9/29/2009

ဘိုးဘြားအေမြ က်ေနာ္တို႔ ႏွင့္ အနာဂါတ္ ဗမာျပည္

တို႔ျပည္အေရးမို႔

Environment Change

(၁) ဘာလုပ္ျကမလဲ
ဆႏၵ ခံ ယူပြဲ က်င္းပ ျပီးေနာက္ ဖြဲ႔စည္းပံု အသစ္ျကီးနဲ႔ ေရႊးေကာက္ပြဲက်င္းပမယ္ လို႔ေျကျငာထားတဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ တိုင္းျပည္ အေျခအေနဟာ အလြန္ဆိုးဝါး ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့သူအားလံုး သေဘာတူျကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့က်ေနာ္တိ႔ု ဘာလုပ္ျကမလဲ ။
-သဘာဝ ဝန္းက်င္ နဲ ့ပါတ္သက္လို ့ ေဆြးေႏြးေျပာဆို ျကတဲ့ အခါ –တကမၻာလံုး အတိုင္း အတာနဲ ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ျပီး ေဒသအလိုက္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ ျကဖို ့ လိုတယ္---ဆိုတာကို ေျပာဆို ျကေလ့ ရွိ ပါတယ္၊၊ ခုက်ေနာ္ တို ့ ဗမာျပည္ ဒီမိုက ေရစီ ေရးလွဳပ္ရွားသူေတြအေနနဲ ့လည္း ဒီသေဘာမ်ိဳးစဥ္းစား ျကံဆ လုပ္ကိုင္ျကဖို ့ လို မယ္လို ့ယူဆမိပါတယ္၊၊

-ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ေရးလွဳပ္ရွားမွဳဟာ အႏွစ္ ၂ဝ၊ နီးလာခဲ့ပါျပီ၊ အမ်ဳိးသား တိုင္း ျပည္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ေရး ကိုလည္း စစ္အစိုးရနဲ ့ အတိုက္အခံတို ့ ႏွစ္ ဘက္စလံုး ဘယ္ဘက္ကမွ သိသိသာသာ ထိုးထြက္ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာ မေတြ ့ရေသးပါဘူး၊၊ အမ်ဳိးသားတိုင္းျပည္ နဲ ့ ျပည္သူလူထုကေတာ့ အခ်ိန္နဲ ့ အမွ် ဒုကၡ ဆင္းရဲ ေတြနဲ ့ ျပႆနာ ေပါင္းစံုျကားမွာ နစ္မႊန္း ျမဳပ္ဆင္း သြားေနပါတယ္၊၊ ဒီအမ်ဳိးသားေရး အျကပ္တည္းကို က်ေနာ္တို ့ အခ်ိန္မွီ အခါမွီ မေျဖရွင္း ႏိုင္ျကဘူး ဆိုရင္ ကမၻာျကီးရဲ ့ ဒီတခ်ီ အလွည့္ အေျပာင္းမွာလည္း က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ ဗမာျပည္ဟာ က်ဆံုး အမ်ဳိးသားစာရင္း ဝင္သြားေတာ့ မွာပါ၊၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို ့ ဘာလုပ္ျကမလဲ၊၊

ဘာလုပ္ျကမလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေရာက္လာတဲ့ အခါတိုင္း က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ အေျဖ ေပ်ာက္ သြားတတ္သလို မေရမရာလဲျဖစ္ သြားတတ္ပါတယ္။

-ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ျကတဲ့ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံ မ်ား၊ တိုင္းျပည္မ်ားရဲ့ သမိုင္းနဲ ့ ေအာင္ျမင္ ေနျကတဲ့ အမ်ဳိးသားတိုင္းျပည္ ေတြကို ေလ့လာျပီး၊ သင္ခန္းစာ ယူျကဖို ့ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခါမွာ က်ေနာ္တို ့ေတြဟာ၊----အဲဒီတိုင္းျပည္၊အဲဒီလူမ်ဴိးေတြမွာေတာ့၊ ေကာင္းမြန္ တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြ နဲ ့ ျပည့္စံုတယ္ အခြင့္အခါေကာင္း ေတြနဲ ့ ျကံုရတယ္၊၊ ဒို ့မွာေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးေတြ မရွိဘူး၊ အခြင့္ေကာင္း အခါေကာင္းေတြ မျကံုရဘူး အဲဒါေျကာင့္ ငါတို ့ကေတာ့ မေအာင္ျမင္ ႏိုင္ဘူး-လို ့၊အဆိုးျမင္စိတ္ အရႈံးေပးစိတ္ နဲ ့ ဘဲစဥ္းစားျကပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ဘို ့အတြက္ လိုအပ္ေနေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ အလက္ ေတြအရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္စံုလာေအာင္ ဘာလုပ္ျကမလဲ ဘယ္လိုလုပ္ျက မလဲ လို ့ ျကံဆတဲ့ ဆီကို မေရာက္လာပါဘူး၊ အျခားသူေတြနဲ ့ တျခားေနရာမွာ ရိွတဲ့ ခ်ဳိ ့ယြင္းအားနဲခ်က္ေတြ ကိုဘဲလက္ညိဳးထိုး အျပစ္တင္စကား ေျပာတာကလြဲ လို ့၊ ဘယ္လိုျပဳျပင္ ျကမလဲ ဆိုတဲ့ဆီေရာက္မလာ ျကပါလာျကပါဘူး၊၊
-ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ၊ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံ တခုျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေရး ဆိုတာ၊ အမ်ဳိးသားအျကပ္အတည္းျကီး တခုကို ေျဖရွင္းဖို ့ဆိုတာ၊ တဦးေကာင္း တေယာက္ ေကာင္း၊ တဖြဲ ့ေကာင္းတစုေကာင္း ေလာက္နဲ ့ မရႏိုင္ပါဘူး၊ လူအမ်ားျကီးနဲ ့ သက္ဆိုင္ တဲ့ ကိစၥပါ၊၊ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားဆင္ျကဥ္ရမွာက အဲဒီလူအမ်ားျကီး ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ကိုယ္လဲ တေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ့္ရဲ ့အဖြဲ ့၊ ကိုယ့္ရဲ ့ အစုအစည္း၊ ဟာလဲ အစိတ္အပိုင္း တခုျဖစ္တယ္၊ ဆိုတာပါဘဲ၊၊
ဒီေတာ့ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ ဖို ့ကိစၥ၊ စြန္ ့လႊတ္စြန္ ့စား ဖို ့ကိစၥ၊ အနစ္နာခံဖို ့ကိစၥ၊ ေတြကို တျခားလူေတြကို ဘဲ ေတာင္းဆိုေနလို ့၊ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး၊၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းျပီး၊ ေတာင္းဆိုရပါလိမၼယ္၊၊ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ စျပီးေျပာခ်င္တာက သဘာဝဝန္းက်င္ သမားေတြေျပာတဲ့ (think gobally act locally) ဆိုတာလိုဘဲ၊ က်ေနာ္တို ့အေနနဲ ့ တစံုလံုး အတိုင္းတာအထိ စဥ္းစား ျကံ ဆ၊ေျပာဆို ေဆြးေႏြးျကျပီး၊ ကိုယ္တိုင္ကစလုပ္ဖို ့၊ လက္လွမ္းမွီတဲ့ ေနရာကစလုပ္ဖို ့၊ ဆို တာပါဘဲ၊၊ တစံုလံုးအတြက္စဥ္းစား ကိုယ္တိုင္ကစလုပ္ လို ့ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္၊၊

-ေနာက္တခု က်ေနာ္ေဆြးေႏြးခ်င္တာက စဥ္းစားျကံဆခ်က္ နဲ ့ပါတ္သက္လို ့ပါ၊ က်ေနာ္တို ့ေတြ အားလံုးဘဲ၊ အနည္းနဲ ့အမ်ားေတာ့ စဥ္းစားျကံဆ ျကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အျကံဥာဏ္ ေတြ၊ ျကံဆခ်က္ ေတြရဲ ့အမ်ားစုက –ေျကာင္ကိုခ်ဴဆြဲဖို ့ ျကံဆခ်က္ -ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္၊၊

ဒီေနရာမွာ ဇါတ္လမ္းအက်ဥ္းေလး ျပန္ေရးျပရပါလိမၼယ္၊၊ ဟိုးတခါ တံုးက ေပါ့ေလ၊ ျကြက္ဖမ္းတာ အလြန္ေတာ္တဲ့ ၊ ျကြက္လဲ အလြန္ျကိုက္တဲ့ ေျကာင္ျကီး တေကာင္ ရွိသတဲ့၊၊ ဒီေတာ့ အဲဒီေနရာမွာရိွတဲ့ ျကြက္ေတြခမ်ာ အလြန္ဒုကၡေရာက္ ေန ျကတာေပါ့ ၊ေျကာက္လဲ ေျကာက္ေနျကရ တာေပါ့ ၊ ဒါနဲ ့တေန ့မွာေတာ့ ၊ျကြက္ေတြ ျကားထဲ အေတာ္တြင္က်ယ္တဲ့NGO ျကြက္တေကာင္က အစည္းေဝးေခၚျပီး၊ ဒီ ျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္း ျက မလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖရဖို ့၊ workshop meeting ၊ တခု လုပ္တာေပါ့၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ျကြက္ေတြထဲက ခပ္ေထာင္ေထာင္ တေကာင္က ဒီလို ေဆြးေႏြးတယ္တဲ့၊ - ဒီေျကာင္ျကီးဟာ ေျခသံအလြန္ လံုျပီး၊ ပိရိ သပ္ရပ္လြန္းလို ့၊ ေျကာင္ျကီး လာေနတာကို မသိလိုက္ရလို ့၊ ဖမ္းစားတာခံျကရတာျဖစ္တယ္၊ တကယ္လို ့ေျကာင္ျကီးလာေနတာ ကိုသာသိျကရရင္ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္ ျကမွာဘဲ၊ ဒီေတာ့ ေျကာင္ျကီးလာေနတာကို သိရေအာင္ ဒီေျကာင္ျကီးရဲ ့ လည္ပင္းမွာ ခ်ဴတလံုး ဆြဲေပးထားလိုက္ ရင္ေကာင္းမယ္- ဆိုတာဘဲ၊၊ က်န္တဲ့ ျကြက္ေတြကလဲ –ဟာ သိပ္ ေကာင္း တဲ့ အျကံ ဘဲ ဆိုျပီး၊ အားလံုး ဝိုင္းသေဘာတူ ျကတာေပါ့ ဒီေတာ့ ေျကာင္ျကီး ရဲ ့လည္မွာ ခ်ဴတလုံး ဆြဲထားေပးဖို ့ ၊ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ျကပါေလေရာ၊၊ ဒီေတာ့ ေျကာင္ ျကီး ရဲ ့လည္မွာ ခ်ဴသြားဆြဲ မယ့္ ျကြက္တေကာင္ ကို ေရႊးဖို ့လိုအပ္လာတာေပါ့၊ ဒီမွာတင္ ျကြက္ေတြလဲ တေကာင္ျပီးတေကာင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ထြက္သြားလိုက္ တာ အစည္းေဝးခန္း ထဲမွာ တေကာင္ တျမီးမွ မက်န္တာနဲ ့ အစည္းေဝးလဲ ျပီးျပီးပ်က္ပ်က္၊ ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ၊၊


