In the early
50's after quelling the multi-color insurgencies the then AFPFL Government
under Premier U Nu initiated an Economic Plan for Burma known as Pyidawthar Economic
Plan.
For our masses to come up to standards of living befitting the natural wealth of our country we must all work to the limit from this day and hour. If we all resolve to do so, with one mind, I shall predict that within five years at the longest, this country of Burma, bountifully provided by nature --- will see once again such a golden age as Pagan, in the days when Shin Izza Gawna was exercising the magic of his alchemy”.
That was what Thakin
Nu envisaged and he had been working “Towards a Welfare State”. His government was strong enough to emulate
an economic model and plan ahead for the betterment of the masses.
From August 4
to 17 of 1952, the AFPFL government initiated a Conference in Rangoon, which was known as “Pyidawtha
Conference” with specific application as “Local Self-help” or “Community Cooperation”.
The Conference agenda was as follows: August 4: Prime Minister’s opening speech
“Towards a Welfare State”; August 7: Minister Bo Min Gaung – “Plan for the
Devolution of Powers”; August 8: Minister U Ba Swe – “Democratization of Local
Administration”; August 9: Minister Bo Khin Maung Gale – “Agricultural and
Rural Development Five-Year Plan”; August 11: Minister U Kyaw Myint – “Target
for Economic Development”; August 12 Minister Thakin Tin – “Land
Nationalization Plan”; August 13: Minister U Ba Saw – “Development Plan for the
Underdeveloped Areas”; August 14: Minister M. A. Raschid – “Housing Plan”;
August 15: Minister Mahn Win Maung –
“Transport and Communications”; August 16: Minister U Than Aung – “Education
Plan”; August 17: Minister U Khin Maung Latt – “Medical and Public Health
Plans”.
Premier U Nu's
“Towards a Welfare State” marathon speech lasted four and one half-hour in
which he expressed strongly that he looked forward to the “time when
every family in Burma would possess a house, a car, and an income of Kyats 800
per month” and he stressed “your country is rich enough to
provide these amenities”.
Premier U Nu
following the example of the Government of Iran in employing foreign firm to
compile a report on economic resources, instructed Secretary for the National
Planning U Hla Muang to find a suitable firm for the similar task for Burma. U
Hla Maung recruited Knappen-Tippetts-Abbett Engineering Company [KTA], which
enlisted Pierce Management [mining specialists] and Robert R. Nathan Associates
[RRNA] [a group of economists].
Robert Nathan
had been a “lieutenant” in the 1930’s of President Roosevelt in the New
Deal Program and was dubbed as a “Brain Child of Roosevelt”. KTA was
first funded by the US and
had arrived in Rangoon
in 1951. The Government of the Union of Burma
notified the US
Government that the aid program “would be brought to an end on June 30, 1953”.
The Burmese Government footed the bill and kept the KTA until they completed
their studies.
Robert R.
Nathan Associates and the Minister of National Planning and the staff of the
ministry hit off well. RRNA with its
Resident Head, Mr. Lou J. Walinsky along with Professor Hagan was employed as
economic advisers to the Ministry of the National Planning. Lou Walinsky was
later appointed as the Economic Adviser to the Prime Minister.
One day after
appointment Premier Nu asked how old was Walinsky. According to Lou Walinsky, “U
Nu showed disappointment on his face after he learned that I was one year
younger than him. I can understand an Asian way of thinking that someone whom a
person seeks advice from should at least be older than the person who seeks
advice”. To more disappointment, Premier Nu found that Bob Nathan was two
years younger than he was.
The Government
of the Union of Burma
made a few structural changes in order to meet with the new challenges in
implementing their “scheme”. The Agriculture and Rural Development Corporation
[ARDC] under the Chairmanship of U Nu, the Industrial Development Corporation
[IDC] under the Chairmanship of U Kyaw Nyein and the Mineral Resources
Development Corporation [MRDC] under the Chairmanship of U Tin were
established. In the Parliament, the
Minister for Industry and Mines U Kyaw Myint announced: “these corporations
will be set up on business principles and will operate on business lines – they
shall be free from departmental rules and restrictions which are now an
effective barrier to carry out any work of development”.
