့္ဆီက ဒီေၾကညာခ်က္ ထြက္လာျပီး ဒလက္ေတာမွာ ေၾကညာခ်က္ေတြ ရပ္သြားေတာ့တယ္။
တရြာလံုးကို အသိေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ငါ တခုခု မေျပာမခ်င္း ဘာေၾကညာခ်က္မွ မထုတ္ရဘူး။ အဖြဲ႔ေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းၾကပါ။ အရင္လို ျပန္ေနၾက။ မဟုတ္ရင္ ငါ့ၾကိမ္က ေက်ာမေရြးဘူး။
ဆရာေတာ္
ကမၻာစိုးမင္း
ဒလက္ေတာရြာဆိုတာက ျပည္ခရိုင္၊ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ကေန ႏြားလွည္းနဲ႔သြားရင္ ေလးနာရီေလာက္ႏွင္မွ ေရာက္တဲ့ ရြာငယ္ေလးတစ္ခုပါပဲ။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းေျပာင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲတဲ့ ရြာေလးတစ္ခုေပါ့။ ရြာဦးမွာ ထံုးေစတီရိွတယ္။ ဆရာေတာ္ ရိွတယ္။ စာက်က္စာအံ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေတြ ရိွတယ္။ တစ္ရြာလံုး သံုးတဲ့ ေရတြင္းႀကီးရိွတယ္။ စပါးခင္း၊ ေငြတိုးေခ်းတဲ့လူ၊ အရက္ပုန္းဆိုင္၊ ဘဲျခံ၊ ဖုန္ထူတဲ့လမ္း စတဲ့ ရြာသေကၤတေတြ၊ ကာလသားေခါင္း၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ သူႀကီးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ရြာလူႀကီးတို႔လည္း ရိွတယ္။
ဒီရြာသားေတြ ဂုဏ္ယူတာ တစ္ခုက အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ေတြကို တိုက္တုန္းက နာမည္ႀကီးတဲ့ ေရႊေတာင္တိုက္ပြဲမွာ သူတို႔ရြာက အရြယ္ေရာက္တဲ့ ေယာက်္ားေတြ အကုန္ဝင္ တိုက္ဖူးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ အာဇာနည္မ်ဳိးရိုး၊ အာဇာနည္ရြာလို႔ ထင္ၾကတယ္။ အဲဒါက ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ။
ျမန္မာျပည္ေတာင္ ကၽြန္ဘဝကလြတ္လို႔၊ မဆလေခတ္၊ နဝတေခတ္၊ နအဖေခတ္၊ ဒီမိုကေရစီေခတ္ဦး၊ ဒါေတြျဖတ္လို႔ ဒီမိုကေရစီ အဖြံ႕ျဖိဳးဆံုး အာရွႏိုင္ငံရယ္ လို႔ေတာင္ ေခၚေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မရိွသေလာက္ နည္းတဲ့ ဒလက္ေတာရြာကေတာ့ ဒါေတြ မသိလွဘူး။ တခါတခါ ၿမိဳ႕က ဆရာေတာ့္ တပည့္ ေက်ာင္းဆရာေလး ေပါက္လာမွ နည္းနည္းပါးပါးသိရတာ။
ဇာတ္လမ္း အစကလည္း အဲဒီ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုထြန္းဝါပါပဲ။ တရက္ ကိုထြန္းဝါ ဆရာေတာ္ကို လာဖူးေတာ့ လက္ထဲမွာ အဘိဓာန္တစ္အုပ္ေလာက္ နီးနီးထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္ပါလာတယ္။ ဆရာေတာ္က ဘာတုန္းဟဲ့ ဆိုေတာ့ “နအဖ လက္ထက္ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား၏ ေၾကညာခ်က္မ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္ႀကီး။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေၾကညာခ်က္ သိပ္ထုတ္ၾကေတာ့ စုထားတဲ့လူက စာအုပ္ေတာင္ ျပန္ရိုက္လို႔ရတယ္။
အာဇာနည္စိတ္ရိွၿပီး စစ္အစိုးရကိုမုန္းတဲ့ ဆရာေတာ္က ငါဖတ္ရေအာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ထားခဲ့စမ္းဆိုေတာ့ ကိုထြန္းဝါလည္း တင္ပါ့ ေပါ့။ ထားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က မနက္လည္း ဒါဖတ္၊ ညလည္း ဒါဖတ္၊ ဆြမ္းစားၿပီး လည္း ဖတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘာေတြးမိလဲဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေၾကညာခ်က္ေတြဟာ ထိေရာက္တယ္လို႔ ျမင္လာတယ္။ ငါလည္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး အနားက ေဘာပင္နဲ႔ စာရြက္တစ္ရြက္ထဲ ခ်ေရး လိုက္တယ္။