- ဒီလိုပါဘဲ စိတ္ကူးျကံဆခ်က္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ လက္ေတြ ့ျဖစ္မလာ ႏုိင္တာေတြ ရယ္၊ ကိုယ္တိုင္တာဝန္ယူမွဳ မရွိတာေတြရယ္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္၊၊ တစံုလံုးအတြက္ စိတ္ကူးခ်က္ေတြဟာ ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို ့ ဘာတခုမွ မပါဘဲ သူမ်ားကိုတိုက္တြန္းဖို ့ ေတြ ျဖစ္ ေန ျပီး၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို ့စိတ္ကူးေတြျကေတာ့ တစံုလံုးအက်ဳိးရွိေရးမပါဘဲ တဦး ေကာင္း တဖြဲ ့ေကာင္း၊ အက်ဳိးရိွေရး ျဖစ္ေနတတ္တာအျပင္ တခါတေလ တစံုလံုးအက်ဳိး ကိုထိခိုက္ေစႏိုင္တာ မ်ဳိးေတာင္ ပါေနတတ္ပါေသးတယ္၊၊ က်ေနာ္တို႔လိုေနတဲ့ ျကံဆ ခ်က္ မ်ဳိးက တစံုလံုးအတြက္ျဖစ္ရမယ္၊ ကိုယ္တိုင္ အပါအဝင္ ေနရာတိုင္းက လူတိုင္းက ပါဝင္ ပါတ္သက္ တာဝန္ယူနိုင္၊ အေကာင္အထည္ေဖၚ ႏိုင္တာမ်ဳိး ျဖစ္ရပါလိမၼယ္၊၊
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေတြ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးျမန္းေတာင္းဆိုျကည့္ ျကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ကိုယ္ဘာ လုပ္ႏိုင္မလဲ ။
(တျခားလူေတြကိုေတာ့ ေနာက္မွ ေမးျကတာေပါ့။)

(၂)ဘယ္ေလာက္လုပ္ျကမလဲ။
လူေတြကို သူတို႔မတတ္ႏိုင္တာမ်ဳိး အတြက္ ေတာင္းဆိုတာ မ်ဳိး၊ သူတို႔မတတ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အလြန္အက်ြံ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိး၊ မ ျဖစ္သင့္ပါ ဘူး၊၊ ဘယ္သူကျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္၊ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ သူတို႔တတ္ႏိုင္သမွ်နဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ပါဝင္တာ၊ ကူညီတာ၊ ေပးအပ္တာ၊ ေပးဆပ္တာ၊ မွန္သမွ်ကို အသိအမွတ္ ျပဳ လက္ခံျကိုဆို ရပါလိမၼယ္၊၊ ဒီလိုနဲ႔ လူတိုင္းပါဝင္လာေအာင္လဲ လုပ္ရမယ္၊၊ ဒါမွသာ လူထုရဲ့ ဒီမိုကေရစီစံနစ္၊ လူထုရဲ႔အစိုးရ၊ လူထုအတြက္အစိုးရ၊ လူထုကလုပ္တဲ့အစိုးရ၊ ျဖစ္လာမယ္၊၊ လူထုကလုပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပြဲ ျဖစ္လာမယ္၊၊
ဒီလိုမလုပ္ ႏိုင္ျကဘူး၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးဆိုရင္၊ လူထုမွာလဲကယ္တင္ရွင္ ေမ်ာ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ အရႈံးေပး အညံ့ခံတဲ့ သိမ္ငယ္တဲ့စိတ္ ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ဘူး၊၊ အရာရာကို အဆိုးျမင္တဲ့၊ အရြဲ ့တိုက္တဲ့ ၊အ ဖ်က္စိတ္ေတြ လဲ ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ဘူး၊၊ ဒီလိုဆိုရင္ ဂဂ-က စတဲ့ လႈပ္ရွားမႈျကီးဟာလဲ လူတစုလက္ထဲက အာဏာကို ေနာက္လူတစု လက္ထဲ လႊဲေျပာင္းယူဖို႔၊ ျကိုးစားတဲ့ အဓိပါၸယ္ထက္၊ ပိုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကို စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီထြန္းကား ေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ စုစၫ္းညီၫႊတ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ေအးခ်မ္းတၫ္ျငိမ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔နဲ႔ ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆင့္ေနရာရေအာင္၊ ျမွင့္တင္ဖို႔ ဆိုတာလဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေျကာင့္ လူတိုင္းရဲ့လႈပ္ရွားမႈ၊ လူတိုင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျကရလိမၼယ္။ လူ တိုင္း ပါဝင္ႏိုင္မယ့္ နၫ္းလမ္းေတြကို ျကံဆတီထြင္ ျကရလိမၼယ္၊၊
က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြမဟုတ္သလို ၊ အတိုင္းအဆမရွိ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ျကတဲ့သူေတြလဲ မဟုတ္ျကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ေတာ့ ကိုယ္ လုပ္ျကတာေပါ့ ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ဖို႔ ဘဲလိုပါတယ္။

(၃)ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ၊
--၈၈ – လူထုတိုက္ပြဲ ျကီးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္၊ ဦးဝင္းတင္၊ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုျကီး စသည့္ ေခါင္းေဆာင္ျကီး ငယ္မ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ ပါသည္။ NLD- ABSDF- စသည့္ အဖြဲ ့အစည္းျကီးငယ္ အမ်ိဳးမ်ဳိးကိုလဲ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ၈၈-လူထုအံုျကြမႈျကီးကို စစ္အစိုးရက ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ ႏိွမ္နင္းခဲ့ လို ့ လူထုတိုက္ပြဲ ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ ရေပမဲ့ က်ေနာ္တို ့ေနနဲ႔ အလံုးစံု ဆံုးရႈံးခဲ့ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္ပြဲရဲ႔ ေအာင္သီးေအာင္ႏွံ ေတြအျဖစ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေတြန႔ဲ အစု အစည္း ေတြ ယႏၱယားေတြ ရထားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ထိမ္းသိမ္းကာကြယ္ျပီး အဆံုးစြန္ ေအာင္ပြဲ အထိ တိုးခ်ဲ ့ ျကရပါမယ္။ အရည္အခ်င္း ေရာ အရည္အတြက္ပါ တိုးတက္ ေအာင္လုပ္ျကရပါမယ္။
--ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ကို တျပည္လံုးက ယံုျကည္အားထား ျကတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ လဲ အသိအမွတ္ျပဳျကတယ္ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲကိုေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျမန္ျမန္ ရဖို႔ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေသးပါဘူး။


ဘာျဖစ္လို႔လဲ---------ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္ အရာရာကို ျပီးေျမာက္ေစႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္ ေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး၊ သူတဦးတေယာက္ တည္းအစြမ္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တာ အားလံုးကို ျဖည့္စြမ္း ေပးလိမၼယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရပါဘူး။ သူဘယ္ေလာက္ ဉာဏ္ပညာ အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံုတယ္၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးအကြက္ ျမင္တယ္၊ ေျပာျကရင္လဲ၊ သူဦး ေဆာင္ေမာင္းႏွင္ရမဲ့၊ အစုအစည္း အသင္းအဖြဲ႔ေတြက၊ အရည္အတြက္၊ အရည္အေသြး နဲ႔ နည္းစနစ္ ေတြ၊ နိမ့္က်ညံဖ်င္း ေနတယ္ဆိုရင္၊ သူ႔အရည္ အခ်င္းကို၊ ျပခြင့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလဲဘဲ မသန္မစြမ္း ေခါင္းေဆာင္ဘဝကို ပဲ ေရာက္သြားပါလိမၼယ္။ ထို႔နည္းတူ တျခားေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ ဘယ္လိုေပၚလစီ ၊ ဘယ္လိုစတိုင္ နဲ႔ဘဲ လာလာ အစြမ္းျပခြင့္ မရ၊ အစြမ္းမျပႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြသာ ျဖစ္သြားပါလိမၼယ္။

--ဒီလို ဘာေျကာင့္ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုေတာ့---လြယ္လြယ္နဲ႔ တိုတို ေျပာရရင္၊ က်ေနာ္ တို႔တေတြရဲ႔၊ ကယ္တင္ရွင္ ေမွ်ာ္တဲ့ အယူအဆ ေျကာင့္ ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုေျပာလိုက္ ေတာ့ နက္နက္ ရႈိင္းရႈိင္း ၊ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားဘဲ၊ လူတိုင္းက ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္ သလို ေနလိုက္ျက ပါလိမၼယ္။ ကယ္တင္ရွင္ ေမွ်ာ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အေခ်ာင္သမား စိတ္ဓါတ္၊ အေခ်ာင္ခိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒါေျကာင့္ ၊ ဂဂ- တိုက္ပြဲျကီးက ရလိုက္တဲ့ ေအာင္သီးေအာင္ႏွံေတြ ျဖစ္တဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ လူထုရဲ့ အဖြဲ႔ အစည္း ယႏၱယား ေတြဟာ ျကံုလွီ သိမ္ဖ်င္း သလို၊ ျဖစ္ေနရတာပါ။ ထြားျကိုင္း ေအာင္ျမင္၊ ခန္႔ျငားတဲ့ ေအာင္သီးေအာင္ႏွံ ေတြရခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က ျပင္ဆင္ဖို႔ ျကိုးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျဖစ္ဖို႔ အတြက္၊ က်ေနာ့ ရဲ့ အျမင္ ကို ပိုျပီးအေသးစိတ္ ေျပာရပါလိမၼယ္။

--က်ေနာ္တို႔ က ရံပံုေငြ တျပားမွ မထဲ့ခ်င္တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔သာ ေထာက္ခံအားေပး သူေတြ ဆိုရင္ ၊ က်ေနာ္တို႔ရမဲ့ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ေငြေျကးအရ ျပင္ပကိုအား ကိုးေနရတဲ့ ၊ သူမ်ားျသဇာမကင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖြဲ႔ အစည္းေတြဘဲျဖစ္မွာေပါ့။ သူတို႔ကခ်မွတ္ႏိုင္တဲ့ ေပၚလစီေတြ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ဆိုတာလဲ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ထက္မ်က္ ျပတ္သား ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ကိုယ့္စိတ္ျက္ိုက္ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ။

--တခ်ဳိ႔ေတြဆိုရင္ ဒီကေနတဆင့္ တက္လို႔ ၊ေထာက္ခံရင္ အစည္းေဝးတက္ရင္၊ သင္တန္း တက္ရင္၊ အဖြဲ႔ဝင္ရင္၊ ေန႔တြက္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ၊ ဘာအခြင့္ေရးရမလဲ၊ လစာဘယ္ေလာက္ရမလဲ၊ လို႔ေတာင္ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိး ျကားရေတြ႔ရတာ၊ ေတြရိွပါ တယ္ ၊ ဒီေတာ့လဲ ဒီလူမ်ဳိးေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ၊ ျပည္သူကို ေသနပ္နဲ႔ ေထာက္၊ တိုင္းျပည္ ဘဏၱာကို ေမာင္ပိုင္စီးျပီး အုပ္စုလိုက္ အခြင့္အေရးရွာတက္တဲ့ ဓါးျပသာသာ အစိုးရမ်ဳိး ၊ ရတာမဆန္းလွဘူးထင္ပါရဲ႔။

--က်ေနာ္တို႔ ေတြက အပင္ပမ္း ခံစရာ မလိုရင္ ေနာက္ကလိုက္မယ္၊ အခြင့္အေရး ရ ရင္ ေနာက္ကလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့၊ ေနာက္လိုက္ေတြ ဆိုရင္၊ က်ေနာ္တို႔ရမဲ့ ဦးေဆာင္သူ ေတြ ဟာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ကို ရရာေနရာ ကေန လိမ္ညာခိုးဝွက္ ေျကြးေနရတဲ့ သူေတြဘဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ၊ တည့္တည့္မတ္မတ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ဦးေဆာင္မႈ ေပးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဘယ္ ဟုတ္ေတာ့မလဲ။

