kabarmakyay: 2015

12/08/2015

`ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလး`

ဘႀကီးေတာ္ဘုရား (၁၈၁၉-၁၈၃၇) လက္ထက္တြင္ ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲ (၁၈၂၄ – ၁၈၂၆) ျဖစ္ပြားၿပီး အာသံ ၊ မဏိပူရ ၊ ရခိုင္ႏွင့္ တနသၤာရီ တို႔ကို အဂၤလိပ္ အေရွ႕အိႏိၵယ ကုမၸဏီလက္သို႕ ေပးအပ္ခဲ့ရသည္။ ပထမအႀကိမ္ အဂၤလိပ္တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံကို က်ဴးေက်ာ္ စစျ္ပဳသည့္ (၁၈၂၄) ၁၁၈၆ခုႏွစ္ ၀ါေခါင္လတြင္ဟံသာ၀တီ ရန္ကုန္ကို အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာ ၄၀ႏွင့္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္သည္ကို ဖန္လ္နန္းရွင္မင္းတရားႀကီးဟု ထိုကာလလူတို႕ ေခၚေ၀ၚ သမႈျပဳသည့္ ဘႀကီးေတာ္မင္းထံမွ ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလးထံသို႕ ေနာင္ အဂၤလိပ္ စစ္သေဘၤာမ်ား ၿမိတ္ၿမိဳ႕သို႕ ၀င္ေရာက္လာပါက ခုခံရန္ ျပင္ဆင္ထားရမည္ဟု အမိန္႕စာခြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ေစေတာ္မူေလသည္။
-
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလးသည္ ၿမိဳ႕အ၀င္ ကမ္းေျခလူေနရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာ ဆိပ္ငယ္ရပ္ကြက္ကို ဖ်က္ၿပီး သူရဲခို ကတုတ္ ခံတပ္ အခိုင္အခံ့တည္ေဆာက္ေစကာ အေျမာက္ငယ္ ၃၅လံုးျဖင့္ ေရွ႕ခံစစ္ေၾကာင္း တည္ေစ၏။
ထိုမွ ေပၚတူဂီအေျမာက္ဗိုလ္ ေရာ္ရွင္ကို အႀကီးအမွဴးခန္႕ထားသည့္ ဗရင္ဂ်ီအေျမာက္သားမ်ားျဖင့္ ေနာက္ဖက္က်သည့္ ကုန္းျမင့္တေလ်ာက္ သိမ္ေတာ္ႀကီးကုန္းမွ ၀တ္တိုက္ေက်ာင္းေတာင္ ဘူး-ဘုရား အေရာက္ ေၾကးအခ်ိန္ ၇ဝဝ ရွိေသာ “က်ည္ဝ ႏွစ္မိုက္၊ အလ်ား ခုႏွစ္ေတာင္၊ အေျမာက္ႀကီး အလက္၃၀ေက်ာ္ကို ခင္းက်င္းစီမံထားေလသည္။ (က်ည္ေစ့ လံုးပတ္ ႏွစ္ထြာ၊ အခ်ိန္ ငါးဆယ္)
-
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလး၏ လက္ေအာက္ ၿမိဳ႕စာေရးမ်ားျဖင့္ စီရင္စုနယ္မ်ားျဖစ္ေသာ တနသၤာရီၿမိဳ႕သို႕၄င္း ပုေလာၿမိဳ႕သို႕၄င္း လူသူဆင့္ေခၚရာတနသၤာရီေခ်ာင္းႀကီးေက်ာင္းမွ ခင္ႀကီးဘိုးက ညင္းဆန္ကာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္ ခုခံေသာေၾကာင့္ ၿမိတ္မွ ဗိုလ္ေျခလြတ္ကာ
သိမ္းယူေစပီး ခင္ႀကီးဘိုးကို ၀တ္ျဖဴလဲေစကာ တနသၤာရီၿမိဳ႕စာေရး ေမာင္ျမတ္ေလးႏွင့္အတူ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ကန္ႀကီးေရကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ အဆံုးစီရင္ေလသည္။
ပုေလာၿမိဳ႕တြင္လည္း စစ္မလိုက္လိုသူမ်ားသျဖင့္ ေသနတ္မ်ားပစ္ေဖါက္ ေျခာက္လွန္႔ကာ ေယာက်ား မိန္းမ အကုန္အစင္ ၿမိတ္သို႔ ေဆာင္ယူေနရာခ်ကာ အဂၤလိပ္ကို ခုခံရန္ စီစဥ္ေနစဥ္-
ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႕ အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာမ်ား ေရာက္ရွိလာေလသည္။
-
ဖန္လ္နန္းရွင္မင္းတရားႀကီးအမိန္႔အရ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးေရႊတုတ္မွ ခုခံမည္ကို ေရ၀န္ေမာင္ဓါးက သစၥာေဖါက္ပုန္ကန္ပီး ၿမိဳ႕၀န္ ဦးေရႊတုတ္ကိုလက္ရဖမ္းကာ အဂၤလိပ္မင္းလက္သို႔ အပ္ေၾကာင္း ထား၀ယ္မွ သတင္းေရာက္လွ်င္ အဂၤလိပ္တပ္ကိုတိုက္ကာ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕၀န္ကို ကယ္ဆယ္ရန္ သစၥာေဖါက္ ေရ၀န္ေမာင္ဓါးကို ဖမ္းဆီးရန္ တိုက္ေလွ၃၀ စစ္သည္ ၁၀၀၀ (တေထာင္)ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ခ်ီေလသည္။
စစ္ကဲမင္း ကိုေရႊၾကာတပ္ႏွင့္ အခြန္မင္း ေရ၀န္ အခြန္၀န္တို႕ကို ၿမိဳ႕ေန ၿမိဳ႕ေစာင့္ရန္ ထားရွိေလ၏။
-
မလိကြ်န္းငယ္ အေရာက္တြင္ အဂၤလိပ္ စစ္သေဘၤာ ၄စီး ျမိတ္သို႕ ခ်ီလာေၾကာင္းသတင္းရလွ်င္ စစ္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္ကာ ၿမိတ္သို႕ျပန္၀င္ အခိုင္ျပဳလွ်က္ အသင့္ေစာင့္ေလသည္။

-
ေရ၀န္ေမာင္ဖိုး စစ္ကဲမုတ္ဆိတ္ အခြန္မင္းေမာင္ျမတ္ရာ အေကာက္၀န္ေမာင္ေယာက္ စာေရးေတာ္ႀကီးေမာင္ေတာ စာေရးေတာ္ႀကီးေမာင္ပိန္ စာေရးေတာ္ႀကီးေမာင္မႈန္ ၿမိဳ႕နာခံေတာ္ေမာင္လုပ္ ၿမိဳ႕သူႀကီးေမာင္သုတ္ ၿမိဳ႕စာေရးကို္ပိန္ ၿမိဳ႕စာေရးကို္ျမတ္လွ စတိန္သူႀကီးဦးေဒါင့္ ထား၀ယ္စုသူႀကီးကိုပါ ျမစ္ငယ္သူႀကီးကိုရွံ လယ္ကြ်န္းသူႀကီး ကိုဖုန္းသီ ေနာက္လည္သူႀကီး ကိုပန္းဦးတို႕ ဦးစီးေသာ စစ္ကဲအဖြဲ႕(ဗ်ဴဟာဌာနခ်ဳပ္) က အေျမာက္တပ္ဗိုလ္ ေရာ္ရွင္၏ ဗရင္ဂ်ီအေျမာက္သားမ်ားျဖင့္ အေျမာက္ႀကီး ၂၅လက္ကို တာ၀န္ယူ ပစ္ခတ္္ရမည္။
-
သိမ္ေတာ္ႀကီးကုန္းေပၚမွ ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလး၏ ပင္မကြပ္ကဲေရးတြင္ စာေရးႀကီးေမာင္စိန္ ဆရာထြဏ္းဦးအဖြဲ႔က အေျမာက္၅လက္ကိုပစ္ရမည္။
-
ဆိပ္ငယ္ ေရဆိပ္ သူရဲခိုက ေနာက္လယ္ တပ္ေခါင္းအထိ စစ္ကဲမင္း ကိုေရႊၾကာက ဦးစီးပစ္ခတ္ရမည္။ ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္၏ စစ္အဂၤါတြင္ ‘ေလးရြာျပဳ’ ဖြဲ႕စည္းပံု -စစ္သည္သူရဲ ဒိုင္းကိုင္ လွံဓါးဆြဲ ၅ဝ၊ ေလးျမားသမား၂၅၊ ေသနတ္ကိုင္ ၇၅၊ အေျမာက္သမား ၉ဝ ႏွင့္စစ္ဝန္ထမ္း ၅ဝ- ပါရွိသည့္ ပင္မတပ္ ၄တပ္ႏွင့္ ဆင့္ေခၚတပ္သားမ်ားပါ၀င္သည္။
-
တနသၤာရီ ၿမိဳ႕သားေသနတ္ကိုင္တပ္ (လူ-၃၀၀ႏွင့္ ေသနတ္-၃၀၀ကို ၇၅ေယာက္ပါ တပ္ခြဲ) ၄ဖြဲ႕ဖြဲ႔ပီး တပ္ဗိုလ္ ေမာင္ေမာင္ျမတ္ရာက အဦးအစီးျပဳၿပီး သိမ္ေတာ္ႀကီးကုန္းေျခရင္းတြင္ ေနရာယူ တပ္စြဲသည္။
-
၁၁၈၆ခုႏွစ္ သီတင္းကြ်တ္လဆန္း၉ရက္ေန႕ နံက္ ၈နာရီတြင္ အဂၤလိပ္ ၾကက္ေတာင္ပန္းဗိုလ္မွဴး ဦးစီးေသာ စစ္သေဘၤာ ၄စီး ေက်ာက္မီးေသြးရံုဆိပ္သို႕ ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။
-
ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သား ေမာင္ေခြးျဖဴကို အလံတေခ်ာင္းကိုင္ေစပီး အဂၤလိပ္ဗိုလ္မွဴးက စာခြ်န္ေတာ္ ေစလြတ္ ေလသည္ကို တပ္ဗိုလ္တပ္မင္းအစံုညီေရွ႕တြင္ ဖတ္ၾကားေစသည္။
-
အဂၤလိပ္မင္း၏စာတြင္ ထား၀ယ္ကို ေရ၀န္ေမာင္ဓါးကအပ္သျဖင့္ ေမာင္ဓါးႏွင့္ ဇနီး သားသမီးမ်ားကို ေရွးကထက္တိုးပီး အဂၤလိပ္မင္းစစ္ဗိုလ္တို႕က ျမင့္ျမတ္ေသာရာထူး ခန္႕ထားေတာ္မူသည္။ ေမာင္ဓါး၏သား ေမာင္ေရႊပုကို ဗိုလ္တင္ကာ ၀ယ္သား၅၀၀ တပ္ျဖင့္ အဂၤလိပ္မင္းဖက္မွ ပါလာသည္။
ၿမိဳ႕၀န္ ေမာင္ျမတ္ေလးသည္ ၿမိဳ႕ကို အပ္မည္ မအပ္မည္ အျမန္သိလိုသည္ဟု ပါေလသည္။
-
စာဖတ္ၿပီးေနာက္ ငေခြးျဖဴကို ယူလာေသာ အလံကို ကိုင္ေစလ်က္ ငေရြးဗိုလ္လက္သို႕ အပ္ကာ တဇျပင္သို႕ ထုတ္ေစပီးမွ ေထာင္သြင္းထားရမည္ဟု မိန္႕ေလသည့္အတိုင္းေထာင္သြင္းထားေလသည္။
-
အဂၤလိပ္တို႕လည္း အခင္းအက်င္းကိုျမင္လွ်င္ နံက္၉နာရီခန္႕တြင္ ေက်ာက္မီးေသြးရံုတံတားက သေဘၤာတစီ္း ေရစီးတြင္ သေဘၤာတစီးး တံတားႀကီးတြင္ သေဘၤာ၂စီ္း စည္းၾကပ္ကာေနရာခ်ထား ေလသည္။
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလးက သိမ္ေတာ္ႀကီးကုန္းေပၚရွိ ေစတီေတာ္ႀကီးေအာက္ ေက်ာက္တန္းတြင္ ေရႊထီး၂လက္ မိုးကာထိုင္လ်က္ သေဘၤာ၄စီ္း စည္းၾကပ္ကာေနရာခ်ထား ေနသည္တို႕ကိုၾကည့္ၿပီးလွ်င္
၁၀နာရီထိုးလွ်င္ ပင္မကြပ္ကဲေရးတြင္ရွိေသာရန္ပံုခြင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕လံုးခ်မ္းသာ အေျမာက္ႀကီး၂လက္ျဖင့္ စတင္ ပစ္ဲပီးေနာက္ ရွိသမွ် အေျမာက္အားလံုး သတ္မွတ္ေပးထားရာ ပစ္မွတ္မ်ားသို႕ပစ္ရမည္ဟု အမိန္႕ေပးသည္။
၁၀နာရီထိုးလွ်င္ အစီအစဥ္အတိုင္း ပစ္ခတ္ရာ အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာေပၚမွလည္း တၿပိဳင္တည္း ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ၾကသည္ျဖစ္သျဖင့္ တၿမိဳ႕လံုး မီးခိုး ဖံုးကာ လူလံုးပင္မျမင္ေအာင္ ၃နာရီၾကာခန္႕ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကေလသည္။
-
ေန႕လည္ နာရီျပန္ ၂ခ်က္ထိုးခန္႕ မီးခိုးျပယ္လွ်င္ သည္တခ်ီ ထပ္ပစ္ၿပီးမွ ေနရာေျပာင္းတိုက္မည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတြက္ ရွိသမွ် အေျမာက္ႀကီးငယ္ လက္နက္မီးေပါက္ အကုန္ျဖင့္ ထပ္မံ ပစ္ၾကျပန္ေသာ္ ၿမိဳ႕ကပစ္ေသာလက္နက္ သေဘၤာမ်ားသို႕ မ်ားစြာထိမွန္ေလသည္။

-သေဘၤာကပစ္ေသာ လက္နက္မွာ ေတာင္ခံေနသျဖင့္ မ်ားစြာအထိအခိုက္မရွိလွေပ။
ေမွာင္ရီျပိဳးေသာအခါ ၿမိဳ႕၀န္မင္းက သည္အေျခအေနတြင္ မ်ားစြာ စိုးရိမ္ရန္မရွိ ယခုရပ္ဆိုင္းၾကဦး နံက္ ေစာေစာမွာ ထပ္မံပစ္မည္ ၀ယ္သားမ်ား ကုန္းေၾကာင္းမွ တက္လာလွ်င္ ငါ့ကိုေလ်ာက္ၾကဟု မိန္႕သျဖင့္ အပစ္ရပ္ေလသည္။
-
ျမန္မာဖက္မွအေျမာပ္မ်ား အပစ္ရပ္ေနစဥ္ စစ္သေဘၤာမွ အဂၤလိပ္စစ္သားအမ်ား ေလွသမၼာန္မ်ားျဖင့္ကူးကာ ကမ္းတက္ေလလွ်င္ေလွတေထာင္တပ္ဗိုလ္ ေမာင္ရွန္းျဖဴတပ္ႏွင္ ခုခံတိုက္ျခင္း မသာတခါးမွ ျမန္မာစစ္သည္တို႕ ပစ္ခတ္ခုခံျခင္းတို႕ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စစ္သားမ်ား ေရွ႕မတိုးႏိုင္ ၿမိဳ႕ရိုးၾကား ပုန္းကြယ္ပစ္ခတ္ေနရေလသည္။
-
သို႕ရာတြင္ ညေနပိုင္း တိုက္ပြဲခနအၾကာ မိိုးသီးထံစြာ ရြာသြန္းေလရာ ျမန္မာတို႕၏ အေျမာက္ႀကီးငယ္ လက္နက္မီးေပါက္မ်ား နားခြက္က မီးမကူးႏိုင္ျဖစ္ကာ ပစ္မရေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စစ္သားမ်ား အတင္းတက္ၾကရာ ျမန္မာတို႕က ဓါးလွၤျဖင့္ ထိုးခုတ္သျဖင္ အဂၤလိပ္စစ္သားမ်ား ၁၀၀ေက်ာ္ ေသ
ဆံုးေသာ္လဲ အဂၤလိပ္စစ္သားမ်ားဇြဲခတ္ကာအတင္းတက္ျပန္သည္။
ၿမိဳ႕၀န္မင္းၾကားေသာ္ လတ္တေလာထၿပီး ဦးျမတ္ေလး သားေမာင္ေမာင္ ထားဗိုလ္ေမာင္ေလးတို႕ မသာတခါးသို႕ေျပးသြားကာ ခုခံထိုးခုတ္ၾကေလသည္။
-