On the other
front, the Social Planning Commission under the Chairwomanship of Madam Aung
San Khin Kyi, the widow of Bogyoke Aung San to co-operate with the mission from
the United Nations Technical Assistance Administration led by Dr. J. F. Bulsara
of India.
Once severely
criticized with no understanding what were studied and planned to implement,
even by Cartoonists ridiculed, Pyidawthar Plan seems rebound. At the time
Pyidawthar Plan was introduced, Burma,
a newly emergence young country experienced a very strong American Tornado
severely. Burma filed a
complained against American stooge KMT at the United Nations [UN] that had
intruded Burma
after Chinese Communists routed them. In retribution U.S.
Government under President Eisenhower exercising PL 480 [Public Law 480]
distributed rice free of charge to the countries that were importing rice from Burma. Thus,
Pyidawthar Plan was nipped in the bud. As President Kennedy once said: Nothing
succeed like success but failure is an orphan.
U Aung
2/18/2013
11:10:11 AM
အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ဦးေအာင္ခင္ျမင့္ရဲ႕ အျမင္မွာ (တနည္းအားျဖင္ န၀တ-နအဖ-စစ္အစိုးရ ခုအစိုးရရဲ႕ အျမင္လို႕လဲ ဆိုပါစို႕) ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံပီး လုပ္တဲ႕အတြက္ မေအာင္ျမင္ဘူးျဖစ္သြားတာလို႕ ယံုၾကည္ၾကတာ ျမင္ရပါတယ္။
ျမန္မာ့ဆန္ တင္ပို႕မႈဟာ အဲဒီကာလကအေျခအေနမွာ ကမၻာ့ ဆန္တင္ပို႔မႈ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီကာလမတိုင္ခင္ကပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ လူႀကီးမင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာင္းမ်ား နားမလည္ရွာဘဲကိုး။
၁၉၅၀-၆၀အတြင္းက စပါးစိုက္ဧက ေထာင္ေပါင္း တစ္ေသာင္း သံုးရာေက်ာ္မွာ ဆန္တန္ခ်ိန္ ေထာင္ေပါင္း ငါးေထာင္ႏွစ္ရာနီးပါး ထြက္သည္။ ၁၉၅၉-၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၌ လယ္ယာထြက္ကုန္ တန္ဖိုးက်ပ္ ၁ ၁၅ဝ ဝဝဝ ဝဝဝ အထိ ရရန္ ခ်မွတ္ထားေသာ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားလည္း ပါရွိေပသည္။ ဒီစီမံကိန္းအရ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ လယ္ယာက႑ကို မပစ္ပယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီးႏွံတခုတည္းကို အားကိုးေနရ တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စက္မႈဖြံ႔òဖိး ထြန္းကားေရးကိုလည္း လုပ္မယ္။ မွ်တေအာင္ ေဆာင္ရြက္မယ္ ဆိုပါတယ္။
(အဲဒီကာလကလို႕ ေျပာရတာက ခုကာလမ်ားမွာေတာ့ လယ္ေတြလဲ စစ္တပ္ကသိမ္း ခရိုနီေတြကအေျခာင္ႏိႈက္ လယ္လုပ္မဲ့လယ္သမားေတြလဲ ကမၻာအရပ္ရပ္ကို လြင့္ပါးလို႕ လယ္လဲပ်က္ လယ္သမားလူတန္းစားပါေပ်ာက္လုဆဲ ကာလမို႕ပါ။ ) အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံ ျဖစ္လိုလွ်င္ စက္မႈႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက မိန္႕ခြန္း ေျပာဖူးသည္။ စက္မႈႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႕ စက္ရံုလာေဆာက္ရံုနဲ႕ ၿပီးသြားပီထင္တဲ့ ေရႊညဏ္ေတာ္ေၾကာင့္