--တခ်ဳိ႔ေတြဆိုရင္ ဒီကေန တဆင့္တက္လို႔ ဒီေနရာမွာ အေနျကပ္လာရင္ ဟိုေနရာကို ေျပး ၊ ဟိုးဘက္မွာ အခြင့္အေရးသာရင္ ဟိုးဘက္ထပ္ေျပာင္း ၊ လဲ လုပ္ျကပါေသးတယ္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း မွားေနရင္ ျပင္ဖို႔၊ ဦးေဆာင္မႈ ပံုစံ မွားေနရင္ ျပင္ဖို႔၊ ေခါင္းေဆာင္ ေဖါက္ျပန္္ရင္ အစားထိုး လဲလွယ္တင္ေျမာက္ဖို႔ ၊စတာေတြ အဖြဲ႔တြင္းမွာ ဒီမိုကေရစီ နည္းျကျကိုးစား တာထက္ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ လုပ္ျပျပီး အဖြဲ႔ကထြက္ သြားျကေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ နဲ႔ ယႏၱယားေတြဟာ တိုးတက္ ျကီးထြားမ လာ ဘဲ၊ ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္းလာတာ လဲ မဆန္းပါဘူး။ ေရႊ႔ျက ေျပာင္းျကသမွ် ကလဲ၊ ပိုျပီးအပင္ ပမ္း ခံရမဲ့ ေနရာ၊ စည္းစံနစ္ ျကီးမဲ့ေနရာ၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားရမဲ့ေနရာ၊ ကို သြားျကတာမရွိ ဘဲ၊ ပိုသက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္မဲ့ေနရာ၊ ပိုေဘးကင္းလံုျခဳံရာ၊ ပိုလို႔ အခြင့္အလမ္း မ်ားတဲ့ ေနရာ ကိုသာသြားျကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုလူမ်ဳိး တမ်ဳိးလံုး လိုလို ကလဲ က်င့္သံုးလိုက္ေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ဟာ လာမဲ့ ကမBာ႔အလွည့္ အေျပာင္းမွာ၊ က်ဆံုးအမ်ဳိးသား တိုင္းျပည္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ သိပ္မ်ားသြားတာေပါ့။ ဒီလိုအမ်ဳိးသား ေတြကိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ က ျဖစ္ေစ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးျကီး သန္းေရႊကျဖစ္ေစ၊ ဦးေဆာင္ ကယ္တင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ တမ်ဳိးသားလံုး လိုလို လူအမ်ားစုက အေခ်ာင္ခိုတဲ့စိတ္ဓါတ္ ေမြးျပီဆိုရင္ ရလာမဲ့ ရလဒ္ပါဘဲ။

--က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ဘာမွအနစ္နာခံစရာ မလိုဘူး၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားစရာမလိုဘူး၊ ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္မယ္၊ တက္ျကြ တယ္ ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ လႈပ္ရွားသူေတြ၊ ျဖစ္ျပီး၊ တခုခုေတာ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ရမယ္၊ အနာခံရမယ္၊ ဆိုရင္ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ျငင္းပါယ္ ျက တယ္၊ မသိျကိုးက်င္ လုပ္ေနျကတယ္ ဆိုရင္ေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အစုအစည္း ေတြ ယႏၱယားေတြ ကို ဦးေဆာင္ရမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လဲ ဘာတိုက္ပြဲကိုမွ ျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္ မတိုက္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဘဲ ျဖစ္လာမွာေပါ့။

--တခ်ဳိ႔ေတြကေတာ့ ၊ အခြင့္အေရးရဖို႔ဆိုရင္ လုပ္မယ္၊ ေအာင္ျမင္ေျကာ္ျကားဖို႔ ဆိုရင္ လုပ္မယ္၊ ေဘးကင္းလံုျခဳံတယ္ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းတယ္ ဆိုရင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ အထိ ျဖစ္လာေတာ့ ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အစုအစည္း ယႏၱယားဆိုတာေတြဟာ၊ အုပ္စုဖဲြ႔ထား တာေတြနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာလဲ အုပ္စုဗိုလ္ေတြ ဘဲ ျဖစ္လာ ေတာ့မွာေပါ့။ မွန္တယ္ မွားတယ္ ဆိုတာနဲ႔ မတိုင္းတာဘဲ၊ ကိုယ့္ကို ဘယ္ ေလာက္ အလိုလိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ တိုင္းျပီး ၊ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ ရွိသမွ် အတြက္သာ လုပ္ျက ကိုင္ျကတာ ဆိုရင္။ ျပီးေတာ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ျကိုက္လို႔၊ ေပၚလစီကို ျကိုက္လို႔၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ စံျပအမူအက်င့္ ကိုျကိုက္လို႔၊ ထက္မ်က္မႈ နဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ျကိုက္လို႔၊ ဝန္းရံလာျကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္၊ အဝန္းရံခံရတာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္၊ က်ေနာ္တို႔ ရလာမဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အုပ္စုရဲ႔ ေနာက္ျမီးဆြဲ၊ အႏွစ္မရွိတဲ့ ေတာက ျကက္ဆူပင္လို အုပ္စုဗိုလ္ေတြ ဘဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ ။

---ဒီေတာ့က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ ထက္မ်က္ေတာက္ေျပာင္တဲ့ ျကိုင့္ခိုင္အားေကာင္း တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အစုအစည္းေတြ ယႏၱယားေတြ ရခ်င္တယ္ ဆိုရင္၊ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ ၌ က ျပင္ဆင္ျကိုးစားျကရ ပါလိမၼယ္။ ဒီအထိ ေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အေျခအေနက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ေနျပီ လို႔ေတာ့မထင္ ပါနဲ႔။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားျကီး ရိွေနေသးလို႔ ေျပာေနေရးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

-- ဦးေဆာင္မႈ ေနရာ မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူမ်ားကလည္း ဘုန္းရွင္ ကံရွင္ အယူအဆ ကို စြန္႔လႊတ္ ဖို႔ လိုပါတယ္။ က်န္တဲ့ သူေတြကို အသိအမွတ္ျပဳ ဖို႔ လိုပါတယ္။ဒီ ဘုန္းရွင္ ကံရွင္ အယူအဆက ဘာဆိုးက်ဳိးေတြ ေပး သလဲဆိုေတာ့၊ အဖြဲ႔အစည္း ေတြ အတြင္းမွာ စည္းလံုးမႈ နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ ေတြ ပ်က္ျပား ေစလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ထိခိုက္ေစတာက စိတ္ဓါတ္ပိုင္း နဲ႔ အေတြးအေခၚ ပိုင္းကိုျဖစ္ပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္အျကီးအငယ္ နဲ႔ ျကြယ္ဝမႈ အခြင့္အလမ္း အနည္းအမ်ားေပၚမူတည္ျပီး ေရာဂါအႏု အရင့္ ကြဲျကေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္က လူေတြထဲမွာ အေတာ္ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ရိွေနတဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။

-- အာဏာလည္း လက္ထဲမွာ ရိွေနျပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ ဘ႑ာေပၚ လဲ ခြ ထိုင္ ထား တဲ့ စစ္ဗိုလ္မ်ားမွာေတာ့ အဆိုးဝါး ဆံုးနဲ႔ ထင္ထင္ ရွားရွား ရွိေနတာေပါ့ ၊ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား ေတြမွာလဲ မကင္းပါဘူး ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ အယူ အဆကုိ စြန္႔လႊတ္ ဖို႔ ေျပာရတာလည္း ဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး အတြက္ ေကာင္းက်ိဳး မေပး ဘဲ ဆိုးက်ဳိးေတြေပးေန လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

-- ဒီ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ အယူအဆ ရွိသူေတြဟာ အခြင့္အေရး ေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္ ဘိုး ဘြား ပိုင္လို သေဘာထားျကျပီး၊ တာဝန္ဝတၱရားေတြကို ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို လုပ္ေနျကေတာ့ အမ်ားနဲ႔ ညိွႏိႈင္းအလုပ္လုပ္ ဖို႔ က မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ ၊ အဲဒီလိုလူ ေတြနဲ႔က ဘယ္လိုလူေတြဘဲ အတူေနလို႔ ၊အတူ အလုပ္လုပ္ လို႔ ျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ ေရႊးစရာလမ္း မရိွလို႔ ေျကနပ္သည္ ျဖစ္ေစ မေျကနပ္သည္ ျဖစ္ေစ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေပး တာယူ၊ အပိုးက်ိဳးက်ိဳးေန ဆိုတဲ့ သူေတြဘဲ ရိွေတာ့တာေပါ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ေတာ့ အင္အားေတြ တိုးခ်ဲ႔ ဖို႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ ရြက္မႈေတြ တိုးခ်ဲဖို႔ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ရသမွ် ရိွသမွ် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ ကလဲ စိတ္ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ၊ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရမလဲ။ ဒီေတာ့လဲ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ နိမ့္ျကလာရတာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

-- စင္ကာပူဝန္ျကီးခ်ဳပ္ ေဟာင္းေရးတဲ့ ( အာရွသားေတြ စဥ္းစားတတ္ပါစ ) ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ-
- - ေအာင္ျမင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြ ရိွပါ တယ္၊ အဲဒီ အခြင့္ထူးခံေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ လူ႔ေဘာင္ေတြဆီက ရယူဖို႔ထက္ အဲဒီ လူ႔ေဘာင္ေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔ ပိုထက္သန္ ျကသူေတြပါ။ မေအာင္ျမင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္ေတြ မွာေတာ့ အက်င့္ပ်က္ ျခစားေနတဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြသာ ရိွပါတယ္၊ -အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ ဟာ အေထာက္အထားနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ သက္ေသထူဖို႔ အင္မတန္ခက္လွတာမို႔ မသိမသာေလးနဲ႔ အင္မတန္ပ်က္စီး သြားေစတဲ့ သေဘာမ်ဳိးကို ေဆာင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့လဲ လူထုလူတန္းစား တိုင္းကို အဆင့္တိုင္းမွာ ပ်က္စီးသြားေစတာမ်ဳိးပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အက်င့္ပ်က္ျခစား မႈေျကာင့္ စီးပြါးေရးသက္သက္ ကိုသာ ထိခိုက္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမႈ ေရးေရာ အသိစိတ္ဓါတ္ ပိုင္းကိုပါ ထိခိုက္ပ်က္စီး ေစတာပါ။ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈကေန အဆိုးျမင္ ဝါဒနဲ႔ အထင္မျကီးတဲ့ စိတ္ကို ပြါးမ်ား လာေစပါတယ္။ ---စသည္ျဖင့္ ေရးထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အေကာက္အယူ အတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဗမာေတြရဲ႔ လူ႔ေဘာင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အက်င့္ပ်က္ ျခစား ေနတဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြ အေတာ္မ်ားေနတဲ့ လကၡဏာပါဘဲ။ ဒီအထိ ေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အေျခအေန က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ေနျပီ လို႔ေတာ့ မထင္ ပါနဲ႔။ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ ေတြ အမ်ားျကီး ရိွေနေသးလို႔ ေျပာေနေရးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၄)ဘယ္လိုလုပ္ျကမလဲ။
---ဒီေတာ့က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ ထက္မ်က္ေတာက္ေျပာင္တဲ့ ျကိုင့္ခိုင္အားေကာင္း တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အစုအစည္းေတြ ယႏၱယားေတြ ရခ်င္တယ္ ဆိုရင္၊ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ ၌ က ျပင္ဆင္ျကိုးစားျကရ ပါလိမၼယ္။

-- အဲဒါေတြေျကာင့္ က်ေနာ္တို႔ေတြအေနနဲ့ လက္ရိွအေျခအေနေတြကို မေျကနပ္ ႏိႈင္ ျကဘူး ပိုေကာင္းတဲ့ ပိုတိုးတက္တဲ့ အားရေျကနပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အေပၚ ေအာက္ အလယ္ ရိွသမွ် ေနရာတိုင္းက လူတိုင္းဟာ ကိုယ္တိုင္မွာလဲ တာဝန္ရိွတယ္ လို ခံယူျကျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလြဲ ျကရပါလိမၼယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ အနာဂါတ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ရဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ ဖန္တီးမႈေတြ အေပၚမွာ သာ တည္ပါတယ္။
ေကာင္း မြန္ေသာ အနာဂါတ္ ဝန္းက်င္ ကိုေမွ်ာ္လင့္လွ်က္