သိမ္ေတာ္ႀကီးကုန္းေပၚရွိ ရန္ပံုခြင္းအေျမာက္ႀကီး လက္က်ိဳးသျဖင့္ ပစ္မရေၾကာင္း သတင္းပို႕လွ်င္ တက္လာသမွ် ေဂၚရာကုလားတို႕ကို ဓါးႏွင့္သာခုတ္ၾကဟု အမိန္႕ေပးၿပီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရြပ္ရြပ္ခြ်န္ခြ်န္ တလစပ္ထိုးခုတ္ေလသည္။
ျမစ္ငယ္ရပ္မွ ေဂၚရာတပ္ရံႈးပီးဆုတ္လွ်င္ ေသြးၾကြေနသည့္ ျမန္မာစစ္သည္တခ်ိဳ႕ ျမစ္ငယ္တံတားထိ လိုက္ခုတ္ေလသည္။
-
ထိုမွ အေရွ႕ေက်ာင္းေတာင္ ေျခသို႕ တက္လာသည့္ အဂၤလိပ္စစ္သည္ ၁၀၀၀ကို ၿမိဳ႕၀န္မင္း ဦးျမတ္ေလး ကိုယ္တိုင္ စစ္ခ်ီတိုက္ခိုက္ရာ အဂၤလိပ္ ေခတ္မွီ လက္နက္မ်ားဒဏ္္ေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ ျမန္မာစစ္သည္တို႕ က်ဆံုးရေလသည္။
ၿမိဳ႕၀န္မင္း ဦးျမတ္ေလး ကိုယ္တိုင္တပ္ဦးမွာမားမားလွ်ပ္လွ်ပ္ ရပ္ခိုင္ထိုးခုတ္ပါေသာ္လည္း ေျပာင္း၀က ယမ္းေလာင္း ေထာင္းပီးကာမွ နခြက္ထိပ္ ကက္ပိတ္လို႕ ပစ္ရတဲ့ေသနတ္ မိုးမသည္းသည္ေသာ္မွ ထိုေခတ္ေပၚ အဂၤလိပ္ ေမာင္းထိုးေသနတ္ ယွဥ္ကပ္ဖို႕ မလြယ္လွသည္ ျဖစ္ရာ ရဲမက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကဒဏ္ရာရသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ကိုခြာကာ ဆုတ္ရေလေတာ့သည္။
-
၁၁၈၆ခုႏွစ္ သီတင္းကြ်တ္လဆန္း၁၄ရက္ေန႕ ၿမိဳ႕ပ်က္ပီး ၄ရက္အၾကာ ဘိတ္ေတာင္အရပ္တြင္ တိမ္းေရွာင္ေနေသာ ၿမိဳ႕၀န္မင္း ဦးျမတ္ေလးက ၿမိဳ႕သို႕၀င္မည္ အေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ အဂၤလိပ္ဗိုလ္၂ေယာက္ သြားပီး ၿမိဳ႕သို႕ ေဆာင္ခဲ့၏။
-
အေျမာက္ဗိုလ္ ေရာ္ရွင္ႏွင့္ ဗရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ အေျမာက္အမႈထမ္းမ်ားအား သေဘၤာတြင္ခ်ကာ အက်ဥ္းထားသည္ကို ထိုသူတို႕အပါအ၀င္ ခံပစ္သူမ်ားအေပါင္းသည္ ကြ်ႏုပ္၏အမိန္႕ျဖင့္သာလွ်င္ ခုခံသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏုပ္ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္မင္း လက္သို႕ ပါလာသည္တြင္ ၄င္းလူအမ်ားကို အေရးမယူ လြတ္ေပးရန္ ခုခံေျပာဆိုသည္႕အတြက္ လြတ္ေပးကာ အေျမာက္ဗိုလ္ ေရာ္ရွင္ အေကာက္၀န္ေမာင္ေယာက္ ၿမိဳ႕၀န္မင္း ဦးျမတ္ေလး မယား သားသမီးမ်ားပါအက်ယ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ယူသြားၿပီး ဘဂၤလားတြင္ ထားေလသည္။ ေနာင္တြင္ မုတၱမသို႕ျပန္ေခၚကာ ပင္စင္ေပးၿပီးထားေလသည္။
-
ကိုးကား-
တနသၤာရီတိုင္း-ၿမိတ္ရာဇ၀င္ – ဦးႀကီးစိန္
-
historyofwar.org/articles/wars_angloburma1.html
-
Dr KhinThidar/images-in-myeik
-
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
က်ေနာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၆ႏွစ္က -ကမၻာမေၾက “မဲဆြယ္ျခင္း” သို႔မဟုတ္ ျမန္မာျပည္ေတာင္ဖက္စြန္းက အလြမ္းကဗ်ာ အမည္ျဖင့္ New 7 Wonders အဖြဲ ့က ေပးသည့္ဆု အတြက္ မဲေပးၾကရန္္ ၿမိတ္ကြ်န္းစုအေၾကာင္း ပို႕စ္တခုေရးဖူးရာ မိတ္ေဆြမ်ားက ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလး အေၾကာင္းေရးရန္ တိုက္တြန္း ၾကပါသည္။ ေနာက္္ပိုင္း ၿမိတ္ႏွင္႔ ႏြယ္သည့္ အတိုအစေလးမ်ားေရးျဖစ္တိုင္း ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္ ဦးျမတ္ေလး အေၾကာင္းေရးရန္ ေျပာသူမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရပါသည္။
က်ေနာ္ကလည္းေရးရန္ဆႏၵရွိပါသည္။ ေရးရန္ အေၾကာင္းအရာ အကိုးအကားတို႕လည္း ရွိသင့္သေလာက္ ရွိပါသည္။ ေျပာရလ်င္ အႀကိမ္ႀကိမ္လည္း ခ်ေရးျဖစ္ဖူးပါသည္။
ေရးသည့္အခါ မိမိသံုးသပ္ခ်က္မ်ား ပါေနသည္ကို မေၾကလည္ေသာေၾကာင့္ စာျဖစ္မလာတာ ျဖစ္ပါသည္။
-
က်ေနာ္သည္ ထိုေဒသသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဦးျမတ္ေလးသည္ က်ေနာ္ ေမြးရာပါပိုင္ဆိုင္ေသာ ဟီးရိုး ျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္က ငယ္သည့္အေလ်ာက္ အရြယ္ရလာေတာ့ အရြယ္အသိအေလ်ာက္ ဦးျမတ္ေလးသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ထာ၀ရ ရင္းနီးခဲ့သူျဖစ္သည္။
-
တကယ္တန္းခ်ေရးသည့္အခါ သိမွတ္ စုစပ္ထားသည္မ်ား ႏွင့္ ဇတ္ေၾကာင္းကို တည္ေဆာက္ေသာအခါ က်ေနာ္သိေသာ ဦးျမတ္ေလးသည္ၿမိတ္နယ္၏ အႀကီးအမွဴး သူ႕ၿမိဳ႕ သူရြာ သူ႕ျပည္သူမ်ားတိုင္းတပါးကြ်န္ အျဖစ္ မခံႏိုင္ေသာ သတၱိရွိေသာ ရဲရင့္ျပတ္သားေသာ သူရဲေကာင္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ ဒါသည္ က်ေနာ သိၾကြမ္းျမတ္ႏိုးေသာ ၿမိတ္ၿမိဳ႔၀န္ ဦးျမတ္ေလး၏ ဇတ္လမ္းျဖစ္သည္။ က်ဴးေက်ာ္လာေသာနယ္ခ်ဲ႕ကို မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာငိကဦးေဆာင္ပီး မ်ိဳးခ်စ္ျပည္သူမ်ား ျပန္တိုက္ၾကသည္ ျပန္ခုခံၾကသည္။
-
စာခ်ေရးေသာအခါ က်ေနာ့တြင္ ေပၚေပၚလာေသာ အေတြးမွာ ၂မ်ိဳးျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕၀န္ဦးျမတ္ေလး၏ ျမိတ္တိုက္ပြဲသည္ သာမန္ၿမိဳ႕ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိတဦး၏ လာတိုက္လို႕ ျပန္တိုက္ေသာပြဲမ်ိဳးမဟုတ္။ ျမန္မာဘုရင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားသည္လညၤး ျမည္ကာမတၱ မဟုတ္။
အလြန္စည္းစနစ္က်ေသာ ပံုစံက် အုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရသည္။

ဘုရင္က ၿမိဳ႕၀န္သို႕ ေစေသာ အမိန္႕စာခြ်န္ေတာ္တြင္ အဂၤလိပ္ကို ခုခံ တိုက္ရန္ နန္းေတာ္က အဆံုးအျဖတ္ ပါသည္။ အေျမာက္ႀကီး အေျမာက္ငယ္ ၆၄လံုး ေသနတ္ ၁၁၀၀ ကို
ေဒ၀ံတိုက္ေတာ္ (လက္နက္ရံု) က ထုတ္ ခြင့္ပါသည္။
-
ျမန္မာ အစိုးရ ယႏၱရားသည္ လိုအပ္သေလာက္ လိုအပ္သည့္ အတိုင္းအတာေလာက္လိုအပ္သည့္ အေျခအေနအေလ်ာက္ စနစ္က်မႈ မည္မွ်ရွိသည္ကို ျမင္လာရသည္။
-
ၿမိဳ႕၀န္ဦးျမတ္ေလး၏ ျမိတ္တိုက္ပြဲသည္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ စစ္အဂၤါအျပည့္အစံုႏွင့္ စစ္ကို စနစ္တက် အစီအစဥ္ႏွင့္ တိုက္တာကို သံုးသပ္မိသည္။
-
ထို႕အတူ (တႏိုင္ငံလံုး) ျမန္မာတို႕ဖက္မွ တိုက္ခိုက္မႈ တစံုလံုးကိုၾကည့္လွ်င္လည္း ျမန္မာ့ ေသနဂၤ ဗ်ဴဟာ စစ္အဂၤါ အဆင့္အတန္းကိုေတြ႕ႏိုင္သည္။
၁၈၂၄ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ အဂၤလိပ္ စစ္သေဘၤာမ်ား ေရာက္လာေသာ အခါ၌ ျမန္မာတုိ႔သည္လံုး၀ အငိုက္ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
-
အဂၤလိပ္တို႕ ရန္ကုန္ကို အလြယ္ရေသာ္လည္း ျမန္မာ စစ္မွဴး စစ္ကဲတုိ႔က ရန္ကုန္ ပတ္လည္တြင္ ေနထုိင္သူ အားလုံးတုိ႔ကို ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေစထားရာ လူသူ ဆိတ္သုဥ္း၍ ေတာႀကီး ျမက္မဲ ထဲတြင္ စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ လမ္းျပမ်ား၊ သတင္း ေပးပုိ႔မည့္သူမ်ား၊ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ ေပးမည့္သူမ်ားကုိ ရွာေဖြ မရႏုိင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ မၾကာမီ မုိးက်၍ လာေလရာ ထုိေနရာမွ ထပ္မံ ေ႐ြ႕လ်ားႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ျမန္မာတို႔ လာေရာက္ တုိက္ခုိက္ျခင္းကုိသာ ေစာင့္ဆုိင္း၍ ေနၾကရေလသည္။
-
ေနာက္ သံုးသပ္မိသည္က ထိုစစ္ပြဲသည္ လံုး၀ မတရားေသာ ယုတ္မာေသာ ဗိုလ္က် အႏိုင္အထက္ျပဳေသာ အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ႕စစ္ ျဖစ္သည္။
-
ျမိတ္တိုက္ပြဲသည္ မိုးမရြာလွ်င္လည္းရံႈးမည္။ ပိုမိုႀကီးမားေသာ ဆံုးရံႈမႈျဖင့္ ရံႈးကိုရံႈးမည္ျဖစ္သည္။
-
ျခံဳ၍ ၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာမင္းတို႕သည္ အရည္အေသြး ရွိသူမ်ား၊ အစြမ္းထက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပင္ပ ေလာက အေၾကာင္းကို သတိမမူသူမ်ား-ဘုန္းလက္ရံုး အင္အားကုိ လြန္စြာ အထင္ႀကီးေနသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကမၻာ့အခင္းအက်င္း အေရြ႕ ေခတ္ အကူး အေျပာင္း ကိုနားမလည္လိုက္သျဖင့္ အသိမ္းပိုက္ခံ ဘ၀ ေရာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
-
က်ိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းသည္ သီေပါမဟုတ္လဲ အလားတူဘဲျဖစ္မည္။
-
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၀န္သည္ အဂၤလိပ္ အင္အား အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို လံုး၀မသိခဲ့။ ေရ၀န္ေဖါက္ေသာေၾကာင့္သာ ထား၀ယ္က်သည္ဟု ယုဆသျဖင့္ ထား၀ယ္သို႕ တက္ပီး ေမာင္ဓါးကို နရင္းအုပ္ အဂၤလိပ္ကို ဖင္ပိတ္ကန္ဖို႔ ခ်ီေစျခင္းျဖစ္သည္။
-
ထိုနည္းတူစြာ မဟာဗႏၶဳလသည္လည္း အဂၤလိပ္ လက္နက္စြမ္းရည္ကို သူလိုငါလို ေလာက္သာ တြက္သည္။ အဂၤလိပ္ခံတပ္မ်ားဆီကုိ တေျဖးေျဖး ေရွ႕သုိ႔ တုိး၍ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကၿပီးေနာက္ အလုံးအရင္းႏွင့္ တုိက္ခုိက္ၾကသည္။
-
အဂၤလိပ္က ပစ္စြမ္း အႀကီးအက်ယ္ကြာေနရာ ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာ ျမန္မာတပ္ နီးကပ္လာေသာ္ အဆက္မျပတ္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ပတ္ပတ္လည္ရွိ ျမန္မာတို႔၏ ခံတပ္မ်ားကုိ အေ၀းမွပင္ ပစ္ခတ္ ၿဖိဳဖ်က္ေလသည္။
-
မင္းႀကီး မဟာဗႏၶဳလသာ အေျခေနမွန္သိပါမူ မုတ္သုန္မုိး အျပင္းထန္ဆုံး ႐ြာသြန္းေနခ်ိန္တြင္ တပ္ေတာ္ႀကီး တခုလုံးႏွင့္ အေျမာက္ လက္နက္မ်ားႏွင့္တကြ ရခုိင္႐ုိးမကုိ အျပင္းခ်ီတက္ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္စြမ္း တပ္ခ်ီ တပ္ဆုတ္ လ်င္ျမန္မႈ အစြမ္းကုိသံုးကာ ရင္ဆိုင္စစ္မသံုး လ်ပ္တပ်က္စစ္သာ သံုးမည္မလြဲဟု သံုးသတ္သည္။
-
သို႕ဆိုလွ်င္လက္နက္အင္အားသာမႈက အဂၤလိပ္တို႕၏ စစ္ဆင္ေရး ညံ့ဖ်င္းမႈ တပ္စြဲပုံ စနစ္မက်မႈမ်ားကုိ ကာကြယ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဟုလည္း ယူဆသည္။
-
ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးအတြက္နယ္ပါယ္ခ်ဲ႕ေသာ ပေဒသရာစ္ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္အကုန္ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အကူးမွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ာ. ပြဲရပ္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။