ဒလက္ေတာရြာဦးေက်ာင္း။ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၁/၂၀၄၃
ငါ မနက္ျဖန္ ၾကည္ေတာရြာ တရားပြဲသြားရန္ ႏြားလွည္းအလွဴခံလိုသည္။
ကပၸိယႀကီးမွ ရြာလူၾကီး စိန္ေမာင္ႏွင့္ စီစဥ္ရန္ အထူးတိုက္တြန္းလိုက္သည္။
လွည္းမရ၍ ေျခလ်င္ၾကြရမွာကိုလည္း ငါစိုးရိမ္ေၾကာင္း အသိေပးတယ္။
ေျခလ်င္ၾကြ၍ မက်န္းမာလ်င္ သင္တို႔ တာဝန္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။
ဒလက္ေတာရြာလံုးဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္
ၿပီးေတာ့ ကပၸိယႀကီး ဦးေတာက္ထြန္းကို ေခၚေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းဝ လူျမင္တဲ့ေနရာမွာ ကပ္၊ မင္းလည္း ဖတ္တဲ့။ ဦးေတာက္ထြန္းလည္း ဖတ္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ စကားေျပာသလိုလို၊ စာေရးသလိုလုိ အေရးအသားနဲ႔ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ သူ႔နာမည္လည္းပါတယ္။ ဦးစိန္ေမာင္ နာမည္ လည္း ပါတယ္။ သူနားလည္တာက မနက္ျဖန္ ဟိုဘက္ ၂ ရြာေက်ာ္ေလာက္က တရားပြဲတစ္ခုကိုသြားဖို႔ ႏြားလွည္း အလွဴခံခိုင္းတာ။ ဦးစိန္ေမာင္ကို စီစဥ္ခိုင္း။ ဒါပဲ။ အရင္ကလည္း သူ စီစဥ္ေပးေနၾကပါ။ အရင္ကေတာ့ ေတာက္ထြန္း လွည္းရွာကြာ ဆိုတာေလာက္ပဲ။ ခုကာမွ ဘာေတြ ေရးထားမွန္းမသိ။ တိုက္တြန္းလိုက္သည္၊ စိုးရိမ္ေၾကာင္း၊ ေၾကညာခ်က္။ အဆိုးဆံုးက ေအာက္ဆံုးမွာ ခပ္ႀကီးႀကီးေရးထားတဲ့ ဒလက္ေတာရြာလံုးဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္ ဆိုတာပဲ။
ဒလက္ေတာ တရြာလံုးမွ ဒီေက်ာင္းနဲ႔ သံဃာ ၆ ပါးရိွတာ။ ဒလက္ေတာနဲ႔ မဆိုင္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔ဆိုင္မွာတုန္း။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ဝင္ဖူးၿပီး ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရား - အရင္လုိပဲ လွည္းလိုလို႔ ဦးစိန္ေမာင္ကို ေျပာခိုင္းတာမဟုတ္လားဘုရား။ ဘာလို႔ စာတတန္၊ ေပတတန္ဖြဲ႔ရတာလဲ ဘုရား။ အေၾကာင္းထူးမ်ားရိွလို႔လားဘုရား”
ဆရာေတာ္က အ တတ္ရန္ေကာဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
“ဒါ စာတတန္၊ ေပတတန္မဟုတ္ဘူးကြ။ ေၾကညာခ်က္လို႔ ေခၚတယ္။ တခ်ိန္က စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္စဥ္က ဒီလိုပဲ ေၾကညာခ်က္ေတြ လႈိင္လႈိင္ထုတ္ခဲ့ရတယ္ဟ”
“အရွင္ဘုရားက ဦးစိန္ေမာင္ကို ေတာ္လွန္ေနလို႔လားဘုရား”
“နင့္အေမလင္ကို ငါေတာ္လွန္စရာလား။ ေၾကညာခ်က္ဆိုတာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔မပါဘူး။ လိုရင္းကို ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္၊ အသိေပးခ်က္ကြ။ အခ်ီအခ် ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးေလကြာ။ မင္းတို႔လည္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကဟ။ စကားနည္းရန္စဲေပါ့ကြာ … ကဲ ကဲ … ခိုင္းထားတာလုပ္ခ်ည္။ ငါ မနက္ျဖန္အတြက္ ေၾကညာခ်က္ တစ္ေစာင္ ထပ္ထုတ္ဖို႔ လုပ္လိုက္ဦးမယ္”