ဗလ

9/20/2009

ဧ၀ံ ေမ သုတံ

စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပမည္ဟု ေၾကညာထားေသာ္လည္း ပါတီဖြဲ႔စည္းေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဆိုင္ရာ ဥပေဒ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား မေၾကညာေသးပါ။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ အမွန္တကယ္ က်င္းပျဖစ္မည္ မျဖစ္မည္ကိုလဲ မည္သူကမွ် ကံေသ ကံမ မေျပာႏိုင္ပါ။ အရာအားလံုးသည္ အရွက္ သိကၡာ ကင္းမဲ့ေသာ အတၱ႐ူး လူ႕တိရစာၦန္အာဏာရွင္တဦးထံ ၌သာ ရွိေနေသးသည္ကို မျငင္းႏိုင္ပါ။ စစ္ဖက္၀န္ထမ္းမ်ား အရပ္ဖက္၀န္ထမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္းမွာလည္း “ဂုတ္ေပၚ ဒါးမိုး ”အေျခအေနမွာ ရွိေနပါသည္။
ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဒီမိုကေရစီ အရင္ရေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ ညီညြတ္ေအာင္လုပ္တာက ပိုသင့္မယ္ထင္တယ္ဟု ၀ါရင့္ဘေလါ့ဂါတေယာက္ တေလာက ညီးသြားသလို က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ညီညြတ္ေရးကလဲ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။

အတၱ႐ူး လူ႕တိရစာၦန္ အာဏာရွင္ႏွင့္ အာဏာရွင္အရိုက္အရာခြဲတန္းအလွည့္ေမ်ာ္ စစ္မလႈိင္တစုက ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ တရားစီရင္ေရးအာဏာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာတို႕ကို ထင္သလိုသံုးၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အၾကမ္းဖက္ ၀ါဒႏွင့္ ရမ္းကားေနသည့္အျပင္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းကို နားလွည့္ ပါးရိုက္လုပ္ကာသူတို႕ ပိုမိုအခိုင္အမာျဖစ္ေစမည့္ အေျခခံဥပေဒကို ဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳ ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ဆက္လက္ ၍ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္သရဖူေဆာင္းမည့္ေျခလွမ္းကိုလည္း အထင္း သားျမင္သာေနပါသည္။သူတို႕စိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆြဲထားၿပီးျဖစ္သည့္ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒအရ က်င္းပမည့္၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုသည္မွာ တရားမွ်တေစရန္ သူတို႕စစ္တပ္ႀကီးတခုလံုးေဘးထြက္ထိုင္ေပးကာ ကုလသမဂၢအမႉးျပဳေသာနိုင္ငံတကာႀကီးၾကပ္ေရးလက္သို႕ထိုးအပ္ကာ က်င္းပေစသည့္တိုင္ ျမန္မာျပည္သူတို႕အတြက္မည္သို႕မွထူးလာမည္မဟုတ္။၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒကိုျပန္လည္သံုးသပ္ျပင္ဆင္ရန္ ေတာင္းဆိုမႈဆိုသည္မွာလည္းကၽြဲပါးေစာင္းတီးသည္ကမွ ရြံ႕လူးခိုက္ႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ စည္း၀ါး လိုက္သေယာင္ရွိဦးမည္။

သူကေတာ ့လူထု ဆႏၵခံယူပြဲႏွင့္ အတည္ျပဳခဲ့သည့္ အေျခခံ ဥပေဒကို ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး မလုပ္ၾကရန္(၆၄) ႏွစ္ျပည့္ တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ေျပာၾကားခဲ့ေသးသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ထိုစစ္အာဏာရွင္တို႕အားဖယ္ရွားျပစ္ေရးသာက်ေနာ္တို႕အတြက္ တခုတည္းေသာ အဓိက နည္းလမ္း ျဖစ္သည္။ အရင္းမွလွန္ အျမစ္မွတူးကာ ဖယ္ရွားႏိုင္မည္လား တစျခင္းတလြာျခင္းခြာ၍ ဖယ္ရွားႏိုင္မည္လား ဆိုသည္က အေျခအေနအေပၚတည္ပါမည္။
မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစအျခင္းျခင္းညီညြတ္မႈ နားလည္မႈ အေပးအယူမွ်ဖို႕ အေရးအလြန္ႀကီးသည္ကို က်ေနာ္တို႕အားလံုး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သေဘာေပါက္ဖို႕လိုက္နာက်င့္ႀကံဖို႕ နည္းလမ္းရွာေဆာင္ရြက္ဖို႕ ေနာက္ဆံုအေျခအေနကိုလည္းေရာက္ေနပါၿပီ။

ထိုစစ္အာဏာရွင္တို႕အားဖယ္ရွားျပစ္ေရးအတြက္ ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆန္႕က်င္တားဆီးရမည္မွာ မလြဲမေသြ ျပဳလုပ္ရမည့္တိုက္ပြဲတရပ္ျဖစ္သည္။ခုအခ်ိန္မွာ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ဖုိ႔ တရားဝင္ ေၾကညာ ျပင္ဆင္လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ပါတီမ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားလည္းရွိေနပါသည္။(နအဖ၏ လံရွဴးမ်ားစကားထဲထည့္မေျပာပါ)ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ထဲမွာဘဲ ဆန္႕က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ျပႆနာတရပ္ကိုလည္းအက်ယ္ႀကီးကို ၾကားေနရပါတယ္။

က်ေနာ့အျမင္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ဒါဟာဆန္႔က်င္ဖက္လမ္းႏွစ္ခုမဟုတ္ပါ။

ထိပ္တိုက္ျပႆနာတရပ္လည္းမဟုတ္ပါ။

လမ္းေၾကာင္းတခုထဲေပၚက ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္အလုပ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႕၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲကို တားဆီးဆန္႕က်င္တိုက္ပြဲ၀င္မႈ ေအာင္ျမင္တဲ႕အခါ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေရးဆိုတာ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါ့အတြက္ဘာ့ေၾကာင့္က်ေနာ္တို႕ျခင္း အင္အားအပ်က္ခံျငင္းခံုဆန္႕က်င္ တြန္းတိုက္ ေနၾကမွာလဲ။တဆက္ထဲမွာဘဲ သေဘာသဘာ၀အရ တိုက္ပြဲဆိုတာ အႏိုင္အရံႈးရွိၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို က်ေနာ္တို႕ တခဲနက္ဆန္႕က်င္ခဲ႕ပါတယ္။ အရွိန္အဟုန္နဲ႕ “ဗုတ္ႏိုး” ခဲ့ပါတယ္။ နအဖက ေျဗာင္လိမ္ၿပီး ေျဗာင္ဘဲစားသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အေမ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီး အေပးအယူ အခ်ိတ္အဆက္ ရွိရွိနဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ဖယ္ရွားျပစ္ေရးအဓိကရည္မွန္းခ်က္ကို မ်က္ေျချပတ္မခံဘဲ ခိုင္မာျပည့္စံုစြာတိုက္ပြဲ၀င္ဖို႕သာ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။တနည္းအားျဖင့္ အျမစ္လွန္ေျခမႈန္းၾကပါမယ္။ တစစီခြါတလြာစီလွီးျဖတ္မဲ႕သူမ်ား အရံအသင့္ရွိေနပါေစ။ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုရန္ မသင့္ပါ(သ)လား။

အ႐ွည္တည္တန္႔မယ့္ဒီမို ကေရစီ အတြက္လိုအပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္ အေသြးေတြကို႐ိုးသားမႈ႐ွိ႐ွိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ႐ွိ႐ွိ တာ၀န္ခံမႈ႐ွိ႐ွိ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ျပင္ဆင္ထားရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႕ဟာ အမ်ား စံုညီသေဘာထားက်ေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္စြမ္း ႐ွိသူေတြ၊ သေဘာထားအျမင္ က်ယ္ျပန္႔ မွ်တ သူေတြျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။ တရားမွ်တေရးကို ဦးထိပ္ပန္ၿပီးအမ်ား ျပည္သူအက်ဳိးစီးပြားကို ဦးစား ေပးလံုးပမ္းသူေတြ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါ့အျပင္ မတူညီတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကိုလည္း သေဘာထား ႀကီးႀကီး သည္းခံ ႏိုင္သူေတြျဖစ္ဖို႕ အျခားသူေတြရဲ႕ အယူအဆ ေျပာစကားေတြကို နာၾကားနားေထာင္ႏိုင္ဖို႕လည္းလိုပါမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခုရက္ပိုင္းအတြင္း သတင္းပရိတ္သတ္ေတြ သတင္းဌာနေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အသားေပး ဘေလာ့ဂါမ်ား အၾကား ေရပန္းစားခဲ႕တဲ့ “ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ” အမည္ျဖင့္ ပါတီတရပ္ ဖြဲ႕စည္းၿပီး လာမည့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ ပြဲတြင္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပဳိင္မည့္သတင္းမ်ားကို နားေထာင္ ဖတ္ရႈ (ဂ်ီေတာ့လ္ခ္စသည္က)ေမးျမန္း ၾကားသိ ရသည္မ်ားမွ က်ေနာ္ သတိထားမိတဲ့ ကြဲလြဲမႈေလးတခ်ိဳ႕နဲ႕ ထြက္ၿပီးသတင္းမ်ားမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္ျပန္႕ မပါ ေသးတဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ၾကားသလို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။


ကြဲလြဲမႈေလးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ (ဗီြအုိေအ ျမန္မာသတင္း16 September 2009) ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ဦးသုေဝကုိ ဦးေက်ာ္ဇံသာ က ဆက္သြယ္ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးတင္ျပထားရာမွာ ညီၫြတ္ေသာ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ - ျမန္မာျပည္ (United Democratic Party of Myanmar) နဲ႔ UDP ပါတီလို႕ ေျပာသြားတာၾကားလိုက္ရပီး တကယ္ပါတီရဲ႕အမည္မွန္က ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ လို႕ ၾကားသိရပါတယ္။

ေနာက္တခုက သတင္းေတြထဲမွာ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမား ႏွစ္ဦး၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလို႕ ၾကားသိရၿပီး အမွန္က ဒီပြဲကုိ ေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ႕ဆိုတာက စီစဥ္ၿပီး ဖိတ္ၾကားလို႕ ဦးသုေ၀ ဦး၀င္းႏိုင္တို႕ တက္ေရာက္ေျပာၾကားတာ လို႕ ၾကားသိရပါတယ္။( ဒါေပမဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ အာဏာပိုင္ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ မယူခဲ့သျဖင့္ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္သည္ဟုဆုိကာ သတိေပး လက္မွတ္ေရးထုိးခိုင္းျခင္းခံရရာမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႕ရဲ႕ တာ၀န္ရွိသူေတြ ပါမပါမသိရပါ။) ေနာက္အနည္းငယ္ကြဲလြဲမႈကေတာ့ သတင္းမ်ားမွာ တက္ေရာက္သူ လူ၂၀ခန္႕လို႕ ဆိုေပမဲ့ တကယ္တက္ေရာက္သူ ၆၀ ေက်ာ္ရွိလို႕ ထိုင္စရာမေပးႏိုင္လို႕ နဲနဲအဆင္မေခ်ာျဖစ္သြားတာေတြ႕ရတယ္လို႕ ၾကားရပါတယ္။
ဆက္လက္ပီး အဲဒီပြဲမွာ ဦးသုေ၀ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္႕ခြန္းအျပည့္အစံုကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

(၁၄-၉-၀၉)ႏိုင္ငံေရးသမားေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ၊ ျပည္သူသို႔ ေျပာၾကားလိုေသာ သတင္းစကားႏွင့္ မည္သို႔ ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူတို႔ ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္ရန္ ေပါင္းကူးေပးမည့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ႕၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဥကၠဌ ဦးသုေ၀ ေျပာၾကားေသာမိန္႔ခြန္း။