ျမန္မာ့စြပ္ၾကယ္စက္က ထုတ္တဲ့ ျခင္ေထာင္၀တ္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္တို႕သက္တန္း ၅၀တန္းေတြ လက္ေတြ႕ေပါ့။
ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းတြင္ စက္မႈစီမံကိန္း လမ္းတံတားစီမံကိန္း ဘက္စံုပါသည္။ (ဘိတ္က ျပည္ေတာ္သာဆိပ္ေက်ာက္တံတားစသည္)
၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း အျဖစ္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူရန္ ႀကဳိးစားခဲ့ၾကေသာ္လည္း ျပည္တြင္း စစ္ေၾကာင့္ လုံၿခဳံေရး အေျခအေနအရ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္မႈမရွိဘဲ ရပ္ဆုိင္း သြားခဲ့ရသည္။
ယခုစစ္အစိုးရ ၾကံစီေနေသာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဆိုတာာမ်ိဳးလဲ စီမံကိန္းထဲမွာပါသည္။ တပ္မွအနားယူလာေသာစစ္သားေဟာင္းမိသားစုမ်ား အလုပ္အကို ေနရာအိမ္ေျခစီစဥ္ေပးသည့္အေနႏွင့္ နယ္စပ္တေလ်ာက္ ရြာတည္ ေဒသထြက္ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံစည္းရိုးတေလ်ာက္ ကာကြယ္ပီးသား စီမံကိန္းမ်ိဳး ပါ၀င္သည္။
က်ေနာ့အျမင္ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း မေအာင္ျမင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတရပ္မွာ အာဏာရ အဖြဲ႔အစည္း အတြင္း ႏို္င္ငံေရး ကြဲျပားမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အမႈထမ္း၊ အရာထမ္းမ်ား အတြင္း အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားမႈ၊ လာဘ္စားမႈမ်ားေၾကာင့္ဟု ယူဆသည္။
ျခသတင္းႀကီးလွသျဖင့္ ဦးႏုက (ဘီအက္က္စ္အိုင္) စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးဦးစီးဌာနဖြဲ႕ေစပီး စံုစမ္းေစရာ ၆လအတြင္း (၁၉၅၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၆ ရက္မွ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္အထိ) စ သံုးးလုံး စာရင္းအရ အမႈၾကီးေပါင္း ၁၁၆ မႈႏွင့္ ပါဝင္သည့္ အမႈထမ္းေပါင္း ၂၂၅ ဦး - ယိုဖိတ္မႈ တန္ဖိုး ေငြေပါင္း ၄၁၆ ၂၄၉ ဝ၇၃ က်ပ္ဟု လာဘ္စားမႈမ်ားကို
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေတြ႕ရသည္။
http://www.facebook.com/ko.baka.9
အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ဦးေအာင္ခင္ျမင့္ရဲ႕ အျမင္မွာ (တနည္းအားျဖင္ န၀တ-နအဖ-စစ္အစိုးရ ခုအစိုးရရဲ႕ အျမင္လို႕လဲ ဆိုပါစို႕) ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံပီး လုပ္တဲ႕အတြက္ မေအာင္ျမင္ဘူးျဖစ္သြားတာလို႕ ယံုၾကည္ၾကတာ ျမင္ရပါတယ္။
ျမန္မာ့ဆန္ တင္ပို႕မႈဟာ အဲဒီကာလကအေျခအေနမွာ ကမၻာ့ ဆန္တင္ပို႔မႈ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီကာလမတိုင္ခင္ကပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ လူႀကီးမင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာင္းမ်ား နားမလည္ရွာဘဲကိုး။