ကပၸိယႀကီးလည္း ဝတ္ျဖည့္ၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ေၾကညာခ်က္ကို ေက်ာင္းအဝင္ဝအနားက ျခံစည္းရိုးအစပ္မွာ ကပ္ၿပီး ဦးစိန္ေမာင္အိမ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ဗ်ဳိ႕ ဦးစိန္ေမာင္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းဘက္လာဦးဗ်”
“ဘာလို႔လဲကြ။ ဆရာေတာ္ေခၚလို႔လား”
ကပၸိယႀကီးလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သူႀကီးထင္ေနတဲ့ ဦးစိန္ေမာင္လည္း ေၾကညာခ်က္ဆိုတာကို သိပ္သေဘာက်သြားတယ္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ဒုန္းဆင္းခ်သြား တာ ညေန ေနအေတာ္ေစာင္းမွ ျပန္လာတယ္။
မၾကာပါဘူး။ ေက်ာင္းဝက ဆရာေတာ့္ ေၾကညာခ်က္ေအာက္မွာ ေၾကညာခ်က္ အသစ္ႏွစ္ခု ထပ္ေတြ႔ရေတာ့ပါပဲ။ တစ္ခုက ဦးစိန္ေမာင္၊ တစ္ခုက ကပၸိယႀကီး။
စိန္ေမာင္ရဲ႕ေၾကညာခ်က္
၁။ ဆရာေတာ္သည္ တရြာလံုးနဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုတာကို ျခြင္းခ်က္မရိွ ေထာက္ခံတယ္။
၂။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္ကို ႏြားလွည္းကူညီျခင္းျဖင့္ ဝိုင္းရံၾက။
၃။ ရြာသားေတြလည္း ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကို ကူညီေစလိုတယ္။
ပံု - စိန္ေမာင္၊ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း ပင္မႏြားလွည္းအလွဴရွင္မ်ား အဖြဲ႔ဝင္။
သူ႔ေၾကညာခ်က္ေအာက္မွာက ကပၸိယႀကီး ဦးေတာက္ထြန္းရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ကို ဗလာစာရြက္ပိုင္းေလးေပၚမွာ ခဲတံတုံးတုံးႀကီးနဲ႔ ေရးထားတာေတြ႔ရတယ္။
ကပၸိယႀကီးက ေၾကညာသည္။
ဆရာေတာ့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္ေလ်ာေသာ ဦးစိန္ေမာင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ရြာသားမ်ားနဲ႔အတူ လံုးဝၾကိဳဆို တယ္။ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း စည္ပင္သာယာေရးအတြက္ အေထာက္အကူေကာင္းလို႔ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္၏။ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းအတြက္ ရြာတြင္းရြာပ အတူပူးေပါင္းၾကေလာ့။
ေတာက္ထြန္း၊ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ၾကီး (ကပၸိယ)။
ဒီရြာကေလးမွာ ေၾကညာခ်က္ထုတ္တဲ့ အေလ့အထက အဲဒီက စသြားတယ္။ ေၾကညာခ်က္ထုတ္တာကို သိပ္သေဘာက်ေနတဲ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ ရြာလူၾကီး ဦးစိန္ေမာင္တို႔က တိုက္တြန္းတာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး စာေရး တတ္သူတိုင္း ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကေတာ့တယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ေျပာခ်င္တာေရးျပီး ဆရာေတာ့္ေက်ာင္း ျခံစည္းရိုးမွာ သြားကပ္ၾကတာပဲ။
ဖတ္မိတဲ့လူက သက္ဆိုင္တဲ့လူကို အေၾကာင္းၾကား၊ သက္ဆိုင္တဲ့လူက သြားဖတ္၊ ေၾကညာခ်က္ျပန္ထုတ္နဲ႔ ေပါ့ေလ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကသလဲဆို ေအာက္က ဥပမာေတြသာၾကည့္ေတာ့။