မဂၤလာပါခင္ဗ်ား၊ ဒါေလာက္မ်ားတဲ့ သတင္းဌာနပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါ ဘူး။ အခုလို ေတြ႕ရတာ အလြန္၀မ္းသာပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး က်ေနာ့္သေဘာထားကို ျပည္သူသို႔ ေျပာျပေပးပါလုိ႔ ဖိတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္အစိုးရဟာ အင္ဒိုနီးရွားကို အတုယူတာပါလုိ႔ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ေတာင္အာဖရိကကို အတုယူ၊ လက္တင္အေမရိက၊ တ႐ုတ္ကို တုတာလုိ႔ ေျပာသံၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္ နားလည္ သေလာက္ေတာ့၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွအတုမခိုးပါဘူး။ သူတို႔ အေတြးအေခၚ၊ သူတို႔ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာပါ။ မဆလမွ ဆင္းသက္လာတာျဖစ္လို႔၊ မဆလ နည္းဟန္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ မတူတာက စီးပြားေရး စနစ္ေလာက္ပါပဲ။ ဒီေခတ္စီးပြားေရးဟာ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္အာဏာရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အာဏာရွင္ ေတြအားလံုးလိုလို၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးၾကတယ္။ မေျပာင္းရင္ ေခတ္ေနာက္က်မွာ က်န္ရစ္ခဲ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလဲ ေျပာင္းကိုေျပာင္းရပါတယ္။ ေျပာင္းတဲ့ အတြက္လဲ အားလံုး စီးပြားေရးတိုးတက္လာၾကပါတယ္။ စနစ္တက် လိမ္လိမ္မာမာ လုပ္တတ္သူေတြက ပိုတိုးတက္တာေပါ့။ တစ္ကမၻာလံုး ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္းဆိုေတာ့၊ တစ္ကမၻာလံုးဆက္သြယ္ၿပီး