၁၉၅၀-၆၀အတြင္းက စပါးစိုက္ဧက ေထာင္ေပါင္း တစ္ေသာင္း သံုးရာေက်ာ္မွာ ဆန္တန္ခ်ိန္ ေထာင္ေပါင္း ငါးေထာင္ႏွစ္ရာနီးပါး ထြက္သည္။ ၁၉၅၉-၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၌ လယ္ယာထြက္ကုန္ တန္ဖိုးက်ပ္ ၁ ၁၅ဝ ဝဝဝ ဝဝဝ အထိ ရရန္ ခ်မွတ္ထားေသာ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားလည္း ပါရွိေပသည္။ ဒီစီမံကိန္းအရ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ လယ္ယာက႑ကို မပစ္ပယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီးႏွံတခုတည္းကို အားကိုးေနရ တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စက္မႈဖြံ႔òဖိး ထြန္းကားေရးကိုလည္း လုပ္မယ္။ မွ်တေအာင္ ေဆာင္ရြက္မယ္ ဆိုပါတယ္။
(အဲဒီကာလကလို႕ ေျပာရတာက ခုကာလမ်ားမွာေတာ့ လယ္ေတြလဲ စစ္တပ္ကသိမ္း ခရိုနီေတြကအေျခာင္ႏိႈက္ လယ္လုပ္မဲ့လယ္သမားေတြလဲ ကမၻာအရပ္ရပ္ကို လြင့္ပါးလို႕ လယ္လဲပ်က္ လယ္သမားလူတန္းစားပါေပ်ာက္လုဆဲ ကာလမို႕ပါ။ ) အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံ ျဖစ္လိုလွ်င္ စက္မႈႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက မိန္႕ခြန္း ေျပာဖူးသည္။ စက္မႈႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႕ စက္ရံုလာေဆာက္ရံုနဲ႕ ၿပီးသြားပီထင္တဲ့ ေရႊညဏ္ေတာ္ေၾကာင့္
ျမန္မာ့စြပ္ၾကယ္စက္က ထုတ္တဲ့ ျခင္ေထာင္၀တ္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္တို႕သက္တန္း ၅၀တန္းေတြ လက္ေတြ႕ေပါ့။
ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းတြင္ စက္မႈစီမံကိန္း လမ္းတံတားစီမံကိန္း ဘက္စံုပါသည္။ (ဘိတ္က ျပည္ေတာ္သာဆိပ္ေက်ာက္တံတားစသည္)
၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း အျဖစ္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူရန္ ႀကဳိးစားခဲ့ၾကေသာ္လည္း ျပည္တြင္း စစ္ေၾကာင့္ လုံၿခဳံေရး အေျခအေနအရ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္မႈမရွိဘဲ ရပ္ဆုိင္း သြားခဲ့ရသည္။
ယခုစစ္အစိုးရ ၾကံစီေနေသာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဆိုတာာမ်ိဳးလဲ စီမံကိန္းထဲမွာပါသည္။ တပ္မွအနားယူလာေသာစစ္သားေဟာင္းမိသားစုမ်ား အလုပ္အကို ေနရာအိမ္ေျခစီစဥ္ေပးသည့္အေနႏွင့္ နယ္စပ္တေလ်ာက္ ရြာတည္ ေဒသထြက္ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံစည္းရိုးတေလ်ာက္ ကာကြယ္ပီးသား စီမံကိန္းမ်ိဳး ပါ၀င္သည္။
က်ေနာ့အျမင္ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း မေအာင္ျမင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတရပ္မွာ အာဏာရ အဖြဲ႔အစည္း အတြင္း ႏို္င္ငံေရး ကြဲျပားမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အမႈထမ္း၊ အရာထမ္းမ်ား အတြင္း အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားမႈ၊ လာဘ္စားမႈမ်ားေၾကာင့္ဟု ယူဆသည္။
ျခသတင္းႀကီးလွသျဖင့္ ဦးႏုက (ဘီအက္က္စ္အိုင္) စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးဦးစီးဌာနဖြဲ႕ေစပီး စံုစမ္းေစရာ ၆လအတြင္း (၁၉၅၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၆ ရက္မွ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္အထိ) စ သံုးးလုံး စာရင္းအရ အမႈၾကီးေပါင္း ၁၁၆ မႈႏွင့္ ပါဝင္သည့္ အမႈထမ္းေပါင္း ၂၂၅ ဦး - ယိုဖိတ္မႈ တန္ဖိုး ေငြေပါင္း ၄၁၆ ၂၄၉ ဝ၇၃ က်ပ္ဟု လာဘ္စားမႈမ်ားကို
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေတြ႕ရသည္။
http://www.facebook.com/ko.baka.9
.jpg)