ဦးစိုးေမာင္၊ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၂.၂၃/၂၀၄၃
ရြာေနာက္ဘက္က ငျမဲ င့ါသမီးကို ရည္းစား စကားလိုက္ေျပာတာကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္တယ္။ သူ႔မွာ လူၾကီးခ်င္း သေဘာတ ူျပီးသားရိွတယ္ေဟ့။ သူကလည္း ယူမယ္ေျပာျပီးသား။ ေနာက္ေနာင္ ငျမဲ ထပ္မံျပဳလုပ္ပါက က်ဳပ္အျပစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း ၾကိဳေျပာထားမည္။
စိုးေမာင္၊ သမီးအေဖ။
………………………………………….
အရီးျမကေလး၏ ေၾကညာခ်က္
ရြာထဲမွာ ကၽြန္မ အတိုး ေပးစားေနသည္ဟု အတင္းမ်ား ထြက္ေနၾကသည္။ ေပးသူ၊ ယူသူၾကည္ျဖဴတဲ့ အလုပ္ျဖစ္လို႔ ဘာမွ ဝင္ေျပာစရာ မလိုဘူးဟု ေျပာခ်င္သည္။ ဆရာ့ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္ၿပီးသား။ ဒါပဲ။ ေစ်းသြားရင္း ဝင္ကပ္သည္။
အရီး။
………………………………………….
မူလလက္ေဟာင္း “ေဟာဒီကပဲျပဳတ္” မွ အသိေပးျခင္း
တစ္ရြာလံုးက အားေပး ဝယ္ယူူၾကေသာ ကၽြန္မ၏ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းဝယ္ျခင္းကို မနက္ျဖန္ တစ္ရက္ နားမည္။ ဘုရားၾကီး သြားဖူးမလို႔။ မနက္ျဖန္အတြက္ ယေန႔ ၾကိဳေရာင္းမည္။ လာဝယ္ၾကေနာ္။ ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္။ ဟဲဟဲ။
မိမိုး (ဥာဏ္ၾကီးေရးေပးသည္)
အက်ဳိးဆက္က ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္း စကား သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေၾကညာခ်က္ တစ္ေစာင္ပဲ ထုတ္လိုက္ ၾကေတာ့တယ္။ အေၾကြးမရတာ၊ လင္မယား ရန္ျဖစ္တာ၊ သူ႔ေခြးကို ခဲနဲ႔ထုလို႔ မေက်နပ္တာ အစံုပဲ။ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ရင္လည္း ဟိုေၾကညာခ်က္ သိျပီးျပီလား၊ ငါကေတာ့ ဒီလိုျပန္ေၾကညာမယ္နဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ၾက ေတာ့တယ္။
ေၾကညာခ်က္ေတြကိုလည္း ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းဝမွာတင္ ကပ္လို႔ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ရြာအလယ္က ေရခ်မ္းစဥ္မွာလည္း ခြဲကပ္ၾကရတယ္။ တေန႔ တေန႔ ရြာသားေတြလည္း ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းနဲ႔ ေရခ်မ္းစင္ ေျပးေနၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာ ဘာေတြေပၚလာလဲဆိုေတာ့ ေၾကညာခ်က္ကို လိုက္ဖတ္ျပီး အေၾကာင္းၾကားေပးတဲ့ မိဝိုင္းတို႔လို ကေလးေတြရယ္၊ အဆင့္မီ ေၾကညာခ်က္ ေရးေပးသည္ ဆိုတဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းတို႔လို မေတာက္တေခါက္ စာေလး၊ ကဗ်ာေလး ေရးတတ္တဲ့လူေတြ ေပၚလာတယ္။
စာမေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္တဲ့လူေတြလည္း သူတို႔အားကိုးနဲ႔ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္လာေတာ့တယ္။ စံခ်ိန္တင္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ၾကတဲ့ေန႔ကေတာ့ အတိုးေပးတဲ့ အရီးျမကေလးနဲ႔ ၾကက္သားသည္ ေဒၚဆင့္တို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ေန႔ပဲ။ ႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္တာ စကားသံတစ္လံုးမွ မထြက္ဘူး။ အရီးျမကေလးက အေၾကြးေတာင္းတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေရးျပီး ေရခ်မ္းစဥ္မွာ ကပ္တယ္။ ေဒၚဆင့္ ေတြ႔ေတာ့ ေစာေတာင္းရပါ့မလား ဆိုျပီး ကန္႔ကြက္တဲ႔ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္တယ္။