ရင္းႏွီးႁမွဳပ္ႏွံၾကတယ္။ ေရာင္းတယ္၊ ၀ယ္တယ္ စုေပါင္း လုပ္ၾကေတာ့၊ အနည္းဆံုး အထိုက္အေလ်ာက္ စီးပြားျဖစ္ၾကတာဘဲ။ အဲဒီ အာဏာရွင္ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ကိုသာ လက္မလႊတ္ၾကေသးတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္တဲ့ အဓမၼ၀ါဒီအစိုးရေတြဟာ၊ ျပည္သူေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ တူၾကေတာ့၊ သူ႔ႏုိင္ငံကို ငါအတုယူသလုိလို၊ ငါ့ႏိုင္ငံကို သူအတုယူသလုိလို ထင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံသမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ၊ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ ခပ္မ်ားမ်ားတူတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအျဖစ္၊ ႏွစ္(၁၀၀)ေက်ာ္ေနခဲ့ရသလို၊ အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံလဲ၊ ဒတ္ခ်္တိုိ႔ရဲ႕ ကိုလိုနီအျဖစ္ အႏွစ္(၃၀၀)ေက်ာ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရည္ရြယ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတို႔၊ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကို အံတုဆန္႔က်င္ခဲ့သလို၊ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ အသက္(၂၆)ႏွစ္ရြယ္ ဆိုကာႏိုက၊ အင္ဒိုနီးရွားအမ်ိဳးသားေရးပါတီကို ေထာင္ၿပီး၊ ဒတ္ခ်္အစိုးရကို အံတုပါတယ္။ အဖမ္းခံရတယ္။ သူ႔ေၾကြး ေၾကာ္သံက ဒို႔ႏိုင္ငံ၊ ဒို႔လူမ်ိဳး၊ ဒို႔ဘာသာစကား။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဂ်ပန္ေတြ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္သလို၊ အင္ဒိုနီးရွားကိုလဲ ဂ်ပန္ ေတြ သိမ္းပိုက္လုိက္ပါတယ္။ အင္ဒုိနီးရွင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို စစ္တပ္ထဲအတင္းသြင္းၿပီး အေရွ႕ေတာင္ အာရွ စစ္ပြဲေတြအတြက္ ေခၚသြားတာ ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေသေၾကေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။ ဂ်ပန္ကို အင္ဒိုိနီးရွားလူထုအခြန္ ေတာ္ေတြေပးရတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားအလံလဲ မေထာင္ရဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းလဲ ဆိုခြင့္မေပးဘူး။ (၁၉၄၅)ခုႏွစ္ ဂ်ပန္လက္နက္ခ်ေတာ့၊ ဆိုကာႏိုနဲ႔ ဟာတာတုိ႔က အင္ဒိုနီးရွားလြတ္လပ္ေရးကို ေၾကညာ လိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုလိုနီအရွင္ေဟာင္း၊ ဒတ္ခ်္ေရာက္လာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒတ္ခ်္အစိုးရကို ဆက္ေတာ္လွန္ ေတာ့၊ (၁၉၄၉)ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ (၁၉၅၉)ႏွစ္ထိ (၁၀)ႏွစ္ၾကာတယ္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသံုးျပဳရာမွာ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္က်က္ျခင္းမရွိေသး တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဆိုကာႏိုရဲ႕ ၀ါဒက အေနာက္ႏိုင္ငံနယ္ခ်ဲ႕ကို တိုက္ခဲ့သူပီပီ၊ အေနာက္ဆန္႔က်င္ေရး၀ါဒျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔မိန္႔ခြန္းတစ္ခုမွာ အေမရိကန္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ါသ အသ ့ငူူ တငအ့ ပသကမ ေငိ…လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးမွေပါက္ဖြားလာခဲ့သလုိဘဲ၊ အင္ဒိုနီးရွားတပ္မေတာ္လဲ ေတာ္လွန္ေရးမွ ေပါက္ဖြားတာျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစိုးရအဖြဲ႕ေတြမွာ ပါၾကတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက တပ္မေတာ္မွာ ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လုပ္ေဖာ္လုပ္ဖက္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္အရ၊ တပ္ဟာ အေရး မပါတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနတယ္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဟာ အရပ္သားျဖစ္လို႔၊ တပ္အေရာင္ေမွးမွိန္ေနတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မေက်နပ္ဖူးေပါ့။ အင္ဒိုနီးရွားအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး (၁၀)ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ၊ ထိထိေရာက္ေရာက္မေအာင္ ျမင္ေတာ့ ဆုိကာႏိုက ပÍၥသီလဆိုတဲ့ ါကငိနိ ိနာသခမေခပ စနစ္ကို ခ်မွတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြအားလံုး အစိုးရၾသဇာေအာက္မွာ ထားလိုက္တာေပါ့။ စစ္တပ္ကလဲ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုၿပီး လႊတ္ေတာ္မွာ ၁^၃ ပုံ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွာ ၁^၅ ပံု၊ အထက္ဆံုးအဖြဲ႕မွ ေအာက္ေက်းရြာအထိ၀င္ပါတယ္။ အဲဟိုတုန္းက ဆိုကာႏိုရဲ႕အားဟာ စစ္တပ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ မူဆလင္ဘာသာေရးအဖြဲ႕ေတြနဲ႔၊ ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္စီးပြားေရးသမားေတြျဖစ္တယ္။ ဆိုကာႏိုဆိုတာက အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံရဲ႕သူရဲေကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဆိုၿပီး ၾကည္ၫိုေလးစားျခင္းခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆုိကာႏိုဟာ အေျပာအေဟာေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ ကမၻာ့ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္စာရင္း၀င္ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ေလာကမွာ အေျခအေနတြက အၿမဲေျပာင္းေနပါတယ္။ ကံဇာတာက်လာၿပီဆုိရင္ မေကာင္း က်ိဳးေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာဘဲ။ ဆိုကာႏိုရဲ႕ အားတစ္ခုျဖစ္တဲ့ မူဆလင္ဘာသာေရးအဖြဲ႕ေတြက အင္ဒိုနီးရွားကို အစၥလာမ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေၾကညာဖို႔လုပ္တယ္။ အဲဒါကို စစ္တပ္နဲ႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက လက္မခံဘူး။ တစ္ခါ စီးပြားေရးသမားမွာ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အစိုးရက စီးပြားေရးကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ တ႐ုတ္စီးပြားေရးသမားေတြကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအားလုံုးခ်ေပးၿပီး ေ၀စားၾကတယ္။ ဆိုကာႏိုရဲ႕ အနီးကပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး(၂)ေယာက္ဆုိရင္ စီးပြားေရးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြလို႔ ထင္ရွားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီး ႁမွဳပ္ႏွံမႈဆိုပါေတာ့ အရင္းအႏွီးက (၁၀၀)ပို႔လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ တ႐ုတ္ကုန္သည္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ ရွယ္ရာထည့္ေပးထားရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေရာ၊ တ႐ုတ္ကုန္သည္ႀကီးေတြပါ အလြန္ခ်မ္းသာကုန္တယ္။ လူထုႀကီးကေတာ့ စားရမယ့္၊ ေသာက္ရမယ့္၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရေတာ့ မေက် မနပ္ျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္နဲ႔အင္ဒိုနီးရွင္းလူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘန္ဒြန္းမွာ တ႐ုတ္ဆုိင္နဲ႔ အိမ္ေတြ (၁၅၀၀) ေလာက္ ပ်က္စီးသြားေအာင္ဖ်က္ဆီးခံရပါတယ္။ တစ္ခါ စစ္တပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက အက်င့္ပ်က္ၿပီး ခ်မ္းသာေနေတာ့ တပ္နာမည္ပ်က္တယ္။ ႏုိင္ငံ တိုးတက္မႈ ေႏွာင့္ေႏွးေစတယ္ဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္ငယ္ေတြက ေတာ္လွန္ၾကတယ္။ သူပုန္အစိုးရလို႔ ေၾကညာၿပီး၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ျပန္ေပးဆြဲတယ္။ သတ္ပစ္ၾကတယ္။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ အမ်ားအသတ္ခံရတယ္။ ေနာက္ဆံုး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကိုပါ ျပန္ေပးဆြဲသြားတယ္။ က်န္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေ႐ွ႕တန္းမထြက္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထူးတပ္ရဲ႕ဗ်ဴဟာမွဴးေလး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ဆိုဟာတို ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီး တပ္ကို စည္း႐ုံုးတယ္။ ေရတပ္၊ ရဲတပ္ တို႔ကိုလဲ သူ႔လက္ေအာက္မွာ ထားလိုက္တယ္။ ဆိုကာႏုိရဲ႕ ါကငိနိ ိနာသခမေခပ နဲ႔ ပူးတြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို အခြင့္အေရး ယူၿပီး အရပ္သားေတြေနရာမွာ တပ္နဲ႔အစားထုိး တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းလိုက္တယ္။ ဒီလို အေျခအေနေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အာဏာသိမ္းဖို႕ ႀကံတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ႐ုရွား-တ႐ုတ္ၿပီးရင္ ကမၻာမွာ အင္အားအႀကီးဆံုးပါ။ ေကဒါ (၃)သိန္းနဲ႔ ပါတီ၀င္ (၂)သန္းေက်ာ္ရွိတယ္။ အာဏာသိမ္းဖို႔ ႀကံတယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဆိုဟာတုိရဲ႕ စစ္တပ္ရယ္၊ ျပည္သူ႔စစ္လို႔ ေခၚရမလားမသိ၊ အရပ္သားလက္နက္ကိုင္ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ အစုအၿပံဳလိုက္ သတ္ပစ္လုိက္တာ (၁)သန္း ေက်ာ္ေသတယ္ လို႔ဆုိတယ္။ ဆိုဟာတိုက ဆိုကာႏိုိနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ ဖယ္ရွား ပစ္ေၾကာင္း ေၾကညာခုိင္းတယ္။ ဆိုကာႏိုဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ဖခင္၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဆိုေတာ့ မာနရွိမွာေပါ့။ သူ႔ကို ေထာက္ခံတဲ့ ပါတီလဲျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ဘယ္ေၾကညာမွာလဲ။ ဒါနဲ႔ ဆိုကာႏိုကုိ ဖမ္းဆီးလုိက္ ပါတယ္။ အရင္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဟာ ေသတဲ့အထိ မထင္မရွားနဲ႔ ေနသြားရရွာတယ္။ ဆုိဟာတိုက (၁၉၆၅)ခုႏွစ္မွာ သမၼတအာဏာယူၿပီး အာဏာကို ခုိင္မာေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ တစ္မိန္႔ တစ္အာဏာစနစ္ကို ထူေထာင္တယ္။ တပ္ထဲမွာ သစၥာရွိတဲ့လူေတြကိုသာထားၿပီး သူ႔အမိန္႔ မတည္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ ကို သံအမတ္ခန္႔တဲ့လူ ခန္႔တယ္။ ရာထူးခ်တယ္၊ ေရႊ႕တယ္။ ျဖဳတ္တဲ့လူ ျဖဳတ္တယ္။ တပ္နဲ႔ ေ၀းေအာင္ ထားတယ္။ စီးပြားေရးကိုလဲ သူ႔လူေတြနဲ႔၊ သားသမီးအမ်ိဳးေတြလက္ထဲမွာ ထားတယ္။ ဂုိကာ ပါတီမွာလဲ သူ႔လူေတြပဲ ခန္႔တယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ အတိုက္အခံမရွိရဘူး။ ဆိုဟာတိုရဲ႕ လမ္းစဥ္ကို နားလည္ေအာင္ဆိုၿပီး တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြ အားလံုးမြမ္းမံသင္တန္းတက္ၾကရတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကို (၅)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပေပးပါရဲ႕။ လူထုေထာက္ခံတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို အမ်ိဳးမ်ဳိး ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ(၁၇)ခု မိမိပါတီ၀င္ေတြကိုယ္တိုင္က ဖ်က္သိမ္းပစ္ေအာင္ ဖိအားေတြေပးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကိုေတာင္ မေကာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္တယ္။ အားလံုးကိုလဲ သူသံသယရိွတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ပိုင္ေအာင္လုပ္လုပ္၊ ကံတတ္တဲ့အခ်ိန္ ကံက်တဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္။ ျပႆနာေပၚခ်င္ေတာ့ စီးပြားေရး ကလဲ က်တယ္။ ဆန္အထြက္ကလဲ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလဲ တက္တယ္။ သတင္းစာ(၁၂)ေစာင္ကိုလဲ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပည္သူရာေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ ဖမ္းလိုက္တယ္။ (၁၉၉၈) တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသား (၄)ေယာက္ကို ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအံု ၾကၿြပီး ဆႏၵျပၾကတယ္။ စစ္တပ္ကို ႏွိမ္ခုိင္း ေပမယ့္ တပ္ကေက်ာင္းသားေတြကို စာနာၿပီး ေရွာင္သြားတယ္။ ဆိုကာႏိုကို ဆန္႔က်င္ခဲ့စဥ္က ဆိုဟာတို အသံုးျပဳခဲ့ တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို အားေပးအားေႁမွာက္ျပဳေနတယ္။ ဆိုဟာတို က်ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔၊ စစ္တပ္အပါအ၀င္ လူတန္းစားအသီးသီးက ဆန္႔က်င္ၾကတယ္။ ဆိုဟာတိုက ႏိုင္ငံျပဳျပင္ေရးေတြ လုပ္ေပးပါမယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္လဲ က်င္းပေပးပါမယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ သူလဲ အေရြးမခံေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကညာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မယံုေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆိုဟာတိုက အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ကို ဖြဲ႕တယ္။ သူခန္႔လိုက္တဲ့ ၀န္ႀကီးေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြက အစ၊ ဘယ္သူမွ လက္မခံၾကဘူး။ ႏႈတ္ထြက္လိုက္ၾကတယ္။ ကက္ဘိနက္ မွာ ဆိုဟာတိုတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ အရင္တုန္းက ဆိုဟာတိုနားမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ဆိုဟာတိုေကြၽးေမြးထူေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ လူေတြအားလံုး၊ ဆိုဟာတို အနားက ဖယ္ခြာသြားကုန္ၾကပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္အႀကီးအက်ယ္က်သြားတဲ့ ဆိုဟာတိုဟာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ သမၼတ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒုသမၼတ ဟာဘီဘီက သမၼတရာထူးတက္ယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအားလံုးလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေတြရလာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြလဲ အသီးသီး ေပၚလာၾကတယ္။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေပၚျပန္ေရာက္တယ္ဆိုုပါေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္ေတြ သီးပြင့္ လာၿပီး ျပည္သူေတြစားသံုးႏိုင္ဖို႔က ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားယူရအံုးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္မွ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ အေျပာင္းအလဲဟာ၊ ေရွာေရွာ႐ႈ႐ႈ၊ လြယ္လြယ္ကူကူမဟုတ္ပါဘူး။ အေ႐ွ႕ဥေရာပ၊ လက္တင္အေမရိက၊ အင္ဒိုနီးရွား အပါအ၀င္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ ျပည္သူေတြလိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းရဖို႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကဲ..က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ဆက္ေျပာပါမယ္။ စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ အႏွစ္(၂၀) ရွိသြားပါၿပီ။ ျပည္သူကၿငီးေငြ႕ေနပါၿပီ။ အစိုးရေပၚလစီကလဲ မိမိအာဏာတည္ၿမဲေရး ေပၚလစီ ျဖစ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ျပည္သူေတြ တကယ္ႀကိဳးစားႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြမရွိ။ တကယ္ အကူအညီ ရႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္မႈကမရွိ၊ အကူအညီကမရ။ ရန္ျဖစ္တဲ့ ေပၚလစီျဖစ္ေနတယ္။ ျပည္သူေတြ အလုပ္ အကိုင္ရရွိဖို႔၊ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ၾကမႈကင္းဖို႔၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ျပည့္စံုဖို႔၊ ျပည္သူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲကို တကယ္လိုခ်င္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အေျပာင္းအလဲကို ေတာင့္တေနခ်ိန္မွာ အစိုးရက (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမယ္လို႔ ေၾကညာတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲနည္းအားျဖင့္၊ ႏုိင္ငံနဲ႔ျပည္သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ တစ္စံုတစ္ခု အက်ိဳးျပဳႏုိင္လိမ့္ မယ္လို႔ ယူဆၿပီး၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါ၀င္ႏိုင္ဖို႔ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို ဖြဲ႕စည္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ေရးရည္ရြယ္ခ်က္က အဓိက(၂)ခ်က္ပဲ က်ေနာ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ပထမအခ်က္က တိုင္းျပည္မွာ ယိုယြင္းပ်က္စီး ေနတာဟူသမွ်ကိို ထိထိေရာက္ေရာက္ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္နည္းနည္းခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာပါမယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာေတြအေပၚ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကခ်ည့္ သေဘာထားေတြထုတ္ထုတ္ၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ ေျပာမယ့္အသံကိုလဲ က်ေနာ္တို႔ အေလးထားရမယ္။ ကိုယ္ကသာေျပာၿပီး ျပည္သူကို ခ်န္ထားရင္ အဲဒါ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီမိုကေရစီလို႔ တစာစာေအာ္ေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕အလုပ္က ဒီမိုကေရစီဆန္ရမယ္။ အေျပာတစ္မ်ဳိး၊ အလုပ္တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ့္အက်ိဳးခ်ည့္ပဲၾကည့္ၿပီး ျပည္သူ႔အက်ိဳးဘက္ကစဥ္းစားမေပးရင္ မမွန္ဘူး။ ျပည္သူ႔ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းဟာ ေရြးေကာက္ပြဲဘဲ။ က်ေနာ္ ရွင္းျပပါမယ္။ (၁၉၉၀)ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက မဲဆႏၵေပးခဲ့တဲ့သူေတြရယ္၊ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲ တုန္းက အသက္မျပည့္လို႔ မဲမေပးလိုက္ရသူေတြဆိုၿပီး ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကိုးဆယ္ခုႏွစ္မဲေပးစဥ္ အသက္ ၃၀-၄၀ ရွိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အခု (၂၀၁၀)မွာ အသက္ ၅၀-၆၀ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ မဲေပးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီအႏွစ္(၂၀)အတြင္းမွာ သူတို႔ေတြ႕ႀကံဳခံစားရတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ သူတို႔သေဘာထားေတြ ေျပာဖို႔လုိတယ္။ ေျပာခြင့္ေပးရမယ္။ အမွန္ ကေတာ့ (၄)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ သူတို႔သေဘာထားေတြ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေပးရမွာပါ။ သူတို႔သေဘာထားေတြဟာ အေျခအေန ေျပာင္းသလို၊ ေျပာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လက္ရွိ သေဘာထားေျပာခြင့္ေပးရမယ္။ ဟိုအႏွစ္ (၂၀)တုန္းက သေဘာထားကို တသမတ္တည္း၊ ေလွနံဒါးထစ္ မွတ္လို႔မရဘူး။ တစ္ခါ (၁၉၉၀)ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြတုန္းက အသက္မျပည့္လို႔ မဲမေပးႏိုင္ခဲ့သူေတြ၊ ဥပမာ-အသက္(၁၆-၁၇)ႏွစ္ လူငယ္ေတြဟာ အခု(၄၀)နားေရာက္ကုန္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လို အင္မတန္တက္ၾကြတဲ့ သက္တန္းအရြယ္ ေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလူဦးေရရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္ရွိတယ္။ လူဦးေရ (၅၆)သန္းဆိုရင္ သူတို႔(၂၈)သန္းရွိတာေပါ့။ အဲဒီ(၂၈)သန္းေသာတက္ၾကြတဲ့ အရြယ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ ေပးရမယ္။ အဲဒီ လူငယ္လူရြယ္ေတြကို ေျပာခြင့္မေပးဘဲ ငါပဲေျပာမယ္၊ ငါ့ပါတီပဲေျပာမယ္ လုပ္ေနရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ မအပ္စပ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ တံခါးေပါက္က မဲေပးခြင့္ရွိတဲ့ ျပည္သူေတြအားလံုး ၀င္ၾကပါေစ။ ၀င္ႏိုင္ ေအာင္ ေရြးေကာက္ပဲြကို က်ေနာ္တို႔ႀကိဳဆိုရမယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ တရားမွ်တမႈရွိတာ မရွိတာ ေနာက္တစ္ပိုင္း။ အဲဒါကို ႏိုင္ငံေရးပါတီကခ်ည္း စဥ္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူကလဲ စဥ္းစားရမယ္။ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ ေရြးေကာက္ပဲြဟာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးနဲ႔ ဆုိင္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ တရားမွ်တေအာင္ ျပည္သူေတြကလဲ အမ်ားႀကီးပံ့ပိုးႏိုင္တယ္။ မတရားတာေတြ၊ မသမာတာေတြကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ကန္႔ကြက္ရမယ္။ တားဆီးရမယ္။ အဟန္႔အတားမလုပ္ရင္ မတရားလုပ္မယ့္ သူေတြက လုပ္သြား မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ၿပီးလုပ္ရပါမယ္။ သူမ်ားလုပ္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ႏို႔သက္ခံယူဖို႔ ေစာင့္မေနပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ဆိုတာ၊ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ဖို႔ ၀င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္းလုပ္ရင္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္သေလာက္ပဲရမွာေပါ့။ ျပည္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္လုပ္မွ ဒီမိုကေရစီ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးကို ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ထပ္ေျပာပါမယ္။ ဒီကာလမွာ ျပည္သူေတြ ေတြေ၀မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကိုယ္တိုင္တက္တက္ၾကြၾကြ မဲေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီကို မဲေပးပါ။ အဲဒါ တိုက္႐ိုက္အက်ဆံုးေျပာတာပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။