-
အဂၤလိပ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံကို ရန္စက်ဴးေက်ာ္နယ္ခ်ဲ႔ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ၁၈၅၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၃၀ ရက္က ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ နယူးေယာက္ ေဒးလီး ၾထီဗ်ဳးန္ သတင္းစာ အမွတ္စဥ္-၃၈၃၃ တြင္ေရးသားခဲ့သည့္ ကားလ္မာ့က္စ္၏ ထိုစဥ္ကျမန္မာသံတမန္မ်ား အိႏၵိယသို႔ ေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းသတင္းကို အေျခခံ၍ ေရးသားထားသည့္ ေဆာင္းပါးတခုတြင္-
-
အေရွ႔တိုင္းတြင္ ျဗိတိသွ်တို႔ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ခဲ့မႈမ်ားအနက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုက်ဴးေက်ာ္မႈေလာက္ အက်ဳိးအေၾကာင္းခိုင္လုံမႈအေျခခံကင္းမဲ့ေသာစစ္ပြဲမ်ဳိးမရွိခဲ့။ ျဗိတိသွ်ပိုင္နယ္ေျမမ်ားကို ျမန္မာတို႔က အေနာက္ေျမာက္ဖက္မွ၀င္ေရာက္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ျငား ယင္းဖက္မွက်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္လာႏိုင္သည့္ အႏၱရာယ္မွာျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္မရွိ။ဘဂၤလားႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားျခားနားေနျပီး ယင္းတို႔ကိုမည္သည့္စစ္တပ္ကမွ် ေက်ာ္လႊားခ်ီတက္ ၀င္ေရာက္လာႏိုင္မည္မဟုတ္။ အိႏၵိယအစိုးရသည္လည္းျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္လိုက ပင္လယ္လမ္းမွသာလွ်င္မလြဲမေသြ၀င္ရ မည္။ ျမန္မာတို႔ကေရေၾကာင္းမွက်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာႏိုင္သည္ဟူသည့္ေျပာစကားမ်ားသည္ ရယ္ဖြယ္ရာျဖစ္သကဲ့သို႔၊ ျမန္မာကမ္းေျခေစာင့္တပ္မ်ားကျဗိတိသွ်စစ္သေဘၤာမ်ားကိုတိုက္ခိုက္ ရန္ၾကံစည္ေနသည္ဟုဆိုျခင္းမွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသာအဆိုပင္ျဖစ္သည္။ ပဲခူးနယ္တစ္၀ိုက္ကို အေမရိကန္ယန္းကီးမ်ားက သိမ္းပိုက္ရန္ဆႏၵျပင္းျပေနသည္ဟူသည့္ ေလလုံးမ်ားမွာလည္း မည္သည့္အေထာက္အထားမွ်မရွိ။ ဟုေဖၚျပခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံစစ္ပြဲ
လန္ဒန္၊ ေသာၾကာေန႔၊ ဇူလိုင္ ၁၅၊ ၁၈၅၃။
ကားလ္မာ့က္စ္

ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတန္းႏွင့္ အရင္းၾကမ္းကို ေရးသားခဲ့သူ ။

8/23/2015

ျပည္ေတာ္သာေခတ္ေဟာင္းက ျပည္ျမန္မာ (အပိုင္း ၁-၂)

ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ႀကီး –

နိဒါန္း
လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က မဆလေခတ္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ လူငယ္တစ္သိုက္ကို ျပည္ေတာ္သာေခတ္က စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုျပလိုက္မိေတာ့ အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့ကုမၸဏီပစၥည္း ေၾကာ္ျငာ ေစ်းနွံဳးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ၊ အစစရွားပါးေနတဲ့မဆလေခတ္နဲ႔နွိုင္းယွဥ္ကာ “အကိုႀကီးရယ္ဒါက်ေနာ္တို႔ ဗမာ ျပည္မွ ဟုတ္ရဲလား”လို႔ သနားစရာေမးရွာပါတယ္။ မဆလေခတ္ ဗမာျပည္ကလည္း အစစအရာရာမွာ ရွားပါးေနၿပီး “ဘာေမးရွားနိုင္ငံ” ျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္ေတာ္သာေခတ္က ဘာမဆိုဝယ္ခ်င္တာရေနၿပီး၊ ေစ်းေတြကလည္းေပါေတာ့ သူတို ့အတြက္က အံၾသစရာႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။
အခုေခတ္ဗမာျပည္ကလူငယ္ေတြကို ျပည္ေတာ္သာေခတ္က စာအုပ္ေတြျပရင္ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကေတာ့ ဗမာျပည္မွာလဲဝယ္လို ့ရေနၿပီျဖစ္လို ့သိပ္အံၾသမွာမဟုတ္ေပမဲ ့ ထမင္း အဝစား ျပား၅၀ ၊ ရန္ကုန္နဲ႔ အင္းစိန္ ဘတ္စ္ကားခ ၃၅ ျပား၊ မုန္းဟင္းခါး တစ္ပြဲ ၁၅ ျပား၊ အေၾကာ္နဲ ့ ျပား ၂၀၊ ဘူးသီးေၾကာ္ တစ္ ခ်ပ္ ၅ ျပား၊ ဒန္ေပါက္ထမင္း တစ္ပြဲ တစ္က်ပ္၊ ဘဲဥဆယ္လံုးတစ္က်ပ္၊ ဝက္သားတစ္ပိသ္သာ (‘သ’ ႀကီးကို window 8.1 နဲ႔ေရးမရလို႔ ရတဲ့နည္းနဲ႔ေရးရတာပါ) ႏွစ္က်ပ္၊ ၾကက္သား သံုးက်ပ္၊ စတဲ့ ရန္ကုန္ ေပါက္ေစ်းေတြ (နယ္ေတြမွာဒီ့ထက္ေပါတယ္)ကိုျမင္လိုက္ရရင္ သူတို ့ဘာေျပာမလဲ မသိဘူး။
အစစအရာရာ ေစ်းေပါေနေတာ့လည္း အဲဒီေခတ္ကလခအနည္းဆံုးျဖစ္တဲ့ တလ ၈၂ က်ပ္ဘဲရတဲ့မင္းေစ ဟာလည္း မိသားစုကို ဝေအာင္ေကြၽးနိုင္၊ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားနိုင္ခဲ ့ပါတယ္။ သူတို႔မိသားစုမွာ လဲေရႊတြဲလဲေငြြတြဲလဲနဲ႔ပါ။ ေရႊေဈးကလဲ အေကာင္းဆံုး ပရပိုက္ေခါက္မွ အေလးခ်ိန္ တစ္က်ပ္သားကို က်ပ္ေငြႏွစ္ရာဘဲေပးရပါတယ္။
ေငြေၾကးစံနစ္
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစကကိုလိုနီေခတ္ကသံုးခဲ့တဲ့အိႏၵိယသံုးေငြကိုဆက္သံုးရေသးတယ္။ ၃ပိုင္တစ္ျပား၊ ၄ ျပားတစ္ပဲ၊ ၁၆ပဲ (ဝါ) ၆၄ျပားတစ္က်ပ္ေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုကေတာ့ ကုလားအေခၚေတြကိုသံုၿပီး 3 Pai one Paisa, 4 Paisa one Anna, 16 Annas or 64 Paisa one Rupee ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုလိုနီေခတ္ အစပိုင္းကသာ ပိုင္ကိုသံုးေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပား ဟာ အငယ္ဆံုးသုံးေငြပါ။ အိႏၵိယမွာေတာ့ လူေတြဟာ ပိုဆင္းရဲၾကလို႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ခ်ိန္အထိ ပိုင္ ကိုသံုးေနခဲ့တယ္လို႔ လူႀကီးသူမေတြေျပာတာ ၾကားဖူးပါ ရဲ႕။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေပမဲ့ ရန္ကုန္ဟာ ကုလားျမိဳ႕တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတုန္းမို႔ ကုလားတန္းမွာေဈးဝယ္ရင္ ၆ ျပား (ဝါ) ၁ပဲ၂ျပားကို ကုလားလို “ဆတ္ပိုက္ဆား” (ဝါ)” ေယးအန္းနား ဒိုး ပိုက္ဆား”။ ၁က်ပ္ခြဲဆိုတာ ၁ က်ပ္ ရွစ္ပဲမို႔ ကုလားလို” ေယးရူျပားအတ္အန္းနား” ဆိုတာေတြကို အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ုကုန္သား   ေတြတတ္ခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၅၃ခုထိရွိေနေသးတယ္။ ၁၉၅၃ ခုမွာမွ ျမန္မာ ဘုရင္ေတြ သံုးခဲ့တဲ့ ျပား ၁၀၀ တစ္က်ပ္စနစ္ျပန္သံုးႏိုင္တာပါ။
လန္ခ်ား
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစက လူဆြဲတဲ့လန္ခ်ားေတြလဲရွိပါတယ္။ လန္ခ်ားကုလားေတြဟာ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားေတြ ဆိုေတာ့ “ဒိုင္းနား၊ ဘားယား” (ညာဘက္ေကြ႔၊ ဘယ္ဘက္ ခ်ိဳး)၊ “ဟိုး” (ရပ္)၊ “ေဂ်ာင္း” (သြား) စတဲ့ ေဂၚ ရင္ဂ်ီစကားေလာက္ေတာ့ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ုကုန္သားေတြတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၅၁ ေလာက္မွာ ဖဆပလ အစိုးရက လူဆြဲရတဲ့လန္ခ်ားဟာ လူ႔သိကၡာၫိႈးႏြမ္းေစတဲ့ အလုပ္ဆိုၿပီး လန္ခ်ားေတြပိတ္လိုက္ပါတယ္။   ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ၿပီး ေတာနယ္ေတြကစစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ ေတြ၊ ကြက္သစ္ေတြေပၚလာေတာ့မွ ကုလားၿမိဳ႕ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ဟာ ဗမာၿမိဳ႕ျဖစ္လာတာပါ။
၁၉၅၈ ခု ဖဆပလ ႏွစ္ခ်မ္းကြဲေတာ့ ဖဆပလ အမတ္အမ်ားစုက ေဆြ-ၿငိမ္း အဖြဲ႔ကိုေထာက္ခံတယ္။ ဒါေပ မဲ့ ဦးႏုက အတုိက္အခံ ပမညတနဲ႔တျခားအဖြဲ႔တြရဲ႕အကူအညီနဲ႔အႏိုင္ရသြားတဲ့အခါမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက “ကိုႀကီးႏု အစိုးရေတာ့ လန္ခ်ားကုလား ယန္ကနား အစိုးရ ျဖစ္သြားဘီ။ လက္ဝဲသမားဦးသိန္းေဖျမင့္ “ဒိုင္းနား၊ ဘားယား”လုပ္သလို ဆြဲရမဲ့အစိုးရပါဘဲ” လို႔ေဝဖန္ခဲ့ပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာဦးေအာင္ရွိန္ကလဲ ေမာ္ဒန္ကာထြန္းမွာ စံုေထာက္ဦးရွံစားက ဖိနပ္ခ်ဳပ္ကုလားအေယာင္ေဆာင္ၿပီး စံုေထာက္ခန္းမွာ ဗမာ ေခါင္းေပါင္းမခြၽတ္ပဲဖိနပ္တိုက္ေနေတာ့ ဖိနပ္အတိုက္ခံသူက “အမယ္၊ဖိနပ္ခ်ဳပ္ကုလားကလဲ ဗမာေခါင္း ေပါင္းနဲ႔ပါလား”လို႔ေျပာလိုက္ရာမွာ ဦးရွံစားက “ဟေရး အာကိုဂ်ီး၊ ယန္ကနား အခိ်ဳးရေတာင္ ေရႊးဖလား လားေရာင္ေဂါင္းေဘာင္းနဲ႔မဟုတ္လား၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ကုလားအပၸနားလဲ ေဂါင္းေဘာင္းနဲ႔မွေခတ္မီတာေပါ့ အာ ကိုဂ်ီးရဲ႕” လို႔ ကုလားသံနဲ႔သေရာ္ခဲ့ပါတယ္။

ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း
ဖဆပလအစိုးရက တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း လုပ္ပါတယ္။ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း နဲ႔ေဆာက္တဲ့တိုက္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြကို ျပည္ေတာ္သာတိုက္၊ ျပည္ေတာ္သာ ေက်ာင္းေတြလို႔ေခၚပါ တယ္။ ဒီအေဆာက္အဦးေတြ ဒီေန႔အထိအသံုးဝင္ေနဆဲပါ။ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း နဲ႔ တင္သြင္းလာတဲ့ Land Rover ကားကိုလည္း ” ျပည္ေတာ္သာဂ်စ္”လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ ျပည္ေတာ္သာေခတ္ကလြတ္လပ္ စြာေရးသားေျပာဆိုပံုႏွိပ္ခြင့္အနည္းဆံုး ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေပးထားေတာ့ အစိုးရ ကိုသေရာ္တဲ့ ကာ တြန္း၊ သေရာ္စာ၊ ျပက္လံုးေတြအမ်ားႀကီးေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အၿငိမ့္ပြဲမွာ လူျပက္ႏွစ္ေယာက္ဆရာနဲ႔ တ ပည့္လုပ္ၿပီး ျမန္မာသင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာအခန္းမွာ”မာရွယ္တီးတိုးလာၿပီ၊ တဲအိမ္ေတြ ဖ်က္ရမည္။ ဆင္းရဲ သားေတြဒုကၡေရာက္၏။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ေတာ္သာပါသည္”။ ” ျပည္ေတာ္သာတိုက္ေတြ ေဆာက္ၿပီးၿပီ။ ဆင္းရဲသားေတြေစာင့္အုန္း။ ငါတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြအရင္ေပးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ေတာ္သာပါ၏။ “လက္မွတ္ ေရာင္းအမ်ိဳးသမီးေတြေခ်ာ၏၊ သို႔ေသာ္ျပည္ေတာ္သာဘတ္စကားရပ္မေပးပါ။ တက္စီီ စီးစရာရာေငြမရွိပါ။ မာစီဒီးကားစီးသည့္ဝန္ႀကီးမ်ား ဤဒုကၡကို သိမည္မဟုတ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ေတာ္သာပါသည္”။ ” ျပည္ေတာ္ သာေက်ာင္းေတြခန္႔ညားသည္။ အခမဲ့ပညာေရးလည္းေကာင္းပါ၏။ သို႔ေသာ္ဝန္ႀကီးမ်ား သားသမီးမ်ား ကို ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္း၌ မထားၾကပါ။ ဝန္ႀကီးသားသမီးမ်ား အဂၤလိပ္ေက်ာင္းတက္ၾကပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ေတာ္သာပါသည္” လို႔ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေဝဖန္ရဲဲတဲ့ေခတ္ပါ။
ျပည္ေတာ္သာႏိုင္ငံေခတ္က စံျပအက်ဥ္းေထာင္ေတြက အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ဘဝဟာလည္း မဆိုးပါဘူး။ ဆရာႀကီးဒဂုန္ေရႊမွ်ားက ကိုလိုနီေခတ္ကေထာင္ေတြကို ျပည္ေတာ္သာႏိုင္ငံေခတ္ကစံျပေထာင္ေတြနဲ႔ွ ယွဥ္ျပကာ “မွတ္မိပါေသးတယ္ ျပည္ၿမိဳ႔က အက်ဥ္းေထာင္ဝယ္” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အခ်ဳပ္သားနဲ႔အက်ဥ္သားေတြဟာ အထူးတန္းရပါတယ္။ အထူးတန္းရတဲ့ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ေထာင္က်သူ ဟာ လည္း အလုပ္မလုပ္ရဘဲေန႔တိုင္းထမင္းေကာင္းဟင္းေကာင္းစားရတဲ့အျပင္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္အျဖစ္ ရိုးရုိးတန္းကအက်ဥ္သား တစ္ေယာက္အနည္းဆံုးရပါတယ္။ ရိုးရုိးတန္းကအက်ဥ္သားေတြကလည္း ေန႔ တိုင္းထမင္းေကာင္းဟင္းေကာင္းစားရေတာ့ အထူးတန္းအက်ဥ္သားေတြဆီမွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ အျဖစ္သြားခ်င္ၾကပါတယ္။ လူထုဦးလွတို႔ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ အဖမ္းခံေနရဆဲမွာ စာအုပ္ေတြေရးသား ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နာမည္ႀကီးႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ဆိုရင္”ငါးဆြဲ”ခံထားရတုန္း(ပုဒ္မ ၅ နဲ႔ အဖမ္းခံရတာကိုသံုးတဲ့ အဲဒီေခတ္ကဘန္းစကား) ၁၉၆၄ မွာဖ်က္ပစ္လိုက္တဲ့ ရန္ကုန္ေထာင္ထဲမွာ တစ္ ေယာက္ထဲအတြက္အိမ္ကေလးတစ္လံုး၊ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္အျဖစ္ ရိုးရုိးတန္းကအက်ဥ္သားက ႏွစ္ ေယာက္၊ သူ႔ဇနီးကလဲမနက္ကတည္းက သူ႔ဆီလာေနတာ တစ္ခါတစ္ေလ ညလည္းမျပန္ေတာ့ဘူး။ အစိုးရကလည္းဘာမွမေျပာလို႔သာေထာင္အရာရွိေတြက မ်က္စိိတ္မိွတ္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီႏိုင္ငံေရးသမား ရဲ႕ဇနီး သူ”ငါးဆြဲ”ခံထားရတုန္းဘဲ သူနဲ႔ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးတဲ့အထိိ လြတ္လပ္ခဲ့ပါ တယ္။
ရိုးရုိးတန္းကအက်ဥ္သားေတြကိုလည္း လက္သမားအတတ္၊ ဖိိနပ္ခ်ဳပ္နည္း၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္နည္း။ ဂေဟ ေဆာ္နည္း၊ ဥယ်ာဥ္လုပ္နည္း၊ ဆပ္ျပာခ်က္အတတ္ စတာေတြသင္ေပးပါတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ထဲက ေလ့လာလိုသူေတြ ဗုဒၶဘာသာစာေပ ေလ့လာႏိုင္ေစရန္ ရဟန္းေတာ္မ်ား (အက်ဥ္းသူေတြအတြက္ သီလ ရွင္မ်ား) ကို တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း စံျပေထာင္ေတြထဲသြားၿပီးသင္ၾကားေစပါတယ္။ မဂၤလာစာေမးပြဲေတြ က်င္း ပၿပီး ေအာင္ျမင္သူကို က်ခံေနရတဲ့ေထာင္ဒါဏ္ထဲက ေလွ်ာ့ရက္ေတြေပးပါတယ္။ အျခားဘာသာဝင္ အက်ဥ္းသားေတြအတြက္လဲ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီး၊ သင္းအုပ္ဆရာ၊ ေမာ္လဝီ၊ ဆြာမိႀကီး စသူေတြ စံျပ ေထာင္ေတြထဲသြားၿပီး သက္ဆိုင္ရာဘာသာအလိုက္ ေဟာေျပာခြင့္၊ ဝတ္ျပဳခြင့္ေတြေပးပါတယ္။
ဦးႏုဟာ ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္ကိုင္းရႈိင္းသူျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ေရးမွာေတာင္ ရဟႏၲာအျဖစ္နဲ႔ မေရာက္ လိုပဲ ဘုရားဆုပန္ထားသူျဖစ္တယ္လို႔ တရားဝင္ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့သူပါ။ သားငါးမစားပဲ သက္သတ္ လြတ္စားသူ၊ အရက္မေသာက္သူလို႔လည္း သတင္းႀကီးပါတယ္။ ဦးႏုဟာ သာသနာ့ဒါယကာျဖစ္လိုတာ ေၾကာင့္ ဆ႒သဃၤာယနာတင္ပါတယ္။ စုစုေပါင္း အဲဒီေခတ္ကက်ပ္ေငြတစ္ကုေဋ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ႏွစ္သန္း) ကုန္လို႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနဆဲမွာ ေငြျဖဳန္းတယ္လို႔ေဝဖန္သူေတြရိွခဲ့ေပမဲ့ လူမ်ားစု ဗုဒၶဘာသာ ဝင္ရဟန္းရွင္လူေတြကေတာ့ သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚၿပီးေထာက္ခံၾကပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ဟာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ႏိုင္ငံျဖစ္လို႔ကဲြၽႏြားလိုတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပၿပီး ကဲြၽႏြားသတ္ခြင့္၊ အမဲသားေရာင္းခြင့္တို႔ကို တရားဝင္ပိတ္ ပင္ထားပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ မူဆလင္ဗကၠရီးအစ္ေရာက္ခါနီးမွာ မူဆလင္ေတြကလဲႏြားသတ္ခ်င္၊ ဦးႏုက လည္း သူ႔အေနနဲ႔ သတၱဝါေတြကိုသတ္ၿပီးပူေဇာ္တာကို ခြင့္မျပဳ လိုေပမဲ့ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ျဖစ္လို႔ ခြင့္ျပဳပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗကၠရီးဆိုတာ ကုလားစကားမွာ ဆိတ္ကိုေခၚ တာျဖစ္လို႔ ဆိတ္ကိုသာသတ္ၿပီးပူေဇာ္ၾကပါ၊ ႏြားကိုေတာ့ မသတ္ၾကပါနဲ႔လိုေတာင္းပန္၊ သူ႔ကဲဘိနက္ ထဲကဝန္ႀကီး ဦးရာရွစ္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္လတ္ ေခၚ အဗၺဒူလတစ္ အပါအဝင္မူဆလင္ေတြကလဲႏြားကိုသာ သတ္ခ်င္ၾကတာေၾကာင့္ တစ္ႀကိမ္မွာ ဦးႏုဟာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာႏွစ္ဘက္ၫႇိႏႈိင္း ၾကကာ လူဦးေရအလိုက္ ႏြားေကာင္ေရ ခြဲတမ္းခ်ေပးၿပီး သက္ဆိုင္ရာဗလီထဲမွာသာသတ္ၾကရန္၊ အျခား ဘာသာဝင္မ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရန္ ႏြားေတြကို ၿမိဳ႕ထဲမွာ ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲၿပီး မသြားၾကဖို႔၊ ေသြး ေပေနတဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ မသြားၾကဖို႔ေတြ သေဘာတူၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္ဘတ္စကား
၁၉၅၅ ခုေလာက္မွာ ဦးႏုအစိုးရက ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းနဲ႔ ဟန္ဂရီႏိုင္ငံက Ikarus ဘတ္စကားႀကီးေတြ တင္သြင္းပါတယ္။ ဂ်ပန္ကလည္း Hino နဲ႔ Isuzu ဘတ္စကားႀကီးေတြေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီဘတ္စ ကားႀကီးေတြကို ျပည္ေတာ္သာကားလို႔ေခၚပါတယ္။ ျပည္ေတာ္သာကားေတြမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လက္ မွတ္ေရာင္းအမ်ိဳးသမီးေတြစခန္႔ပါတယ္။ တစ္ကားမွာႏွစ္ေယာက္စီပါပါတယ္။ ကားေရွ႕ေပါက္က အတက္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ေပါက္က ဆင္းရပါတယ္။ ေမာင္းသူ၊ေရာင္းသူ၊ စီးသူအားလံုးစည္းကမ္းရွိၾကၿပီးကားႀကီးေတြ ကလည္း သန္႔ရွင္းၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က”စပယ္ယာမ” လို႔ မေခၚဘဲ “လက္မွတ္ေရာင္းအမ်ိဳးသမီး” လို႔ သာေခၚၾကပါတယ္။ ဘတ္စကားေတြမွာနံပါတ္မတတ္ေသးပါဘူး။ ရုပ္ပံုတံဆိပ္ေတြနဲ႔႔ပါ။ ဗမာစာမတတ္သူ ေတြအတြက္ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။ ရြက္ေလွတံဆိပ္နဲ႔ကားက ၾကည့္ျမင္တိုင္ဆိပ္ကမ္းက ပုစြန္ေထာင္ဆိပ္ ကမ္းကိုအသြားအျပန္ဆြဲတဲ့လိုင္းပါ။” ေတာင္ပံကား” က သိမ္ႀကီးေဈးနဲ႔အင္းစိန္ အသြားအျပန္လိုင္းပါ။ အင္းစိန္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ရုံးတံဆိပ္ကျဗဟၼာရုပ္ပါ။ မီးရထားတံဆိပ္နဲ႔ကားက ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး (ကြမ္းၿခံ ဘူတာ)ကိုေရာက္ပါတယ္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္မွာ အရုပ္နဲ႔ဘတ္စကားလိုင္းေတြကို နံပတ္နဲ႔ေျပာင္းလိုက္ရာမွာ ျမင္းျဖဴ၊ ျမင္းနီ၊ ျမင္းက်ားတို႔က နံပတ္ ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ျဖစ္သြားၿပီး မီးရထားတံဆိပ္ က နံပတ္ ၄ ၊ ဆင္ျဖဴ နဲ႔ ဆင္မဲက ၅ နဲ႔ ၆၊ နဂါးက ၇၊ ေတာင္ပံကား က ၈၊ ႄကံ႔ က ၉၊ က်န္တဲ့ ေညာင္ပင္၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ျခေသၤ့၊ ရြက္ေလွ စတာေတြလည္း နံပတ္နဲ႔ျဖစ္သြားပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၅လိုင္း ရွိပါတယ္။ နံပါတ္ ၁၆လိုင္းက ၁၉၆၀ ေလာက္မွေပၚလာတာပါ။ ကမာရြတ္လွည္းတန္းေဈးက ဆင္မလိုက္၊ ၾကည့္ျမင္ တိုင္၊ ေျမနီကုန္း၊ ေရႊဂံုတိုင္တို႔ကိုပတ္ၿပီး တာေမြအထိသြားတဲ့ နံပတ္ ၁၆ လိုင္းကေတာ့ ဘတ္စကားပံု မဟုတ္ဘဲ လူ၁၆ေယာက္သာဆန္႔တဲ့ ဂ်ပန္လုပ္ ဒတ္ဆန္း လိုက္ထရပ္ေလးေတြပါ။
ဘတ္စ္ကားက်ပ္ တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႔ ေမးယူရမည့္ေခတ္ပါ။ ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာေတြကလဲ ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ညီေလး၊ ညီမေလး၊ ဦးေလး၊ ေဒၚေဒၚ သင့္ေတာ္သလိုေေခၚၿပီး “လာပါခင္ဗ်၊၊ ကားေခ်ာင္ပါတယ္ခင္ဗ်၊၊ စိန္ေအာင္မင္းေတာင္ဝင္ကႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေနရာရိွပါတယ္ ခင္ဗ်၊” လို႔ေအာ္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နားကျဖတ္သြားတဲ့ဘတ္စ္ကားလိုင္းေတြ၊ နဂါးရုပ္ (ေနာင္ နံပါတ္ ၇ လိုင္း)၊ ေတာင္ပံ ကားရုပ္ (ေနာင္ နံပါတ္ ၈ ) ၊ ႄကံ့ရုပ္ (ေနာင္ နံပါတ္ ၉ ) စတဲ့လိုင္းေတြက ကားစပယ္ယာေတြဟာ ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာေလ့ရွိတာက “က်ေနာ္တို ့ဟာ ေနာင္တေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မဲ ့
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ ့ဆက္ဆံေနရတာဆိုေတာ့ အထူးပိုၿပီး ယဥ္ေက်းရပါမယ္” လို႔ ႔ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။သူတို ့ေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးနုတို႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔၊ အ တိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးသိန္းေဖျမင့္တို႔ဟာလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားေဟာင္းေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နားကိုျဖတ္သြားတဲ ့ကားလိုင္းေတြက ယာဥ္ေမာင္း သူေတြ ၊ လက္မွတ္ေရာင္းသူေတြက “ငါတို ့ဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြကို အႀကိဳ အပို ့ ့လုပ္ေနရတာ” ဆိုၿပီး တျခားလိုင္းေတြက ယာဥ္ေမာင္း ၊ လက္မွတ္ေရာင္းေတြ အေပၚမွာဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
တကယ္လည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို လူတကာကေလးစားၾကပါ တယ္။ စာေရးဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္က သူ ့ဝတၱဳ တစ္ခုထဲမွာ ၁၉၄၉ ခု နွစ္ ရန္ကုန္ကို သူပုန္ေတြဝိုင္း ထားတုန္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အစိုးရတပ္ထဲဝင္ၿပီး သူပုန္ေတြကို တိုက္ဖို႔လုပ္ရာမွာ အစိုးရစစ္ သားေတြက “ညီေလးတို႔ ေနာက္တန္းမွာဘဲေနပါ၊ ေသစရာရွိရင္ ဒို ့အရင္အေသခံပါမယ္၊ ညီေလးတို႔ က တစ္ေန႔မွာတိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ရမဲ့လူေတြပါ၊ ဒို ့စစ္သားေတြဆိုတာ စစ္ပြဲမွာေသတာမဆန္းဘူး၊ ညီေလးတို ့အသက္က တိုင္းျပည္အတြက္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္လို ့တကဲ့စစ္သားစိတ္ဓါတ္နဲ ့ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း အတိအက်ေရးထားခဲ့ပါတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးနုရဲ႕ လူထုေအာင္သံျပဇာတ္ထဲမွာလဲ “တကဲ့စစ္သားဆိုတာ စည္းစိမ္ခံဖို႔မလိုဘူး၊ ဝီစကီကို ေသာက္ၿပီးစည္းစိမ္ခံခ်င္တဲ့သူဟာ တကဲ့စစ္သားမဟုတ္ဘူး၊ ဝီစကီကို ေသာက္ၿပီး မွိန္းေနတဲ့ သင္းထားတဲ့ႏြားနဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး” ဆိုၿပီး တကဲ့စစ္သားဝါဒကို ထုတ္ေဖၚျပခဲ့ ပါတယ္။