အဲဒါ အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ ေရခ်မ္းစဥ္ေရွ႕မွာ ဗလာအုပ္ထဲက စာရြက္ေတြ တဗ်င္းဗ်င္း ဆြဲျဖဲျပီး ေၾကညာခ်က္ အျပန္အလွန္ ထုတ္ၾကတာ။ စကားေတာ့ တစ္လံုးမွ မေျပာဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ့္ဆီက “အခုရပ္” ဆိုေတာ့ ေၾကညာခ်က္ကို ကပၸိယၾကီး လာကပ္သြားမွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကို ေၾကညာခ်က္ ၄၀ ထုတ္ျပီး သြားျပီတဲ့ေလ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေၾကညာခ်က္ေတြ ေဖာင္းပြလာေတာ့ ဆရာေတာ္က ေၾကညာခ်က္တစ္ရပ္ ထုတ္လိုက္တယ္။
ဒလက္ေတာရြာဦးေက်ာင္း။ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၈၅၂/၂၀၄၃
ငါနဲ႔ စိန္ေမာင္ကလြဲျပီးက်န္တဲ့လူေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေၾကညာခ်က္မထုတ္နဲ႔လို႔ တားျမစ္လိုက္သည္။ သေဘာတူရာ တူရာ အခ်င္းခ်င္းစုျပီး အဖြဲ႔လိုက္ထုတ္ၾကေတာ့။
မလိုက္နာသူကို ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ပိုင္ခြင့္ ရုတ္သိမ္းမယ္။ နားလည္တယ္ေနာ္။
ေၾကညာခ်က္မ်ား ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ နာယက၊ ဒလက္ေတာရြာလံုးဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္။
ဆရာေတာ့္စကားဆိုေတာ့ မျငင္းရဲၾကဘူး။ ေၾကညာခ်က္ေတြေတာ့ နည္းသြားတယ္။ အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေပၚလာတယ္။ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ရတာကို သေဘာေတြ႔ေနတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ တစ္ဖြဲ႔က တစ္ခုထုတ္ျပန္လိုက္ရင္ ေထာက္ခံလိုက္ၾက၊ အျမင္မတူရင္ ကန္႔ကြက္လိုက္ၾက၊ စကားမ်ားလာရင္ သတိေပးလိုက္ၾကနဲ႔။ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။
“ေျခတံရွည္အိမ္ရွင္မ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ဝက္ေမြးသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ေက်ာင္းတက္ဖူးသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ရြာလမ္းမၾကီး ေဘးဝဲယာေနသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ခဏခဏ ဖ်ားသူမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “အသံခ်ဲ႕စက္ငွားသူႏွင့္ ႏြားလွည္းပိုင္ရွင္မ်ားအဖြဲ႔” ၊ “လူပ်ဳိသိုးၾကီးမ်ားအဖြဲ႔” ၊ “ရြာဦးေက်ာင္း အေပၚထပ္ေန သံဃာ သံုးပါးအဖြဲ႔” စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေရးျပရင္ေတာ့ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ “ထုပ္ဆီးထိုးသူမ်ားအဖြဲ႔” ဆိုတာေတာင္ ပါေသးတာေလ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ အဖြဲ႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ရန္ေစာင္ လာၾကတယ္။ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔က ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ရင္ ေထာက္ခံတဲ့လူက မိတ္ေဆြ၊ သေဘာထားမတူလို႔ ျငိမ္ေနရင္၊ ေဝဖန္ရင္ေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔နဲ႔ ကမာၻရန္ပဲ။ အခ်င္းခ်င္း ေၾကညာခ်က္ေတြနဲ႔ တိုက္ၾက၊ ေတာင္းပန္ၾက၊ ခြဲလိုက္ၾက၊ ေပါင္းလိုက္ၾက၊ ဆရာေတာ္က ဝင္ေျဖရွင္း ရနဲ႔ ရပ္ထဲရြာထဲလည္း အလုပ္မလုပ္ ၾကေတာ့ဘူး။ အလွဴဖိတ္ရင္ေတာင္မွာ အဖြဲ႔လိုက္ပဲ ဖိတ္ေတာ့တာ။ ၾကာလာေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း စိုးရိမ္လာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းေတာင္ လာဘ္ သိပ္မရႊင္ေတာ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ မလာတာ ၾကာသြားတဲ့ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုထြန္းဝါ တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ့္ကို လာဖူးရင္း၊ စာအုပ္လည္း ျပန္ယူရင္း ေရာက္ခ်လာတယ္။ ဆရာေတာ္လည္း ကိုထြန္းဝါကို ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ပဲ ဝတ္ျဖည့္တာေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူး။
“မင္းႏွယ့္ကြာ … ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ။ ငါ့မွာ မင္းကိုေစာင့္ေနတာ”
“တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ျပည္ကိုေရာက္ေနလို႔ ဘုရား။ ဘာမ်ား အကူအညီလိုပါသလဲဘုရား”
“ေအး… အျဖစ္ကေတာ့ ဒီလိုကြ” လို႔ အစခ်ီျပီး ဒလက္ေတာရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ ရာဇဝင္ကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့တယ္။ (ရွင္းျပရင္းေတာင္ ေၾကညာခ်က္ ႏွစ္ေစာင္ေရးျပီး ကပၸိယၾကီးကို သြားကပ္ ခိုင္းေသးတာ) ကိုထြန္းဝါလည္း ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ျပီး ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရားက ေၾကညာခ်က္ စာအုပ္ပဲ ေတြ႔တာကိုးဘုရား။ တပည့္ေတာ္မွာ ေနာက္တစ္အုပ္ ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ေၾကညာခ်က္ေတြ အဲလို လႈိင္လႈိင္ထုတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြ ေရးထားတယ္ဘုရား”
“ေဟ… ဘာတဲ့လဲကြ”
“အဖြဲ႔ခြဲေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ၾကေတာ့ အားရိွတန္သေလာက္ မရိွဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဘုရား။ အခုပဲ ရြာကို ထိခိုက္ေနျပီမဟုတ္လားဘုရား”
“ေအး.. ဒါဆိုေလွ်ာက္စမ္းပါဦး။ ငါလုပ္ရမတုန္း”
“အရွင္ဘုရား ေၾကညာခ်က္ထုတ္ရမယ္ဘုရား”
“မင္းပဲ ေၾကညာခ်က္က ထုတ္တိုင္းမေကာင္းဘူးဆိုကြ”
“ဒီတခါ ထုတ္ရမွာကို ဒီလိုပါဘုရား” ဆိုျပီး ကိုထြန္းဝါက ဆရာေတာ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဆရာေတာ့္ဆီက ဒီေၾကညာခ်က္ ထြက္လာျပီး ဒလက္ေတာမွာ ေၾကညာခ်က္ေတြ ရပ္သြားေတာ့တယ္။
တရြာလံုးကို အသိေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ငါ တခုခု မေျပာမခ်င္း ဘာေၾကညာခ်က္မွ မထုတ္ရဘူး။ အဖြဲ႔ေတြ အကုန္လံုးကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းၾကပါ။ အရင္လို ျပန္ေနၾက။ မဟုတ္ရင္ ငါ့ၾကိမ္က ေက်ာမေရြးဘူး။
ဆရာေတာ္
ကမၻာစိုးမင္း