ၾသဂုတ္လ(၃၀) ရက္ ငါးႀကိမ္ေျမာက္အစီးအေ၀း

ဥကၠဌ ဦးသုေ၀(အလယ္) အလုပ္အမႈေဆာင္ ဒုဥကၠဌ ဦးရဲထြန္း(၀ဲ) ဒုဥကၠဌ ဦးဘတင့္ေဆြ(ယာ)



(မ်က္မွန္ႏွင့္ ပု၀ါခ်ထားသူ)ေဒၚသန္းသန္းႏု ႏွင့္၀ဲဖက္ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသူမွာ ဦးၿငိမ္းျဖစ္သည္။
ေဒၚေနရီဗေဆြ (ဓါတ္ပံု၏ယာစြန္ )









အမွတ္(၆) ဦး၀ိဇၹာလမ္း၊ ေရေက်ာ္ရပ္ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳနယ္ရွိ စုရပ္အိမ္တြင္ စက္တင္ဘာလ (၁၆)ရက္ေန႕က

ျပဳလုပ္သည့္ဆြမ္းကပ္အလွဴ။

ကိုေနမ်ိဳးေ၀ စုေဆာင္းေပးထားေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မည္ ဆိုသူတို႔၏ ဆက္သြယ္ရန္ ဖုန္းနံပတ္မ်ား

1. ဦးကိုကို 064-50410 / 09-2165036

2. ဦးကိုကိုႏိုင္ 01-580480

3. ဦးေက်ာ္စိုးလင္း 01-244924

4. ဦးခင္ေမာင္ေထြး တဆင့္ 064-24751

5. ဦးစိုးၾကြယ္ တဆင့္ 01-629463

6. ဦးညိဳမင္းလြင္ 01-578503

7. ဦးညြန္႔ေမာင္ 01-244924

8. ဦးေဌး၀င္း တဆင့္ 01-710553

9. ဦးတင္ေမာင္ေအး 01-243633 / 09-503452

10. ဦးတင္လွ တဆင့္ 01-593259

11. ဦးတင္ဟန္ တဆင့္ 064-24751

12. ေဒၚနန္းေရႊႀကာ တဆင့္ 02-57618 / 02-57109

13. ဦးေနမ်ိဳးေ၀ 09-8610719

14. ဦးမ်ိဳးခိုင္ တဆင့္ 01-611272 / 01-610083

15. ဦးၿမင့္ေအာင္ 01-645001

16. ဦးရဲမင္း တဆင့္ 02-57618 / 02-57109

17. ဦးလွၿမင့္ 068-21398

18. ဦး၀င္းေဇာ္ 064-24259 / 09-2201141

19. ဦးသန္းမင္းစိုး တဆင့္ 01-291375

20. ဦးသန္းေအး တဆင့္ 09-8590990

21. ဦးသိန္းတင္ေအာင္ 01-682581

22. ဦးအုန္းလြင္ 01-296693 / 09-5197648

23. ဦးေအာင္ဘြား 01-296693 / 09-5197648

24. ဦးေအာင္မ်ိဳးဥိး 01-500610

25. ဦးေအာင္သန္းတင့္ တဆင့္ 063-50642

26. ဦးေက်ာ္ၿမင့္ 09-5333193

27. ဦးသုေ၀ 09-5084963

28. ဦးႀကည္၀င္း 01-637076

29. ဦးရဲထြန္း ( အငယ္ ) 01-556554

30. ဦးသိန္းႀကည္ 063-50641

31. ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ 01-504882 / 01-505307

32. ဦးလွသိန္း 01-504882

33. ဦးၿငိမ္းေမာင္ 01-504882

34. ဦးရဲထြန္း ( အႀကီး ) 09-5185511 / 01-538669

35. ဦးတင္ထြန္းေမာင္ 01-540987

36. ဦးေဌး 09-8534539

37. ဦးေရႊအံုး 01-510541 /01-510764

38. ဦးတင္အံုး တဆင့္ 01-662461

39. ဦးတင္၀င္း 045-48321

40. ဦးဘိုေမာင္း တဆင့္ 01-553869

41. ဦးမ်ိဳးသန္႔ တဆင့္ 09-6570445

42. ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္း 09-5161173

43. ဦးတင္စိုး 01-504882


9/14/2009

အကုသိုလ္ဗ်ိဳ႕

ကမၻာေအးဘုရားလမ္းက အစုစပ္ လုပ္ငန္းရွင္ (၇)ေယာက္ေပါင္းဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တဆိုင္ကို ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ေျမးဖိုးလျပည့္က အပိတ္ခိုင္းလို႕ ပိတ္လိုက္ရေၾကာင္း ဆိုင္ရွင္ေတြကလဲ ဆိုင္ရာပိုင္ရာနည္းနဲ႕ ေဆာင္ရြက္ၿပီး မၾကာခင္ျပန္ဖြင့္ခဲ့ေၾကာင္း ဒါကိုဖိုးလျပည့္သိတဲ့အခါ ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ပိတ္ရံုမက သိန္းေထာင္ခ်ီ တန္တဲ့ အေဆာက္အဦးကိပါ ၿဖိဳဖ်က္ခိုင္းခဲ့ေၾကာင္း စကားႀကံဳလို႕ မၾကာခင္ကမွ ရန္ကုန္ကျပန္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာပါတယ္။အဲဒီတံုးက နားသာေထာင္လိုက္ပီး ေထြေထြထူးထူးျပန္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။

ႏိုင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္ စီးပြါးေရးဦးတည္ခ်က္တို႕ တရားဥပေဒအထက္မွာဘယ္သူမွမရွိဘူးတို႕ လဒပါးစပ္က ထြက္တဲ့နတ္စကား လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာျခင္ရာေျပာ။ အရွက္မရွိ ဥပေဒမဲ့ လုပ္ျခင္ရာလုပ္ေနၾကတဲ့ အထဲက ရိုးေနတဲ့ ဇတ္လမ္းတပုဒ္ေပါ့ေလ။

ဒီမနက္ေတာ့ ျပည္တြင္းက သူငယ္ျခင္း “ဆင္နားရြက္” တေယာက္နဲ႕ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ စကားစပ္မိျပန္တယ္။

ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္က ဂလိုဆိုဘဲ။

ရန္ကုန္ ကမၻာေအးဘုရားလမ္း အႏုပညာဦးစီးဌာနပိုင္ေျမေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသား ဝန္ၾကီးသားခုႏွစ္ဦးေပါင္း ဖြင့္ထားျပီး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္တခ်ိဳ႕လည္း၊ ရွယ္ယာ ပါဝင္ထားတဲ့ “7 Lekker” ဟာ ေခတ္မွီ စားေသာက္ဆိုင္ တဆိုင္ျဖစ္ပီး စားဖိုမွဴးၾကီးမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားမွ ငွါးရမ္းအသံုးျပဳထားျခင္း ထံုးစံအတိုင္း ထူးရွယ္မ်ားႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္း တီု႕ေၾကာင့္ အလြန္မတန္ေစ်းႀကီးလွတာမို႕ လူသာမာန္တို႕အဖို႕ အနားေတာင္မကပ္ႏိုင္ပါဘူးလို႕ဆိုၾကပါတယ္။
လာေရာက္စားေသာက္ႏိုင္ၾကသူ ေတြကေတာ့ ဗမာစကားမပီတဲ႕ မိုးက်ေရႊကိုယ္မ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ညြန္ခ်ဳပ္ ၀န္ႀကီး အဆင့္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔၊ သူတို႔နဲ႔နီး စပ္တဲ့၊ စီးပြားေရး အသိုင္းအဝိုင္းမွ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

အခုျဖစ္တဲ့အခင္းရဲ့ဇစ္ျမစ္က လြန္ခဲ့တဲ့ လပိုင္းမွာ အင္းယားလမ္း ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေဆာင္ အေနာက္ဖက္ ပညာေရးဝန္ၾကီးဌာနပိုင္ ေျမႏွင့္ အေဆာက္ အဦးတခုကို ဖိုးလျပည့္ကလွ်ိဳ႕ဝွက္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ Night Club တခု သူ႕ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါမ်ားနဲ႕ ဖြင့္လွစ္ဖို႕ မြန္းမံျပင္ဆင္ေနတဲ့ သတင္း ေပါက္ၾကားပီး အင္တာနက္ေပၚက ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ၾကတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊနဲ႔ ေဒၚမၾကိဳင္တို႔ နားကိုေပါက္သြားလို႕ဟန္႕တားျခင္း ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ၿပီး တျခားသူေတြရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို၊ လိုက္လံစံုစမ္းျပီး၊ မပိတ္ ပိတ္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုသံုး ေဆာင္ရြက္ေနတာလို႕ဆိုပါတယ္။၊
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသတင္းဟာ သတင္းေကာင္းတခုလို႕ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူခြဲခြဲ ဒို႕မကြဲဘူးဆိုတဲ့ ထိပ္ပိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေတြဟာ ကိုလ္က်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္လာသမို႕ စူပြစူပြလုပ္သံေတြၾကားလာရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ငေရႊမ်က္ေစာင္းကလဲ “အေကာင္၃ပါး”မေရြးဘူးဆိုေတာ့ မ်ိဳျဖဳတ္ခံစရင္းရွည္တခု တိုးမလာဘူလို႕လဲမဆိုႏိုင္ပါဘူး။

ေနပူေတာ္ရံုႀကီးမွာ ဆက္လက္ရႈစားၾကပါစို႕။


7 Lekker
No131 Kabaaye Pagoda Road
Golden Valley 1 Ward,
Bahan Tsp Yangon
Ph 704189


ဓါတ္ပံုကို gg.yangon မွရရွိပါသည္

တီးမယ္

PALI ZI. CHAU’ CHE’ PALI OU: GYI PALI ZI. NJAN: HSIN

PALI ZI. CHAU’ CHE’  PALI OU: GYI  PALI ZI. NJAN: HSIN
[Stuff and nonsense – lies] [Wheeler, one who deceives in an endearing way] [Using deceits as scaffolding]

Maung Thar Kyaw

The Statement, dated October 30th, and with the Place mentioned as: Sane Lai Kan Thar, the name of the State Guest House: ‘from 13:00 to 13:55 Daw Aung San Su Kyi [ASSK] came to see Union Minister U Aung Kyi, as she was invited by the Government of the Republic of Myanmar’ was issued.

At the Meeting the discussion dwelled on the situation where ‘the State is providing necessary assistances [meaning Constitution Amendments, for example, I guess]; and, in order to have economic development views on the importance of freedom of trade, and free circulation of currencies were also discussed’. And also, ‘the progress of the State’s undertakings to obtain perpetual peace initiatives with ethnic armed groups and the people that should be included in the amnesty were discussed’. Meetings in the future shall convene is agreed.

Details of the entire Meeting were not disclosed, as usual. This is the fourth time such Meeting had taken place.

After the Third Meeting between the two factions the Statement mentioned that the President was considering Amnesty, to join hands in controlling the flow of the Irrawaddy River, to bring in into legal folds of the people who are undergoing armed rebellion; and peace and rule of law were discussed.

After meeting with Aung Kyi twice ASSK met the President Thein Sein in August in Naypyidor. Soon afterward, over 200 so-called political prisoners were released under Amnesty Order. So-called political prisoner because the Governing clique consistently mentioned there is no political prisoners in Myanmar though there are plenty. There is some truth in the government’s claim that there is no political prisoner because no one was arrested under political issues but rather on criminal charges - for example: currency law, or disturbing public tranquility, etc.

ASSK met with Aung Kyi nine times under the previous military government but there was no substantive result whatsoever came out.