ပညာေရး
ကိုလိုနီေခတ္ပညာေရးကို ကၽြန္ပညာေရးလို႔ ေခၚေခၚ ဘာဘဲေခၚေခၚ ပညာေရးမွာ ကမၻာ့အဆင့္ကို ေကာင္းေကာင္း မီခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္က ဘြဲ ့ရခဲ့သူမ်ားဟာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာဆရာမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၎ဆရာမ်ားရဲ႕ သင္ၾကားေပးျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ တပည့္မ်ားလဲ ကမၻာ့အဆင့္ကို မီခဲ့ၾကတယ္။ ဦးႏု အစိုးရက အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ် စတဲ့ႏိုင္ ငံေတြကို ပညာေတာ္သင္မ်ား ေစလြႊတ္တယ္။ ပညာေတာ္သင္မ်ား ရဲ႕ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းကလဲ အမိႏိုင္ငံကို ျပန္လာၿပီး က်ရာတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းရြက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပညာေရးအဆင့္အတန္းကလည္းျမင့္ပါ တယ္။ စာေမးပြဲေတြမွာ မတတ္ဘဲနဲ႔မေအာင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ၁၀တန္းစာေမးပြဲလို႔ေခၚတဲ့ တန္းျမင့္ ေက်ာင္းထြက္နွင့္တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲမွာ ေအာင္သူ ၁၀% ေတာင္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္က ၃.၄% ဘဲရွိပါတယ္။ တရာေျဖမွ ေလးေယာက္ေတာင္မေအာင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သားႀကီးၾသရသ ေအာင္ဆန္းဦးကဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုနဲ႔ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ အဆင့္ကလည္း ကမာၻအဆင့္မီခဲ့ပါတယ္။ အာဖရိကတိုက္ကတခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာလာတက္ခဲ့ရ ပါတယ္။
ပညာေရးစနစ္မွာလဲ ႏိုင္ငံပိုင္ေက်ာင္းမ်ားသာမက အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ခရစ္ယန္ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းမ်ားပါရွိလို႔ကိုယ္ႀကိဳက္ရာေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္မွာ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ၀ါသနာပါရာ ဘာသာရပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ဘာသာရပ္ကို အတင္းသင္ယူရျခင္းမရွိပါ။ စာေတာ္သူအမ်ားစုကလဲ ကိုယ္စိတ္မပါရင္ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္ နီယာ ဘာသာရပ္မ်ားကို မသင္ၾကဘဲ Honours ေခၚ ဂုဏ္ထူးတန္းကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဘာသာရပ္နဲ႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားၾကပါတယ္။ ဝိဇၨာပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားသူမ်ားလဲ ဂုဏ္မငယ္ၾကပါ။ ေဆးပညာ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္တို႔မွာလဲတကယ္စိတ္ပါသူမ်ားသာတက္ေရာက္ဘြဲ ့ယူခဲ့ၾကၿပီး တကယ္တတ္သူက တတ္လိုသူကို ပညာသင္ေပးတဲ့ ေခတ္နဲ႔စနစ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆက္စပ္လို႔ရယ္စရာတစ္ခုေျပာရရင္ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ တိဘက္ျပည္ကို တရုတ္ဝင္သိမ္းတယ္။ တိဘက္ ရဟန္းမင္းႀကီး ဒလိုင္းလားမား အိႏိၵယကို ထြက္ေျပးရတယ္။ ျမန္မာသတင္းစာေတြက တိဘက္ရဟန္း မင္းႀကီး ဒလိုင္းလားမားကို “ေခတ္သစ္တရုတ္ေျပးမင္း” လို႔ ေရးၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာဘဲ သမိုင္းစာေမးပြဲ မွာ “တရုတ္ေျပးမင္း၏ဘြဲ ့အမည္ကိုေရးပါ” ဆိုတဲ ့ေမးခြန္းပါလာတယ္။ အေျဖမွန္ကေတာ့ နရသီဟပေတ့ ေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ခပ္ေနာက္ေနာက္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က “ေမးခြန္းမွာ မရွင္းပါ၊ မတိက်ပါ။ ပုဂံေခတ္ က တရုတ္ေျပးမင္းဆိုလွ်င္နရသီဟပေတ့ျဖစ္ပါသည္။ ယခုလက္ရွိ တရုတ္ေျပးမင္းဆုိလွ်င္ တိဘက္ ရဟန္းမင္းႀကီး ဒလိုင္းလားမားျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ကတရုတ္ေျပးမင္းဆိုလွ်င္ တရုပ္ျဖဴ ခ်န္ေကရွိတ္ ပါ” လို႔ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတြက သူ႔ကို စိတ္မဆိုးဘဲ “အေသခ်ာစဥ္းစားနိုင္ပါေပတယ္၊ ေတာ္ပါေပ တယ္” လို႔ ခ်ီးမြမ္းၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔မႏၲေလးတကၠသိုလ္တို႔ဟာ ပညာေရးဝန္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာမရိွဘဲ ကိုယ္ပိုင္ အက္ ဥပေဒေတြအရ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္အဖြဲ႕နဲ႔တကၠသိုလ္ ေကာင္စီတို႔ကအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ေကာင္စီမွာေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ေယာက္ပါပါတယ္။ ကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္း သားေတြကမဲေပးစံနစ္နဲ႔ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာ မူအရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အဓိပတိ၊ ဒု ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္ဟာ မူအရ မႏၲေလးတကၠသိုလ္အဓိပတိျဖစ္ေပမဲ့ ပညာေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥေတြမွာ ဝင္စြက္ေလ့ မရွိပါ။
ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲမ်ား မၾကာခဏျဖစ္ေပၚေလ့ရွိေပမဲ့ ဘယ္အာဏာပိုင္ပုဂၢိဳလ္ကမွ တိုင္းျပည္ေနာင္ေရး ဒုကၡေပးမဲ့ ဘုန္းေဘာလေအာ အေအာင္ေပးတဲ့စနစ္၊ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲေစမဲ့စနစ္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား မဆူပူၿပီးေရာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးလုပ္တာကလြဲၿပီး က်န္ကိစၥမ်ားကို ႀကိဳက္သလိုလုပ္ ထားခြင့္၊ ဥပမာ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားထဲ ဖဲရိုက္။ အရက္ေသာက္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲတာကို လ်စ္လ်ဴျပဳ ထားျခင္း စတာမ်ိဳး ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။
-အပိုင္း-၂-
-
ရန္ကုန္သၾကၤန္
လြတ္လပ္ေရးရျပီး ျပည္ေတာ္သာေခတ္မွာလြတ္လပ္စြာေရးသားေျပာဆိုပံုႏွိပ္ခြင့္အနည္းဆံုး ၉၅% ေလာက္ေပးထားတဲ့အခ်ိန္မို႔ ရန္ကုန္သႀကႍမွာ မီးသတ္ပိုက္မ်ားသံုးျပီး အၾကမ္းပတမ္း ေရပက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးမေက်နပ္မႈမ်ား ကို သရုပ္ေဖၚျပျခင္း၊ သံခ်ပ္ထိုးျခင္းစတာေတြ ေခတ္စားလာပါတယ္။ ေရပက္အၾကမ္း ဆံုးေနရာမ်ားကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း၊   ရွမ္းလမ္း (ယခုအေခၚ ဗဟိုလမ္း) ရွိ “ေနဗီကြာတား” ေခၚ ေရတပ္ အရာရွိမ်ားရိပ္သာ၊ ဦး၀ိစာရလမ္းနဲ႔ ျပည္လမ္းၾကားရွိ ယခုေခတ္ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု စစ္ရဲတပ္ဌာနခ်ဳပ္၊ ၀င္ဆာလမ္း ယခုယုဇနပလာဇာ ေနရာမွာရွိခဲ့တဲ့ ေနျပည္ေတာ္စစ္ဌာနခ်ဳပ္တို႕ ျဖစ္ပါ တယ္။
“မီးသတ္ပိုက္ၾကီးစက္ကုန္တင္ လူသတ္ပြဲပင္ထင္ေလာက္ ပါရဲ႕”ဆိုတဲ့သံခ်ပ္ေတြ ေခတ္စားလာပါ တယ္။ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေတြေရွ႕မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုရဲ႕ “လူထုေအာင္သံျပဇာတ္”ကုိ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရာမွ ေခတ္စား သြားတဲ့ “ဗိုလ္ၾကီးရယ္ ကၽြန္မႏြားကေလးကိုေတာ့ ျပန္ေပးခဲ့ပါရွင့္”ဆိုတဲ့စကားနဲ႕သေရာ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ “ပုလိပ္ တစ္မတ္၊ ျပဴေစာထီး ငါးမူး၊ ယူအမ္ပီ သံုးမတ္၊ အာမီ တစ္က်ပ္၊ ဂိတ္ေၾကးသတ္” ဆိုတဲ့သံခ်ပ္နဲ႔ လဲ ေအာ္ၾက သေရာ္ၾကပါတယ္။ ေရတပ္အရာရွိမ်ားရိပ္သာေရွ႕မွာ “အမဲသားနဲ႕အာလူး၊ အာလူးနဲ႕အမဲ သား ေန႕တိုင္းစားရတဲ့ စံပန္၀ါလား (သမၺာန္သမား)ေတြ” ဆိုတဲ့သံခ်ပ္ဟာ ေရတပ္သားမ်ား အထိအနာ ဆံုးသံခ်ပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ တရုတ္တန္းနဲ႔ဘဂၤါလီစုတို႔မွာ ညစ္ပတ္သူမ်ားက ေျမာင္းပုတ္ေရနဲ႔ပက္ ေလ့ရွိလို႔ “တစ္ကိုယ္လံုးနံေစာ္ခ်င္ရင္ ဘဂၤါလီစုကိုသြားၾကစို႕ရဲ႕၊ ေရပုပ္နဲ႕အပက္ခံခ်င္ရင္ တရုတ္တန္း ကို သြားလိုက္ၾကဟဲ့” ဟု သံခ်ပ္ထိုးၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ရွိ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္မ႑ပ္မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုနဲ႕ ၀န္ၾကီးမ်ား တစ္ခါတစ္ရံ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတၾကီး ေဒါက္တာဘဦးပါ ပါ၀င္ေရကစားျပီး သေျပခက္ျဖင့္ ေရပက္ျခင္း၊ အလြန္ဆံုး ေငြဖလားျဖင့္ ေရပက္ျခင္းတို႔သာရွိပါတယ္။ ပိုက္ျဖင့္ပက္ေလ့မရွိပါဘူး။
ရန္ကုန္လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား
အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ မီးပ်က္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႔ ေမးယူရမည့္ေခတ္ပါ။ ညမွာ အိမ္ ေတြဟာမီးေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ထိန္လင္းေနၿပီး လမ္းေတြကလည္း မာက်ဴရီမီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးၿပီး အပ္က် ရင္ေတာင္ ေကာက္လို႔ရတယ္လို႕ေျပာႏိုင္တဲ့ေခတ္ပါ။ သူခိုးဓားျပကလည္းနည္းပါတယ္။ တခါတေလ အေဖာ္ေတြနဲ႕ ည ၉ နာရီခြဲပြဲ ရုပ္ရွင္ဝင္ၾကည့္ၿပီး သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ အိမ္ကို ညေလတျဖဴးျဖဴး နဲ႕လမ္း ေလွ်ာက္ျပန္ရတာ အရသာတမ်ိဳးပါဘဲ။
ရန္ကုန္မွာ ညေက်ာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ေန႔မွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြဟာ မီးေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ထိန္လင္းေနတဲ့ညေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းတက္နိုင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ညေစ်းတန္းလဲ ရွိပါတယ္။ ည ၆ နာရီမွ ၁၀ နာရီအထိဖြင့္ပါတယ္။ အစားအစာ က အစ အဝတ္အထည္အလယ္ ကားနဲ ့လ်ွပ္စစ္ပစၥည္း အဆံုးအားလံုးကို ညေစ်းတန္းမွာ ေစ်းခ်ိဳ ခ်ိဳ နဲ႔ရနိုင္ပါတယ္။
ရန္ကုန္ေရေပးစံနစ္
ရန္ကုန္မွာေရေတာ့ မၾကာမၾကာပ်က္တတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကုိ ေလွာ္ကားကန္၊ သာဓုကန္ နဲ႔ဂ်ိဳးျဖဴကန္ တို႔က ေသာက္သံုးေရပို႔ေပးပါတယ္။ ဂ်ိဳးျဖဴ ကန္ဟာ ရန္ကုန္နဲ ့မိုင္ ၅၀ ေလာက္ေဝးေတာ့ လူတစ္ရပ္ အျမင့္ေက်ာ္ အခ်င္း ၇ ေပေလာက္ရွိတဲ့ေရပိုက္လံုးႀကိီးေတြနဲ႔ေရပို ့ပါတယ္။ အဲဒီပိုက္လံုးကို ေသာင္းက်န္း သူေတြက မၾကာခဏမိုင္းခြဲဖ်က္ဆီးတတ္ပါတယ္။ မိုင္းခြဲလိုက္ရင္ ရန္ကုန္မွာ ေရမေလာက္ေတာ့ဘဲ အင္မတန္ဒုကၡေရာက္ၾကပါတယ္။ အစိုးရဝန္ႀကီးမ်ားေနတဲ့ဝင္ဒါမီယာ၊ အရာရွိႀကီးမ်ားေနတဲ့ျပည္ေထာင္ စုရိပ္သာနဲ႔ အျခားအစိုးရဌာနမ်ား ျဖစ္တဲ့ မီးရထား ၊ စစ္တပ္၊ စစ္ရဲ ၊ ရဲ ၊ အက်ဥ္းေထာင္ စတဲ့ဌာနေတြမွာ ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အဝီစိတြင္းေတြနဲ႔ေရစုပ္စက္၊ ေရေပးစက္ေတြရွိလို႔ ဂ်ိဳးျဖဴေရကိုမသံုးတာေၾကာင့္ သူတို႔ ေတာ့ ဒုကၡမေရာက္ဘဲ သာမာန္ျပည္သူျပည္သားေတြဘဲ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေသာင္းက်န္းသူေတြဆန္႔က်င္ေရးအစိုးရရဲ႕ဝါဒျဖန္႔မွဳဟာ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ လူစီးရထားေတြကို မိုင္းဗံုးခြဲတာ၊ ခရီးသည္တင္ကားေတြကို ဓားျပတိုက္တာ၊ လူသတ္တာ စတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ ေသာင္းက်န္းသူေတြကို အႀကီးအက်ယ္ နံမည္ပ်က္ေစခဲ့ပါတယ္။
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဆက္ဆံေရး

ဦးႏုအစိုးရဟာ တိက်တဲ့ၾကားေနေရးဝါဒကိုက်င့္သံုးခဲ့ၿပီး ဦးႏုဟာ အင္ဒိုနီးရွားသမၼတ ဆူကာႏို၊ အိႏၵိယ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနရူး၊ အီဂ်စ္သမၼတ နာဆာ၊ ယူဂိုဆလားဗီးယားသမၼတ မာရွယ္တီးတုိး တို႔နဲ႔အတူ ဘန္းဒြန္း ကြန္ဖရင့္ နဲ႔ ဘက္မလိုက္ႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႕တို႔ကို ဦးေဆာင္သူျဖစ္ခဲ့လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဆက္ဆံေရးမွာ နာမည္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးသန္႔ကို ၁၉၆၁ မွာ ႏိုင္ငံတကာ က ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ၾကတာပါ။
၁၉၅၄ မွာ ဦးႏုဟာ သူ႔အတြင္းဝန္ ဦးသန္႔ (ေနာင္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္) နဲ႔အတူ အိမ္နီးခ်င္း ယိုးဒယားႏုိင္ငံကို ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးသြားၿပီး ဗမာဘုရင္ေတြ ယိုးဒယားျပည္ကိုတိုက္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ ခြင့္လႊတ္ေစလိုေၾကာင္းေတာင္းပန္ၿပီးအယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္းျပင္ဆင္ဖို႔ အဲဒီေခတ္ကက်ပ္ေငြႏွစ္သန္း (အေမရိကန္ေဒၚလာ ေလးသိန္း) လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အတိတ္ကိုအတိတ္မွာဘဲထားခဲ့ၾကဖို႔ ပန္ ၾကားၿပီး အနာဂတ္ခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ ယိုးဒယားဘက္ကလဲ ေရႊတိဂံုေစတီရဲ႕ထီးေတာ္ကို ယိုးဒယားက လုသြားတဲ့ေရႊေတြနဲ႔လုပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟာလမ်ိးေတြ ရပ္ၾကရန္ပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ယိုးဒယား – ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရး အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြ သူတစ္လွည့္ကိုယ္တစ္ လွည့္ အိမ္ရွင္အျဖစ္လက္ခံက်င္းပလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ ခ်စ္ၾကည္ေရးအားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြဟာ ၁၉၅၉ ခု ကစၿပီးက်င္းပလာႏိုင္တဲ့ ကြၽန္းဆြယ္အားကစားၿပိဳင္ပြဲ ေတြရဲ႕အုတ္ျမစ္ပါဘဲ။ ၁၉၅၉ ခုမွာေတာ့ ယိုးဒယား ဘုရင္နဲ႔မိဖုယား ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး အျဖစ္လာပါတယ္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ တဲ့ေန႔မွာ ဘုရင္နဲ႔မိဖုယားႏွစ္ပါးလံုး ယိုးဒယားရိုးရာ ဝတ္စံုဝတ္ထားၿပီး ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို အဲဒီခတ္ ကက်ပ္ေငြငါးေသာင္း (အေမရိကန္ေဒၚလာ တစ္ေသာင္း) လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကန္ဒုတိယသမၼတ ရစ္ခ်တ္နစ္ဆင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးအျဖစ္လာပါတယ္။
ဆိုဗီယက္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘူဂါနင္ နဲ႔ ပါတီအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ကရူးေရာ့ဗ္ တို႔လဲ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး အျဖစ္ ႏွစ္ေခါက္လာပါတယ္။ အျပန္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီးနဲ႔ က်ည္ဆံမေပါက္တဲ့ကားႏွစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးၿပီး ေတာင္ႀကီးွမွာေခတ္မီေဆးရံုတစ္လံုးနဲ႔ႀကိဳ႕ကုန္းမွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေဆာက္ေပးမဲ့ ကတိေတြေပးသြား ပါတယ္။ အဂၤလန္ကဘုရင္မၾကင္ယာေတာ္ အီဒင္ဘာရာၿမိဳ႕စား ဖီလစ္ မင္းသားႀကီးလည္း ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီးအျဖစ္လာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္ကိုလည္း ဦးႏု အစိုးရကဖိတ္လို႔ လာပါတယ္။
ျပည္တြင္းႏုိင္ငံေရး
ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္ရင္ ငါဘယ္ေလာက္အနစ္နာခံၿပီး ဆင္းဆင္း ရဲရဲနဲ႔ ႏိုိင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရ တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မေျပာၾကဘူး။ ငါေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရရင္ ဘယ္လုိ ရလဒ္ထြက္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ မဲဆြယ္တာပါ။
မဲလိမ္မဲခိုးမႈေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ အရပ္မဲနဲ႔တပ္မဲကလဲခြဲထားတဲ့အျပင္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပရက္ကလဲ အရပ္နဲ႔ တပ္ တစ္ရက္စီဆိုေတာ့ ဖဆပလ အမတ္ေလာင္းႏိုင္ဖို႔မေသခ်ာတဲ့ မဲဆႏၵနယ္ေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပရက္ ကပ္လာမွ အစိုးရတပ္ရင္းလိုက္ ေျပာင္းပို႔တတ္ပါတယ္။ တပ္သားေတြ၊ ဗိုလ္ေတြနဲ႔မိသားစုေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ မဲ ၁၅၀၀ က ၂၀၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး အားလံုးကလဲ အထက္အမိန္႔အရ ဖဆပလအမတ္ ေလာင္းကို မဲေပးရတာေၾကာင့္ အရပ္မဲမွာႏိုင္ၿပီး တပ္မဲနဲ႔ကပ္ရႈံးခဲ့ရတဲ့ အတိုက္အခံနဲ႔တစ္သီးပုဂၢလအမတ္ ေလာင္းေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရတပ္ခ်မထားႏိုင္တဲ့နယ္ေတြမွာ ေသာင္းက်န္းသူေတြက အတိုက္အခံ ပမညတ အမတ္ေလာင္းကိုမဲေပးရမယ္။ ပမညတ အမတ္ေလာင္း မႏိုင္ရင္ မဲဆႏၵနယ္ကရြာေတြကို ဝင္ ေရာက္တိုက္ခိုက္ၿပီးမီးရႈိ႕မယ္လို႔ၿခိမ္းေျခာက္ထားလို႔ အတိုက္အခံ ပမညတ ႏိုင္တဲ့နယ္ေတြလဲ ရိွပါတယ္။
ျပည္ေတာ္သာေခတ္ကအမွားမ်ား
ျပည္ေတာ္သာေခတ္အရသာကို ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး စတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာစံစားႏိုင္ေပမဲ့ နယ္ေတြမွာေတာ့ နီးရာဓားေၾကာက္ေနရပါတယ္။ ေရာင္စံုသူပုန္ကတစ္မ်ိဳး အစိုးရတပ္ေတြကတစ္ဖံုပါ။ ရွမ္းျပည္မွာ တရုတ္ ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈကို အေၾကာင္းျပကာ ဗမာစစ္သား မ်ား တပ္စြဲျပီး ဗိုလ္က်ေနၾကပါတယ္။ ဖဆပလ အစိုးရ အဖြဲ႕၀င္ဆိုရွယ္လစ္ပါတီရဲ႕ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္မ်ား လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ စစ္ရဲတပ္မ်ားနဲ႔ျပဴေစာထီးတပ္ေတြ ကလဲ နယ္ေတြမွာထင္ရာစိုင္းၾကတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ သယာဝတီခရိုင္ မင္းလွလူသတ္မူတို႔ ၿမိတ္မပို ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေပ်ာက္သြားတာတို႔ဟာ ဂါတ္တဲနားမွာျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ပုလိပ္ေတြဘာမွမလုပ္ရဲၾက ဘူး။ ေနာက္ဆံုးသိပ္လြန္လာၿပီး ၿမိတ္နားကပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ “ေအာင္ႀကီးသာ” ဆိုတဲ့စက္ေလွကို ဓားျပတိုက္၊ ခရီးသည္ေတြသတ္ၿပီး စက္ေလွကိုပင္လယ္ေၾကာေမွ်ာထားတဲ့ကိစၥက်မွ ျပဴေစာထီးေတြကို အေရးယူရၿပီး တရားခံျပဴေစာထီးဗိုလ္ ခ်စ္လိႈင္နဲ႔ထြန္းဝိုင္းတို႔ိကို တရားရံုးက ေသဒါဏ္ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္အဆိုးတစ္ခ်က္က ဖဆပလေခတ္တရားေရးဝန္ႀကီးဌာနကိုဦးစီးသူ ဝန္ႀကီးဟာ ဦးခင္ေမာင္လတ္ ေခၚ အဗၺဒူလတစ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာနက တရားေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ေအာက္မွာရွိေတာ့ ရခုိင္ျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ခိုးဝင္ေနတဲ့ ေခၚေတာကုလားတစ္သိန္းေက်ာ္ဟာ ဝန္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ေခၚ အဗၺဒူလတစ္ရဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာစကားေရာစာပါတစ္လံုးမွမတတ္ဘဲ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ကတ္ ျပားမ်ားရသြားၾကၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားရာကတဆင့္သမိုင္းလိမ္ရုိဟင္ဂ်ာအမည္ခံၿပီး တိုင္းရင္းသား အတု၊ တိုင္းရင္းသားေယာင္လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားလာၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္တေစၦနဲ႔ ဖက္ဆစ္သရဲ
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ အိမ္နီးခ်င္းယိုးဒယားႏုိင္ငံမွာ ဖီးမာရွယ္ဆရစ္တာနာရပ္ေခါင္းေဆာင္တဲ့စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းလုိက္လို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ပီဘူဆြန္ဂယမ္ဟာ ရန္သူ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံကို မိုးႀကိဳးငွက္ (Thunder Bird) အမည္ရွိကားနဲ႔ထြက္ေျပးရတဲ့ဓာတ္ပံု “မွန္ကင္းတစ္လွည့္ ထင္းတစ္လွည့္” ေခါင္းစဥ္ နဲ႔ျမန္မာသတင္းစာ ေတြမွာ ပါလာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက “ကြန္ျမဴနစ္တေစၦနဲ႔ဖက္ဆစ္ သရဲ”ဆိုတဲ့မိန္ ့ခြန္းေျပာပါတယ္။ သူက ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအျပီးမွာ ကိုလုိနီႏိုင္ငံေတြ လြတ္လပ္ေရးရ လာေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ခါစႏုိင္ငံ အမ်ားစု က လက္၀ဲ၀ါဒဘက္ကို ယိမ္းၾကေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ လံုး၀ လက္၀ဲႏုိင္ငံအျဖစ္မေရာက္မျခင္း လက္၀ဲအုပ္စုကမေၾကနပ္လို႔ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ေတြေပၚလာေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အျခားအုပ္စုကလဲ ကြန္ျမဴနစ္မျဖစ္ျပီးေရာ လို႔သေဘာထားကာ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္သူဆိုရင္ ဘယ္သူ ့ကိုမဆုိေထာက္ခံ အားေပးေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္အကူအညီယူတဲ့ ဖြံ ့ျဖိဳးစႏုိင္ငံတခ်ိဳ႕မွာဒီမိုကေရစီ ဆိပ္သုဥ္းသြားၿပီး စစ္အာဏာရွင္၊ ဖက္ဆစ္ အာဏာရွင္စံနစ္မ်ားေပၚ လာေၾကာင္းကိုေျပာၿပီး ေတာင္အေမရိကႏုိင္ငံမ်ား၊ ယိုးဒယား၊ ေတာင္ကိုးရီးယား၊ ပါကစၥတန္စတဲ့ႏိုင္ငံ ေတြကိုဥပမာေပးသြားပါတယ္။ ဦးႏုက တခ်ိဳ႕ ဒီမို ကေရစီအစုိးရေတြဟာ ကြန္ျမဴနစ္ကို အေၾကာက္လြန္ ၿပီး စစ္တပ္ကိုခ်ဲ႕ထြင္ၾကေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥဟာ တေစၦေၾကာက္ျပီးသရဲေမြးတဲ့လူနဲ႔တူေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔မွာ ယိုးဒယားျပည္ကျပသြားတဲ့ဥပမာအတုိင္း ကြန္ျမဴနစ္တေစၦကိုဟန္႔တားႏိုင္ေပမဲ့ စစ္ဖက္ဆစ္သရဲက ဂုတ္ခ်ိဳးတာခံလုိက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စကားေျပာတရားေဟာေကာင္းသူျပီျပီ၊ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်အစံုစံု နဲ႔ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။
ဦးႏုဟာ ေဗဒင္ယံုသူ၊ နတ္ယံုသူ၊ အယူသည္းသူအျဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့ေပမဲ့ သူကိုယ္တုိင္နဲ႔ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြဟာ သူေပးတဲ့ဥပမာအတုိင္းမၾကာခင္ သရဲဂုတ္ခ်ိဳး ခံရေတာ့မယ္လို႔ ဘယ္ေဗဒင္ဆရာ၊ဘယ္နတ္ကေတာ္၊ ဘယ္ပုဏၰား ကမွ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ျခင္း၊ နိမိတ္ဖတ္ျခင္းတုိ႔မျပဳခဲ့ၾကတာ အံ့ဩစရာပါ။ တေစၦေၾကာက္တဲ့ ဖဆပလအစိုးရဟာ သရဲေမြးမိလို႔ဂုတ္ခ်ိဳးခံလုိက္ရတယ္။ သရဲကို ငယ္ႏိုင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိကိုယ္အထင္ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ဦးဗေဆြ (က်ားႀကီး)၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္က ေလး၊ စတဲ့ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလဲ သရဲက ဆရာကိုကာျပန္ၿပီး ဂုတ္ခ်ိဳးျပေတာ့မွ “ဆရာမႏိုင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္” ဇာတ္ကေနရမွန္း သိသြားရပါေတာ့တယ္။ သူတုို႔ခ်ည္းခံရရံုဆိုရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ မဆီမဆုိင္ျပည္သူႀကီးခမ်ာေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ရတာ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဦးႏုႀကီး ဒီမိန္႔ခြန္း ကိုေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္က မေမြးဖြားခဲ့ေသးသူမ်ားရဲ႔သားေျမးမ်ားေတာင္ အခုအထိ သရဲဂုတ္ခ်ိဳးခံေနရဆဲပါ။

နိဂံုး
ျမန္မာျပည္ဟာ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္အာဏာရူးၿပီး အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ႏိွပ္စက္လိုက္လို႔႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနိမိတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ “ဟိုႏိုင္ငံ”ျဖစ္လုနီးဘဝေရာက္သြားရတာပါ။ ၁၉၆၂ ခု ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ အာ ဏာမသိမ္းခင္ ဦးႏုေခတ္ ျမန္မာျပည္အေျခအေနဟာ ေတာင္ကိုရီးယားေအာက္မွာမရွိပါဘူး။ ကြၽန္းဆြယ္ ပြဲကိုအိမ္ရွင္အျဖစ္လက္ခံက်င္းပေပးႏိုင္တာ ယိုးဒယားနဲ႔ျမန္မာဘဲရိွပါေသးတယ္။ ၁၉၆၃ ခု ကြၽန္းဆြယ္ပြဲ ကိုအိမ္ရွင္လုပ္ရမဲ့ သီဟာႏုေခတ္ကေမၻာဒီးယားက သပိတ္ေမွာက္လိုက္ေတာ့ အခုခ်မ္းသာေနတဲ့ မေလးရွားကေတာင္ သူအိမ္ရွင္အျဖစ္လက္မခံႏိုင္ေသးပါဘူး၊ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွလက္ခံပါရေစ ၁၉၆၃ ခု ကြၽန္းဆြယ္ ပြဲကို ယိုးဒယားနဲ႔ျမန္မာတစ္ျပည္ျပည္က အိမ္ရွင္ျပန္လုပ္ေပးပါလို႔ေျပာေနရတဲ့အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က တရုတ္ကြၽန္းလို႔အေခၚခံခဲ့ရတဲ့စကၤာပူဟာ မေလးရွားျပည္ေထာင္စုထဲက ခြဲမထြက္ရေသးပါဘူး။ ယိုးဒယားကျပည္တြင္းေရးကိစၥေၾကာင့္လက္မခံႏိုင္၊ ျမန္မာျပည္ကဗိုလ္ေနဝင္းကလည္းအာဏာသိမ္းအၿပီး ဂ်ဴလိုင္ လ ၇ ရက္မွာေက်ာင္းသားေတြပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ကိစၥကစလို႔ႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္ေတာ့ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒီလို နဲ႔တတိယအႀကိမ္ကြၽန္းဆြယ္ပြဲကို ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာမွ မေလးရွားမွာက်င္းပေပးႏိုင္ပါတယ္။
“ျမန္မာျပည္ခုလိုဒုကၡေရာက္ရတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္ေတြရဲ႕အျပစ္ပါ”လုိ႔ ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီးက ၁၉၈၈ မွာ ဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔မဆလ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ေတြဆီပို႔တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ ႀကီးရဲ႕အိတ္ဖြင့္ေပးစာမွာ အေၾကာင္းစံုပါပါတယ္။

8/12/2015

လိင္၀န္ေဆာင္မႈ ခရီးသြားလုပ္ငန္းတဲ့လား

သိ၍ ေရးသည္ပဲလား၊ မသိဘဲ ရမ္းေရးသည္ လားေတာ့မသိ။ ဂ်ာနယ္တေစာင္က လုပ္ခ်လိုက္ သည္မွာ လိင္၀န္ေဆာင္မႈ ခရီးသြားလုပ္ငန္းတဲ့။ ဧည့္လမ္းညႊန္မေလးမ်ားက နိုင္ငံျခားသားမ်ားကို လိင္၀န္ေဆာင္မႈေပးေနသလိုလို ေရးထားသည္။ သူတို႔ေထာက္ျပေသာအကိုးအကားမွာ တရုတ္တန္း ၁၉ လမ္း ဘီယာဆိုင္တဆိုင္၌ ဧည့္လမ္းညႊန္ (ျဖစ္ပံုရေသာ) ေကာင္မေလးတေယာက္သည္၊ လူငယ္ နိုင္ငံျခားသားတေယာက္နွင့္ အမ်ားျမင္ကြင္းတြင္ ကယုကယင္ ယုယၾကင္နာေနၾကသည္မွာ ညားခါစ လင္မယားသဖြယ္ ရိွပါေပသည္တဲ့။ အမ်ဳိးဂုဏ္ကို မေစာင့္၊ အရွက္အေၾကာက္မရိွ ျပဳမူေနသျဖင့္ လိင္ ၀န္ေဆာင္မႈ ခရီးသြားလုပ္ငန္းျဖစ္ေနသည္ဟု ေရးသားထားတာ ဖတ္ရပါသည္။ သတင္းစာေလာက အေနနွင့္ေျပာရလွ်င္ လူကိုေခြးကိုက္တာ သတင္းမဟုတ္၊ ေခြးကိုလူကိုက္တာသတင္းဟုဆိုေလ့ရိွသျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးသည္ သတင္းထူးျဖစ္သည္။ လူစိတ္၀င္စားမည့္ သည္းေျခၾကိဳက္သတင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ Too good to be true ဟူေသာ စကားပံုရိွသည္။ ''သတင္းက အရမ္းကို ေကာင္း လြန္းေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ပါ့မလား'' ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သတင္း မီဒီယာေလာကတြင္ေရာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းတြင္ပါ နွစ္ဖက္စလံုး ထဲထဲ၀င္၀င္သိေနျဖင့္ သတင္းတပုဒ္ တက္လာလွ်င္ ခ်င့္ခိ်န္ျပီးမွယံုပါသည္။ ေလ့လာဆန္း စစ္မႈကို မိမိအသိဥာဏ္ဗဟုသုတနွင့္ ဆန္ခါတိုက္ ခ်ျပီးမွ ယံုပါသည္။ တိုးရစ္ေလာကကို ဂ်ာနယ္ သမားမ်ားသည္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိနိုင္။ စာနယ္ဇင္း ေလာကကိုလည္း ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွလူမ်ား အျပည့္ အစံုနားမလည္နိုင္။ ကြ်န္ေတာ္မည္သည့္ဘက္သို႔မွ် မလိုက္ဘဲ ေရးပါမည္။

ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားအပါအ၀င္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားလည္မႈလဲြေနေသာကိစၥတခု ရိွပါသည္။ ထိုအရာမွာ အျခားမဟုတ္ နိုင္ငံျခားသားတေယာက္နွင့္ တဲြလာေသာလူကို ဧည့္လမ္းညႊန္ (Tourist Guide) ဟု ထင္တတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ နိုင္ငံျခားသား အမို်းသားမ်ားနွင့္ တဲြလာေသာမိန္းကေလးမ်ားကို ဧည့္လမ္းညႊန္ (ပုဂံ ေဒသကလူေတြအေခၚ ဂိုက္ဒ္မ)ဟု ထင္တတ္ၾက သည္။ သို႔ေသာ္ ပုဂံကလူေတြကေတာ့ နိုင္ငံျခားသားမ်ား၊ ဧည့္လမ္းညႊန္မ်ားကို ျမင္ေနက်ျဖစ္ေနသျဖင့္ မည္သူသည္ဂိုက္ဒ္၊ မည္သူသည္ ဂိုက္ဒ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းတြင္ အနွစ္ ၂၀ ခန္႔ အေတြ႔အၾကံဳ ရိွလာျပီးေနာက္ လူတေယာက္ကို ျမင္လိုက္တာနွင့္ ဂိုက္ဒ္ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္သာမက၊ သူသည္ မည္သည့္ သင္တန္းအပတ္စဥ္က ဆင္းသည္၊ မည္သည့္ နိုင္ငံျခားဘာသာစကားေျပာသည္ (ဥပမာ စပိန္ဂိုက္ဒ္လား၊ ျပင္သစ္ဂိုက္ဒ္လား၊ အီတလီဂိုက္ဒ္လား) ကို တန္းသိပါသည္။ စစ္သားသည္ အျခားစစ္ သားတေယာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ပံုျမင္ရံုနွင့္ (ယူနီေဖာင္း ၀တ္မထားေစကာမူ)စစ္သားပဲဟု အလြယ္ တကူ သိသကဲ့သို့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂိုက္ဒ္မ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ နိုင္ငံျခားသားနွင့္ တဲြလာသူတေယာက္ကိုျမင္ရံုမွ်နွင့္ တရား၀င္လိုင္စင္ရ ဧည့္လမ္းညႊန္ ဟုတ္မဟုတ္ ခဲြျခားနိုင္ပါသည္။ ၀ါနုေသာ ဧည့္လမ္းညႊန္ေပါက္စဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုသို႔ ခဲြနိုင္မွ ခဲြနိုင္ေပမည္။ သို႔ေသာ္အမ်ားအျမင္တြင္ ထိုသို႔ခဲြျခားနိုင္သည္ မဟုတ္ရကား နိုင္ငံျခားသားနွင့္ တဲြလာေသာသူတေယာက္ကို ဧည့္လမ္းညႊန္ (တိုးရစ္ဂိုက္ဒ္) ဟု အလြယ္တကူ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့၏။
ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ေတြကို ေျပာျပပါမည္။ ၂၀၀၅/၂၀၀၆ ေလာက္က '' . . . ''ခရီးသြားလုပ္ငန္းနွင့္ ကြ်န္ေတာ္ Group Tour တခု ဂိုက္ဒ္အျဖစ္လိုက္ ရပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ားမွာ ေရေႏြးေငြ႔မီးရထားစက္ေခါင္း ၀ါသနာရွင္ အဂၤလိပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ လူ ၂၆ ေယာက္ခန္႔ပါေသာ အဖဲြ႔ၾကီးျဖစ္သည္။ ထိုအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ အဂၤလိပ္အဘိုးၾကီးသည္ တျမိဳ႕မွတျမိဳ႕ သြားလာလည္ပတ္ရင္း ျမန္မာမိန္းကေလးလွလွေလးမ်ားကို ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ရာမွ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႕အတြက္ မိန္းကေလးတေယာက္ရွာေပးရန္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ကို ပူဆာပါသည္။ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ကလည္း သူ႕အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ မစနၵာဆိုေသာ အထက္တန္းစားျပည့္တန္ဆာတေယာက္ကို စီစဥ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုမစနၵာသည္ ဂိုက္ဒ္ မဟုတ္ပါ။ ရုပ္ရည္ အလြန္သန္႔ျပန္႔ပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို အသင့္အတင့္ ေျပာနိုင္ပါသည္ (ေအာင္မယ္ လက္ထဲတြင္ သာလြန္ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ စကားေျပာ အိတ္ေဆာင္စာအုပ္ကိုပင္ သြားေလရာယူ လာပါသည္)။ ထိုမစနၵာသည္ တျမိဳ႕မွတျမိဳ႕သို႔ ခရီး သြားလာရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နွင့္ ရထားတစ္စီးတည္း၊ ကားတစ္စီးတည္း အတူမလိုက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေသာေနရာတိုင္းတြင္ ဟိုတယ္သို႔၀င္လိုက္သည္နွင့္ မစနၵာက ၾကိဳေရာက္ေနပါသည္။ သူနွင့္ နိုင္ငံျခားသားအဘိုးၾကီးသည္ အျခား တိုးရစ္မ်ား တည္းခိုေသာအခန္းနွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ အခန္းယူ၍ တည္းခိုၾကပါသည္။ ညဘက္တြင္ သူတို႔နွစ္ေယာက္ (လင္မယားမ်ားသဖြယ္) အျပင္သို႔ ထြက္လည္ၾကပါသည္။ အေၾကာင္းမသိသူ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္က ေတြ႔ခဲ့ပါလွ်င္ ဧည့္လမ္းညႊန္ (တိုးရစ္ဂိုက္ဒ္မေလးက) လိင္၀န္ေဆာင္မႈေပးေနသည္ဟု ထင္စရာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္ ခိ်န္တြင္ ဘာမွ၀င္ေရာက္ေနွာင့္ယွက္ျခင္းမျပဳသျဖင့္ ဘာမွ မေ၀ဖန္ခဲ့ပါ။ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ ရန္ကုန္၊ ပဲခူး၊ မႏၱေလး၊ ပုဂံ၊ ျပင္ဦးလြင္တို႔အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါလာပါသည္။ ထိုခရီးသြားေခါင္းေဆာင္ (Tour Leader) အဘိုးၾကီးသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ မၾကာခဏ နိုင္ငံျခားသားမ်ားကိုေခၚ၍ လာလည္ရာ သူေရာက္လာတိုင္းပင္ ခရီးသြားကုမၸဏီက မစနၵာကို လက္စဲြအျဖစ္ လိုက္ပါေစပါသည္။ ျမန္မာျပည္သို႔ ထိုနိုင္ငံျခားသားၾကီး ေနာက္ဆံုးအေခါက္အျဖစ္ ေရာက္လာစဥ္က ကြ်န္ေတာ္မ,အားသျဖင့္ ဂိုက္ဒ္မလိုက္နိုင္ ေသာ္လည္း ညစာစားပဲြသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားကိုဖိတ္ရာ သြားေရာက္စားေသာက္ေသာအခါ အဘိုး ၾကီးသည္ မစနၵာနွင့္နွစ္ေယာက္တဲြ ၾကြေရာက္လာပါသည္။ မသိလွ်င္ လင္မယားနွစ္စံုတဲြလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ အေနခက္မည္ စိုးသျဖင့္ မစနၵာသည္ ဇယားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ မေျပာလိုက္ပါ (သို႔ေသာ္ မိန္းမက ရိပ္မိမည္ထင္ပါသည္)။ ဆိုလိုရင္းမွာ နိုင္ငံျခားသားနွင့္ သြားလာစား ေသာက္တပူးတဲြတဲြေနထိုင္ေသာ မစနၵာလို မိန္းကေလး မ်ားစြာရိွပါသည္။ မသိသူမ်ားအျမင္တြင္ ဧည့္လမ္းညႊန္ ဟု ထင္စရာပဲျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဧည့္လမ္းညႊန္မ်ားမွာ လိုင္စင္ကတ္ျပားၾကီးကို အျမဲခိ်တ္ ထားနိုင္သည္လည္းမဟုတ္၊ နဖူးတြင္ ခ်ဳိေပါက္ေနသူမ်ားလည္း မဟုတ္ရာ အေခ်ာင္ေနရင္း နာမည္ပ်က္ ရသည့္ကိန္း ဆိုက္ေနပါသည္။

ေနာက္ထပ္ၾကံဳရသည္ကိုလည္း ေျပာျပပါမည္။ ရန္ကုန္ျမို့တြင္ နိုက္ကလပ္မ်ားစြာ ရိွပါသည္။ ထိုအထဲကမွ တာေမြျမိဳ႕နယ္အတြင္းရိွေသာ ေဂ်ေဂ်(JJ) နိုက္ကလပ္နွင့္ ဒဂံုျမိဳ႕နယ္၊ ေယာမင္းၾကီးလမ္း Park Royal ဟိုတယ္ေျမေအာက္ထပ္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ club မွာ အေပ်ာ္အပါးကိစၥအတြက္ ထင္ရွားပါသည္။ နိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ညအိပ္ေဖာ္လိုလွ်င္ ထိုက လပ္မ်ားသို႔ပဲ သြားပါသည္။ သိမ္ၾကီးေဈးအနီးမွ ကလပ္မ်ားမွာလည္း ထိုကိစၥအတြက္ ေက်ာ္ၾကားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုကလပ္ နွစ္ခုစလံုးသို့ နိုင္ငံျခားသားမ်ားနွင့္ ေရာက္ဖူးပါသည္။ ေဂ်ေဂ် ကလပ္မွာ အနည္းငယ္ လူစည္ကား ရႈပ္ေထြးျပီး အေပါစားမိန္းကေလး အမ်ားစုရိွပါသည္။ ထိုကလပ္၀ယ္ ညစဥ္ညတိုင္း အရြယ္ေကာင္းရုပ္ေခ်ာေသာ ေကာင္ မေလးေတြ ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနပါသည္။ ကလပ္သို႔ ၀င္ေၾကးအျဖစ္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားမွာ တေယာက္ ေငြငါးေထာင္က်ပ္ေပးရပါသည္။ သူတို႔က ဘီယာတဘူး (သို႔မဟုတ္) အခ်ဳိရည္တဘူး ျပန္ဧည့္ခံသည္။ ကလပ္သို႔လာသည့္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားမွာ နိုင္ငံျခားသားတ၀က္ ျမန္မာတ၀က္ခန္႔ရိွပါသည္။ နိုင္ငံျခားသားမ်ားတြင္ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕တိုင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ တရုတ္၊ ထိုင္၀မ္၊ ကိုရီးယားလူမ်ဳိးမ်ား မ်ားပါသည္။ ဥေရာပ တိုက္သားသိပ္မပါပါ။ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ အျပင္မွာေတြ့လွ်င္ မိန္းမပ်က္ဟု နာမည္တပ္ရခက္ ေလာက္ေအာင္ ေခတ္မီလွပ ငယ္ရြယ္ၾကသူမ်ားပါ သည္။ သူတို႔သည္ တညအတြက္ လုပ္အားခေငြ တသိန္းခန္႔ေတာင္းဆိုၾကပါသည္။ ဗမာေတြကေတာ့ ေဈးဆစ္တတ္သျဖင့္ ေလးငါးေသာင္းနွင့္ရပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေတြသည္ ကိုယ့္ျမန္မာလူ မ်ဳိးခ်င္းအနားမကပ္ဘဲ တရုတ္၊ ကုလား၊ ကိုရီးယား၊ အေမရိကန္မ်ားေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၾကတာ မ်ားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ နိုင္ေသာအခ်က္မွာ ထိုေနရာသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ အၾကီးဆံုးျပည့္တန္ဆာေဈးကြက္ၾကီးျဖစ္ေနပါလ်က္ သက္ဆိုင္ရာမွ ဘာလို႔အေရးမယူသလဲဆိုတာ စဥ္း စား၍မရပါ။ ကလပ္ပိုင္ရွင္မ်ားမွာ အေျခအျမစ္က်က် လိုက္စံုစမ္းၾကည္လွ်င္ အာဏာပိုင္ စစ္ဘက္အရာရိွ ၾကီးမ်ားနွင့္ တဦးမဟုတ္တဦး ပတ္သက္ေနတာ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ မဟုတ္တာမွန္သမွ် ဘက္ဂေရာင္းၾကီးၾကီးလိုသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျပည့္တန္ဆာမ်ားအတြက္ လံုျခံဳေသာ အေရာင္းစင္တာ (Sex Market) ၾကီးျဖစ္ေနျခင္းပင္။ မီးေရာင္မိွန္မိွန္တြင္ အတတ္နိုင္ဆံုး ေဖာ္ခြ်တ္၀တ္စံုမ်ား ၀တ္ထားၾကေသာ ေကာင္မေလးမ်ားအျပင္ ျပည့္တန္ဆာေခါင္းျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ အမ်ဳိးသမီးၾကီးမ်ားသည္ နိုင္ငံျခားသားမ်ားနွင့္ တီးတိုး (ေပၚတင္) ေဈးေဆြးေနြးၾကျပီးေနာက္ ေဈး တည့္ေသာအခါ ေကာင္မေလးက”''ခဏေနာ္ (please wait)''ဟုဆိုကာ ေနာက္ေဖးဘက္ရိွအ၀တ္လဲ ခန္းထဲသို႔၀င္သြား၏။ ထိုေကာင္မေလးျပန္ထြက္လာေသာအခါ လူပင္မွားေလာက္စရာ ျဖစ္သည္။ ယခင္က (အလုပ္မျဖစ္ခင္) ၀တ္စားထားေသာ Sexy စတိုင္လ္ အ၀တ္အစားမ်ားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထဘီနွင့္ ျမန္မာ အကၤီ်နွင့္ ေကာင္မေလးျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္ မ်က္နွာျပံဳးရႊင္လ်က္ နိုင္ငံျခားသားကို လက္ခ်င္းခိ်တ္ကာ ဓာတ္ေလွကားမွဆင္းသြားျပီး မၾကာခင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အနံွ႔ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ေတာ့သည္။ ဟိုတယ္သို႔တန္းသြားခ်င္သြားမည္။ တရုတ္တန္းမွာ ညစာစားခ်င္ သြားစားမည္။ ေရႊတိဂံုသို႔ တက္ဖူးခ်င္ဖူးမည္။ ျမိဳ႕ထဲတြင္ လက္ခ်င္းခိ်တ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္မည္။ မည္သူ သိအံ့နည္း။

Park Royal ဟိုတယ္ ေျမေအာက္ထပ္ရိွ ကလပ္မွာ ပို၍ေသးငယ္သည္။ သာ၍တိတ္ဆိတ္သည္။ လူပိုနည္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဆင့္အတန္း ကြာလတီ ပို၍ျမင့္သည္။ ၀င္ေၾကးေပး၍ ကလပ္ထဲဆင္းသြားလွ်င္ ခပ္ျငိမ့္ျငိမ့္ တီးခတ္ေနေသာ ေတးဂီတ၀ိုင္းတ၀ိုင္းကို ေတြ႔ရမည္။ မီးေရာင္မိွန္မိွန္၀ယ္ Live တီးခတ္ေဖ်ာ္ ေျဖေနၾကသူမ်ားမွာ ဖိလစ္ပိုင္နိုင္ငံမွ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဖိလစ္ပိုင္မ်ားက တီးမႈတ္ျပီး သူတို႔ကပဲ အဂၤလိပ္လို သီဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကလပ္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလး ၁၅ ေယာက္ အေယာက္ ၂၀ ခန့္ပဲရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ထို ၁၅ ေယာက္ခန္႔မွာ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတမွ်၊ ေမာ္ဒယ္လ္တမွ် လွပၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ၀တ္ပံုစားပံုက ေဂ်ေဂ်ကလပ္ မွ ေကာင္မ ေလးမ်ားထက္ပို၍ အဆင့္အတန္းရိွသည္။ တန္ဖိုးၾကီး အသံုးအေဆာင္မ်ားကိုသာ အသံုးျပဳသည္။ အခ်ဳိ႕သည္ ကိုယ္ပိုင္ကားကိုပင္ ေမာင္းလာၾကသည္။ သူတို႔သည္ အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာနိုင္သည္။ နုနုနယ္နယ္ခ်စ္စဖြယ္ အထက္တန္းစားပံု ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္ ျမန္မာနိုင္ငံကူး လက္မွတ္လည္း လက္ထဲတြင္ အဆင္သင့္ရိွသည္။ ဘန္ေကာက္ကို သြားခ်င္သလား၊ စင္ကာပူသို႔ ခရီးဆက္မလား၊ ဖူးခက္ကမ္းေျခသို႔ ဟန္းနီးမြန္း ထြက္ခ်င္သလား၊ သူတို႔အလိုရိွေသာေငြကိုေပးနိုင္လွ်င္ အားလံုးအသင့္ရိွသည္။ ေဂ်ေဂ်ကလပ္လို ျမန္မာ ေငြနွင့္ေဈးစကားမေျပာ၊ သူတို႔လုပ္အားခမွာ ေဒၚလာျဖင့္ တြက္ခ်က္ေတာင္းဆိုသည္။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွ အလုပ္သမမ်ား တေန႔လုပ္ခ ၃၆၀၀ က်ပ္ခန္႔ရရန္ အာေပါက္မတတ္ ညိွနိႈင္းေနရဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုနိုက္ကလပ္မွ မမမ်ားက တညေဒၚလာ ၂၅၀- ၃၀၀ မရလွ်င္ အင္တင္တင္။ ျမန္မာဆို လွည့္၍ပင္ မၾကည့္။ ေဈးဦးမေပါက္၍ ေဈးေပါင္က်ဳိးကာမွ ျမန္မာကို စိတ္ကူးသည္။ သူတို႔ပစ္မွတ္သည္ နိုင္ငံျခားသား။ သူတို႔ တညတာ တည္းခိုရာအရပ္သည္ Sedona တို႔၊ Shangrila တ႔ို၊ Park Royal ဟိုတယ္တို႔မွ တျပားမွမေလွ်ာ့။ နံနက္ေစာေစာ ဟိုတယ္မ်ားသို႔သြားကာ ေလယာဥ္ခရီးအတြက္ နိုင္ငံျခားသား သြားေခၚရေသာအခါမ်ားတြင္ ဟိုတယ္ဧည့္ၾကိဳခန္းမ၌ ထိုမမမ်ားနွင့္ မၾကာခဏဆံုဖူးသည္။ ေမာ္ဒယ္လ္ဂဲလ္ပင္ ရံႈးေလာက္ေသာ အျပင္အဆင္မ်ားျဖင့္ ဓာတ္ေလွကားထဲမွထြက္ကာ ဟိုတယ္ Lobby ထဲသို႔ ေရာက္လာပံုမွာ မသိပါက ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြလား၊ NGO မွ ၀န္ထမ္းေတြလား၊ တိုးရစ္ဂိုက္ဒ္ေတြ လားထင္ရသည္ (အမွန္မွာ တိုးရစ္ဂိုက္ဒ္မ်ားမွာ စာရင္းအင္းမ်ားလုပ္ရ၊ ခရီးသြားဖို႔ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရ၊ တေန႔လံုးလည္း Sightseeing ျပထားရသည့္အျပင္ ကမန္းကတန္း အခိ်န္မီေအာင္ နံနက္အေစာၾကီး ထလာရသည့္အတြက္ သူတို႔လို အျခယ္အသေတြ မလုပ္နိုင္၊ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ပံုစံေတြမ်ားသည္)။ ဟိုတယ္မ်ားတြင္ ထိုေကာင္မေလးေတြနွင့္ နံနက္ ေစာေစာသြားတိုင္း ေတြ႔ရဖူးသည္။ ထိုေကာင္မေလးေတြကို ဘာေတြမွန္း အစကမသိ၊ ေတာ္ေတာ္လွ၍ သတိထားမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက တကၠစီ တစီးငွားသည္။ ဂ်ပန္အဘိုးၾကီးတေယာက္ ေပါက္ခ် လာျပီး တကၠစီဖိုးရွင္းေပးသည္။ ေကာင္မေလးကို ဖက္ျပီး နႈတ္ဆက္သည္။ ထိုအခါမွ ရုပ္ရည္ခပ္သန္႔သန္႔ ေကာင္မေလးမွာ ၾကက္ျပန္ခိ်န္တြင္ ေပၚထြက္လာေသာ ႏြမ္းလ်အိမ္အျပန္ပါလားဟု သေဘာေပါက္မိသည္။ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြအားလံုး၊ တကၠစီကား ဆရာေတြအားလံုး၊ ဧည့္လမ္းညႊန္ေတြအားလံုးကေတာ့ ထိုေကာင္မေလးေတြ ဘာဆိုတာသိေနနွင့္ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုတယ္ေလာက၊ ခရီးသြားေလာကနွင့္စိမ္း ေနသူမ်ားေတြ့သြားပါက ဂ်ပန္နွင့္ညအိပ္ျပီး ျပန္သြားသည့္ ဧည့္လမ္းညႊန္မေလးဟု ထင္ေယာင္ထင္မွား သတင္းတပုဒ္ျဖစ္ေလာက္သည္။