The Government came into existence on January 31, 2011 under the caption of the Government of the Republic of Myanmar with its President elected by the Union Parliament, a former military officer General Thein Sein. Many opinionated this General is a Dove – a soft liner, and his Deputy President Thiha Thura Tin Aung Myint Oo [Shit Loane], another ex-General is a Hawk – a hard liner; all baloney; they all are one liner, i.e. for the prosperity and welfare of the Armed Forces, meaning the top and upper echelon of the Army, under the guise of democracy.

New Guise needs, of course, new format and that new format is what the new government is formatting or formatted by the military junta before the State Power was transferred and implementing it as planned. Whether former SG Than Shwe is pulling the string from behind or is he still involved in day to day affairs are all irrelevant, though his State managed private office near Oatparta Thati Pagoda in Naypyidor is hooked with Online TV honing in onto the proceedings of the Union Parliament. He knows or he is privy to know who is behaving or misbehaving in the Union Parliament but whether he is watching the TV is something yet to be known or playing his favorite games.

The Executive, Judiciary, and Legislature were formed and on March 30th the State Power was transferred; the military junta SPDC was dissolved. The Ministry of Interior had given warnings to NLD Chairman Aung Shwe and Secretary ASSK in the last week of June to stop all its political activities as NLD is no political party according to the Party Registration Law of the Union Election Commission. The Ministry warning emphatically mentioned that NLD’s actions were intentionally motivated against the Law.

On top of that Union Election Commission had warned with a letter dated April 5th to all 37 Registered Political Parties not to communicate with illegal political entities. Presumably, political circles as well as diplomatic community considered the warning was directed towards NDL.

Though the new government’s changing color is visible it is still noticeably unruly. The disregards of public opinions as well as international barrages remain as the hallmark of the Thein Sein’s Administration.

Disregarding its own Ministry’s Order Thein Sein allowed Minister Aung Kyi to parley with ASSK and even invited her to Naypyidor and received her exclusively where all political leaders from the Registered Political Parties are treated shabbily at the same occasion.

The Constitution was amended proposed by the Union Election Commission regarding the Membership where criminals cannot be party members or a political entity cannot register if its members are serving criminals. That phrase has now been erased for the sake of NLD. That amendment had made eased NLD to avoid the issue of abandoning its own jailed members when and if they apply for Party Registration.

The antagonistic political ogres of Burma are, on the visual body politics, in cordial relationship. One is, up to recent past, enjoyed full support of China and now trying its best to veer off to get into the western orbit. The other ogre has, from the very beginning to present, receives consistent and absolute no-matter-what support from the western camp. It has four Radio stations providing overwhelming support in high volume of propaganda just for one person, viz. Radio Free Asia and Voice of America [two US outfits], BBC [British outfit], and Democratic Voice of Burma [EU outfit] beaming into Burma where people are socket in with one line to support, day in and day out, every day. This ogre is the western group’s horse of Burma and Thein Sein Administration wants to ride along with that horse to the winning post. Is consistent propping up necessitate a leader to become an icon? Yes, it is, at least in Burma, it has been proven!

Within a couple of days NLD will decide whether to register and the outcome is quite predictable: ‘if ASSK is promised to contest in the upcoming By-election then NLD will allow to Register by ASSK regardless of party or public opinion’. Does it mean: ‘if she is not allowed to contest in the upcoming By-election’ then NLD will not be permitted to register by ASSK? Quite likely so, as all the past behaviors indicated that: ‘person is superior to policy’, and the ‘party is dispensable’.

So far, there is no knowledge that the outcome of the Aung Kyi-Su Kyi Meeting had agreed whether ASSK will be allowed to contest in the election. If that is the case the amendment of the constitution will be a major issue. At the end of the day, one faction will sure to swallow the other like python. No on

e knows, which one will come out as the python and which one is Mai Dwe Lay.

Maung Thar Kyaw

Taiwan, November 3, 2011.



OUR COUNTRY -----

Burmese society is unique. With extended family system Burmese are laid back, or rather happy go lucky.
Sayar-Dagar relationship, or, the bond between the Sanghas and laymen is deep rooted and has been part of the culture from the time immemorial.

Elderly people spend time at pagodas or the monasteries sharing merits or family gossip, or whatever, and, that is how, unlike the Western society, members of the Burmese society do not need much of psychiatrists’ assistance.

Quiet time, alone, communicating with the Lord Buddha is part and parcel of our heritage we all enjoy tremendously. Visiting pagodas had never needed permission from the authorities.

see all

http://uk.geocities.com/kabarmakyay/Our_Country.pdf

Are these happening in Burma!

As long as one enriches him/her-self in the decadences the sky is the limit, as the junta would not bother them, that’s the saying goes in present context of Burma.
Thinzar Win, a Model, could do pretty well on Catwalk and other walks such as Burmanization of Bikini, for example. Just kicked off the blouse and the jeans and leave only bra and the underwear, that becomes Bikini, as simple as that. Look!



Here she is, Thinzar Win, on the right.

Could you still think you are looking at Burmese girls who are posting for this photo in Rangoon? If you think the junta is to be blamed for all decadent aspects, then, your thinking may be inconclusive.

Shwedarling.com, a website for dating and mating prevails in today’s Burma. In 1988 no one could dream that Burma would be at this stage today but it has advanced so fast and so vast.

Infested with nouveau riche in the ngathalau’ economy decadences are abound; instead of tea break at usual hour at or around 4:00 PM now the nouveau riche have new past time at 3:30 PM or so – “Time to squeeze Pau’ Si” at Karaoke bars that are mushrooming through out Burma!

Junta’s policies may have pushed urbanites to that corner but it is just a plain excuse. Getting along by going along is a sin, by all means.

Here is another exhibit to think of!

Moe Hay Ko, another Model, good at Catwalk as well as other walks – bed walk [?] smooching somewhere in the quiet corner!

These girls really have come out of Burmese cocoon – hi ri. u’ ta’ pa. [Shame and fear of sinning] for sure.

Mind you dear reader – the decaying culture of the people is unfathomable, especially the urbanites, the sponsors of such decadences, and, contemplate what reforms would be needed for our beloved country. Mind you, the tiger would never change into vegetarian out of pity for animals!

Salamani Kantchalar!

Burma was under absolute monarchy from 1044 AD until 1885 AD and was under different dynasties. The Monarchs yearned to possess White Elephant; i.e. to claim as the Owner of the White Elephant or Sin Phyu Shin, or, if they have more than one White Elephant, then, Sin Phyu Myarr Shin!

One White Elephant-crazy king even commanded to retrieve a dead elephant floated down the river that had resemblances of White Elephant and kept in his palace and claimed he was the Sin Phuy Shin.

White Elephant is considered to represent the power and glory of the Owner and the White Elephant would appear, according to the myth, only if the Ruler of the country has strong Power and Glory.

Burma has dictators since 1962: viz. Ne Win, Saw Maung, Than Shwe; and, all of them seem to believe that they were the royalty somehow or other. The last dynasty, Koane Baung, ended with His Majesty King Thibaw. The prophecy had it that there would be 13 Koane Baung kings to reign Burma. Thibaw was the 11th and two more kings are yet to reign. Ne Win presumed he was the 12th Koane Baung King! Saw Maung seemed to have believed that he was the reincarnation of King Kyan Sit Tharr of the Pagan Dynasty, and, Than Shwe believes he was the reincarnation of King Thar Lun.

During Thar Lun Than Shwe’s reign, a White Elephant was sited in the jungle of Rakhine State. With pomp and pageantry the White Elephant was brought to Rangoon, the then Nay Pyi Daw and kept in the highly decorated pavilion that befits only to the royalty with special elephant guards, etc., so on and so forth. All the necessary arrangements were carried out by MI and its Chief Lt. Gen. Khin Nyunt who believes he was the reincarnation of Bayint Naung of Taungngoo Dynasty, though he never got to the top most spot of the junta’s ivory tower. The propaganda mill was fanning at high speed that the current rulers of Burma have highly auspicious power and glory so much so that the White Elephant was presented by the Nats [Resplendent being worthy of veneration].

Within a few months after the White Elephant had settled in at the newly built pavilion a Bangladeshi, or, to be more exact, a Chittagonian, or better known in Burma as Khortaw Kalar showed up at the Bangladeshi Embassy in Rangoon, claiming that the elephant at the Pavilion was his elephant that was herded away by the Burmese while grazing in the jungle and requested the Bangladeshi Ambassador to reclaim the elephant from the Burmese junta on his behalf. To cut the story short the Ambassador along with the Officials from the Ministry of Foreign Affairs and MI officers went to the Pavilion with the Khortaw Kalar and demanded to prove his claim.

There, Khortaw Kalar stepped out and bellowed: Salamani Kantchalar!

At the very instant the ‘Command’ was heard the White Elephant lifted up his trunk and trumpeted a very loud noise. The ‘Command’ was given for the second time and the White Elephant responded in the same manner again. Then, Khortaw Kalar commanded in more Khortaw words: the White Elephant was under complete spell of commands – sitting, kneeling, etc. Now, the claim was proven to be true and the negotiation was but started. MI ended up paying US $ 100,000.00 from the State coffer as demanded by the Khortaw Kalar for the White Elephant that was supposed to have been presented by the Nats due to the power and glory of the rulers of Burma.

Khortaw did not stop then and there. He added there are four more such elephants in his possession and they were up for sale if the price is right. MI arranged a delegation to accompany the Khortaw to his native village in the no-man’s land between Bangladesh and Burma to inspect the so called White Elephants. There, the delegation found two more White Elephants out of the four and agreed to pay US$ 200,000 a piece.

Burmese delegation could not just take the two elephants away they bought; they need the Khortaw to release the two in the Rakhine jungle for them to herd them back to Burma later as though it was naturally sited. Thus, the usurper royalties of Burma got three White Elephants at a price of US $ 500,000.

Some one got excited regarding the Salamani Kantchalar and traced back how it came into existence! In the anal of Burma there was a time when a Shan Prince by the name of Sao Han Pha, better known as Tho Han Bwa reigned Burma. He was a tyrant by all means; conceited and insolent, and very much anti-Buddhist religion. During his rein many Monks were tortured, killed and extradited to far away places and forced them from learning Buddhist scripture. Tho Han Bwa was the Daman daye [impediment endangering the teachings of Buddha] of his time. Under Tho Han Bwa, some aspects of Buddhist incantations had changed; for example: Buddhan Tharanan Gitsarmi, Dhaman Tharanan Gitsarmi but Sanghan Tharanan was turned into Gunsarmi, and Buddhan Puzaymi, Dhaman Puzaymi, and Sangan had turned into Pu-Jail-mi, just like recent events under Daman daye Thar Lun Than Shwe.

Many Burmese fled to far away places, including Burma-Bangladesh border to fight back Tho Han Bwa and/or other tyrants. There, they deployed Khortaws to attend their elephants. Khortaws were taught to learn ‘Commands’ in Burmese but it was very difficult for the Khortaws to learn the necessary commands for the elephants. By virtue of wits a Burmese gave a ‘battle command or a battle cry’ for the elephants: “Sarr Lho. Ma Nyee Kanazoe Thee”, in rhyme with the actual command. That, Khortaw could learn with not much difficulty. As the time woes on the command Sarr Lho. Ma Nyee Kanazoe Thee had resonance into Salamani Kantchalar!

Ne Win who presumed to be the 12th Koane Baung, Saw Maung who presumed to be the reincarnation of King Kyan Sit Tharr of the Pagan Dynasty, and the cagey sly fox Khin Nyunt who believes he was the reincarnation of Bayint Naung of Taungngoo Dynasty had all but ended badly. Now we have to see how Than Shwe who believes he was the reincarnation of King Thar Lun ended? Is it to believe that those who sit on such chairs excrete such excreta?

As a matter of fact, the real Owner of the White Elephants or the Sin Phyu Myarr Shin actually was the Khortaw Kalar of Bangladesh!

By the way,
All the Usurpers,
Ne Win, Saw Maung, Than Shwe are mere “Suu Yauts”!


bX-31gb9w