တခါက အေမရိကန္တိုးရစ္ၾကီး တေယာက္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဧည့္လမ္းညႊန္ငွား၏။ ဧည့္သည္မွာ တေယာက္တည္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ ၾကိဳလာျပီး သမၼတဟိုတယ္သို႔ ပို႔ေပးရံုေလးတင္ ျဖစ္သည္။ ထိုခရီးေလး ခဏလိုက္ေပးတာကို ကြ်န္ေတာ့္အား မုန္႔ဖိုး (tip) ေဒၚလာ ၁၀၀ ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ မနက္ျဖန္ သူငပလီသို႔သြားခ်င္သျဖင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးနိုင္မလားဟုေမးရာ ကြ်န္ေတာ္က စီစဥ္ေပးနိုင္ပါသည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ရေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာေသာအခါ၊ ဂိုက္ဒ္တေယာက္ပါ စီစဥ္ေပးပါဟုဆိုသည္။ အမ်ဳိးသမီးဂိုက္ဒ္ ျဖစ္ရမည္ဟုေျပာ၏။ ရရမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ အာမခံလိုက္သည္။ ထိုအခါ ထပ္မံေတာင္း ဆိုလာသည္မွာ ထိုဂိုက္ဒ္သည္ အဂၤလိပ္စကားသိပ္ မတတ္လည္း ရသည္။

ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္ေျပာတတ္လွ်င္ေတာ္ျပီ၊ သို႔ေသာ္ သူနွင့္အတူတူ တခန္းတည္းအတူအိပ္ရမည္ ဆိုသတည္း။ ထိုအခါမွ ထိုအေမရိကန္လိုခ်င္သည္မွာ ဂိုက္ဒ္မဟုတ္ လိုင္းျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္ရကာ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ မည္သည့္ဂိုက္ဒ္မွ် ထိုသို႔မလုပ္ေၾကာင္း၊ သင္ထိုမိန္းကေလး မ်ဳိးလိုခ်င္ပါက ညဘက္က်လွ်င္ သမၼတဟိုတယ္မွ လမ္းျဖတ္ကူးရံုနွင့္ ေရာက္နိုင္ေသာနိုက္ကလပ္တခုရိွေၾကာင္း၊ ထိုကလပ္ထဲတြင္ မ်ားစြာေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာ သင္ငပလီသို႔ေခၚေဆာင္ရာတြင္ လိုက္ပါေပးနိုင္မည့္ မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆိုျပီး ထိုလူနွင့္အဆက္ျဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ဘယ္လိုဆက္ျပီး စခန္းသြားသလဲ မသိေတာ့ပါ။ အကယ္၍ ထိုအေမရိကန္ၾကီးသည္ ငပလီကမ္းေျခတြင္ ထိုကလပ္မွေကာင္မေလးနွင့္ နွစ္ပါးသြား ဟန္းနီးမြန္းထြက္ေနသည္ကို လူေတြျမင္ပါက မည္သို႔ထင္ၾကမည္နည္း။ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။

တခါကလည္း အသက္အစိတ္ခန္႔ အေမရိကန္အမ်ဳိးသမီးနွစ္ေယာက္သည္ ညစာစားျပီး ဟိုတယ္သို႔ျပန္ခိ်န္တြင္ ယခုညအတြက္ ေယာက်ာ္းေလးနွစ္ေယာက္ အလိုရိွသည္ဟု ဧည့္လမ္းညႊန္ကို ေျပာပါသည္။ ဧည့္လမ္းညႊန္မွာ မိန္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ၾကံရာမရဘဲ သိမ္ၾကီးေဈးေရွ႕နိုက္ကလပ္တခုတြင္ ကားကိုရပ္ေပးျပီး ''ငါေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီကလပ္ေပၚသာ သြားရွာေပ ေတာ့''ဟုဆိုကာ အေမရိကန္မနွစ္ေယာက္ကို ထိုေနရာတြင္ထားခဲ့သည္ ဆို၏။ ေနာက္တေန႔နံနက္တြင္ ပံုမွန္လုပ္ငန္းခြင္ Yangon City Tour အတြက္ ထိုဧည့္သည္နွစ္ဦးကို သူတို႔တည္းခိုရာဟိုတယ္သို႔သြားေခၚရာ စပ္ျဖဲျဖဲနွင့္ အေမရိကန္မနွစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္လာၾကပါသတဲ့။ ဧည့္လမ္းညႊန္မိန္းကေလးက ညကအဆင္ေျပရဲ့လားဟု ေမးျမန္းရာ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းမ်ား ျပန္ေျပာသည္ဟုသိရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ဖူးေသာ အိနိၵယနိုင္ငံသားဧည့္သည္မ်ားမွာလည္း တည္းခို မည့္ Traders ဟိုတယ္တြင္ အထုပ္အပိုးခ်ျပီးသည္နွင့္''မိန္းမရွာေပးပါ၊ မိန္းမ၊ ငယ္ရမယ္၊ လွရမယ္''ဟု အရူးအမဲသားေတာင္းဆိုသလို ဆက္တိုက္ေျပာေနရာ ကြ်န္ေတာ္က ဧည့္လမ္းညႊန္မ်ားသည္ ဒါမ်ဳိးရွာေပးဖို႔ တာ၀န္မရိွေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ တကၠစီငွားစီးျပီး နိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားပါ၊ ျဖစ္လာသည့္ျပႆနာ ကိုယ့္ဘာသာရွင္းပါဟု ေျပာလိုက္ရေပ သည္။ နိုင္ငံျခားသားမ်ားထဲတြင္ အခ်ဳိ႕မိန္းမလ်ာမ်ားလည္း ပါလာတတ္သည္။ သူတို႔သည္ တိတ္တိတ္ပုန္းေယာက်ာ္း ရွာတတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကလပ္မ်ားသို႔ သူ့ဘာသာ ညဘက္ထြက္သြားၾကတာ မ်ားပါသည္။ အခ်ဳိ႕ NGO ၀န္ထမ္းအေျခာက္မ်ားကေတာ့ သူတို႔အလိုျဖည့္မည့္သူမ်ား ကို ၀န္ထမ္းအျဖစ္လက္သပ္ေမြးထားျခင္း၊ အခ်ဳိ႕ကေလးခ်စ္တတ္သလိုလို ဘာလိုလိုျဖင့္ နယ္မွကေလးမ်ားကို ဟိုတယ္သို႔ေခၚသိပ္ကာ မဟုတ္က ဟုတ္က လုပ္ခိုင္းျခင္းမ်ားလည္း ရိွသည္။

လိင္ေဈးကြက္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ သူ႕ဘာသာရိွနွင့္ေနျပီး ျဖစ္ပါသည္။ နိုက္ကလပ္မ်ား၊ စင္တင္ေတးဂီတမွ အခ်ဳိ႕မိန္းကေလးမ်ား၊ ဖုန္းျဖင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကေသာ ေၾကးၾကီးျပည့္တန္ဆာမ်ား၊ အြန္လိုင္းမွ ေဖာက္သည္ရွာသူမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ေနရာအနံွ႔ ရိွေနျပီးျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တြင္ စာၾကည့္တိုက္မရိွေသာျမိဳ႕နယ္သာ ရိွရမည္၊ ဘီယာဆိုင္၊ KTV နွင့္ အနိွပ္ခန္းမရိွေသာ ျမိဳ႕နယ္ဟူသည္မရိွပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ တရုတ္တန္း၊ လမ္း ၂၀ (အေနာ္ရထာလမ္းနွင့္ ဗႏၶဳလလမ္းၾကား တရုတ္ ဘံုေက်ာင္းေဘး) ထဲတြင္ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရံုးအနီးမွာပင္ လိင္၀န္ေဆာင္မႈေပးေသာ အနိွပ္ခန္းတခုရိွပါသည္။ စမ္းေခ်ာင္းပဒုမၼာလမ္းထဲမွာလည္း အနိွပ္ခန္းေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ျပည့္တန္ဆာခန္းမ်ား ရိွပါသည္။ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ တာေမြ၊ လမ္းမေတာ္ စေသာျမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္လည္း လက္ညိွုးထိုးမလဲြနိုင္ေအာင္ရိွပါသည္။ ရန္ကုန္တျမိဳ႕လံုး ျမိဳ႕နယ္ အနံွ႔ျဖစ္ပါသည္။ ညအခါ မဂၤလာေဈးအနီးမွ ယခင္တာေမြသုသာန္ေဟာင္းေနရာတြင္ ေဆာက္ထားေသာ Entertainment အမည္ခံ ပလာဇာၾကီး တခုသည္ ရန္ကုန္ျမို့၏ တရား၀င္လိင္ေဈးကြက္ၾကီးျဖစ္ပါသည္။ ညအခါ ပဲြေဈးတန္းၾကီးသဖြယ္ မီးေရာင္တထိန္ထိန္နွင့္ လူအမ်ားစည္ကားေန တတ္ပါသည္။ အျခားနိုက္ကလပ္မ်ား၊ KTV မ်ား၊ မာဆတ္မ်ားသည္လည္း လိင္၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းကို ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ေနၾကပါသည္။ အခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ လိင္၀န္ေဆာင္မႈခရီးသြားလုပ္ငန္း ရိွေနသည္ဆိုျခင္းမွာ မွန္ကန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဧည့္လမ္းညႊန္မ်ားက လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ မည္သူေတြက လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳ၍ မည္သူေတြက တရား၀င္သဖြယ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသလဲ၊ မည္သူေတြကလိုင္းေၾကးယူကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသလဲဆို၊ မည္မွ်ၾကီးမားေသာပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား ရင္းနီွးျမွဳပ္နံွမႈလုပ္ထားၾကသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ အေရးမယူ သနည္းဆိုတာ စာနယ္ဇင္းသတင္းစာဆရာမ်ား ေရဆံုးေရဖ်ားလိုက္လံ စံုစမ္းေရးသားရမည့္ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အေပၚယံေၾကာကို ၾကည့္၍ နိုင္ငံျခားသားမ်ားနွင့္ တဲြလာတိုင္း ဧည့္လမ္းညႊန္တေယာက္ဟု သတ္မွတ္ကာ အလြယ္ေျပာ၊ အလြယ္ေရး၊ အလြယ္သိကၡာခ်ေနၾကလွ်င္ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတလဲြ ျဖစ္ေနၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ျမန္မာ့လိင္ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းတြင္ အာဏာရအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ၾကီးစြာျခစားျပီး ပတ္သက္မႈရိွေနသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ မရပါ ေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

သရ၀ဏ္(ျပည္)

Subscribe to: Posts (Atom)

Maung Thar Kyaw

The Statement, dated October 30^th, and with the Place mentioned as: Sane Lai Kan Thar, the name of the State Guest House: ‘from 13:00 to 13:55 Daw Aung San Su Kyi [ASSK] came to see Union Minister U Aung Kyi, as she was invited by the Government of the Republic of Myanmar’ was issued.

At the Meeting the discussion dwelled on the situation where ‘the State is providing necessary assistances [meaning Constitution Amendments, for example, I guess]; and, in order to have economic development views on the importance of freedom of trade, and free circulation of currencies were also discussed’. And also, ‘the progress of the State’s undertakings to obtain perpetual peace initiatives with ethnic armed groups and the people that should be included in the amnesty were discussed’. Meetings in the future shall convene is agreed.

Details of the entire Meeting were not disclosed, as usual. This is the fourth time such Meeting had taken place.

After the Third Meeting between the two factions the Statement mentioned that the President was considering Amnesty, to join hands in controlling the flow of the Irrawaddy River, to bring in into legal folds of the people who are undergoing armed rebellion; and peace and rule of law were discussed.

After meeting with Aung Kyi twice ASSK met the President Thein Sein in August in Naypyidor. Soon afterward, over 200 so-called political prisoners were released under Amnesty Order. So-called political prisoner because the Governing clique consistently mentioned there is no political prisoners in Myanmar though there are plenty. There is some truth in the government’s claim that there is no political prisoner because no one was arrested under political issues but rather on criminal charges - for example: currency law, or disturbing public tranquility, etc.

ASSK met with Aung Kyi nine times under the previous military government but there was no substantive result whatsoever came out.

The Government came into existence on January 31, 2011 under the caption of the Government of the Republic of Myanmar with its President elected by the Union Parliament, a former military officer General Thein Sein. Many opinionated this General is a Dove – a soft liner, and his Deputy President Thiha Thura Tin Aung Myint Oo [Shit Loane], another ex-General is a Hawk – a hard liner; all baloney; they all are one liner, i.e. for the prosperity and welfare of the Armed Forces, meaning the top and upper echelon of the Army, under the guise of democracy.

New Guise needs, of course, new format and that new format is what the new government is formatting or formatted by the military junta before the State Power was transferred and implementing it as planned. Whether former SG Than Shwe is pulling the string from behind or is he still involved in day to day affairs are all irrelevant, though his State managed private office near Oatparta Thati Pagoda in Naypyidor is hooked with Online TV honing in onto the proceedings of the Union Parliament. He knows or he is privy to know who is behaving or misbehaving in the Union Parliament but whether he is watching the TV is something yet to be known or playing his favorite games.

The Executive, Judiciary, and Legislature were formed and on March 30^th the State Power was transferred; the military junta SPDC was dissolved. The Ministry of Interior had given warnings to NLD Chairman Aung Shwe and Secretary ASSK in the last week of June to stop all its political activities as NLD is no political party according to the Party Registration Law of the Union Election Commission. The Ministry warning emphatically mentioned that NLD’s actions were intentionally motivated against the Law.

On top of that Union Election Commission had warned with a letter dated April 5^th to all 37 Registered Political Parties not to communicate with illegal political entities. Presumably, political circles as well as diplomatic community considered the warning was directed towards NDL.

Though the new government’s changing color is visible it is still noticeably unruly. The disregards of public opinions as well as international barrages remain as the hallmark of the Thein Sein’s Administration.

Disregarding its own Ministry’s Order Thein Sein allowed Minister Aung Kyi to parley with ASSK and even invited her to Naypyidor and received her exclusively where all political leaders from the Registered Political Parties are treated shabbily at the same occasion.

The Constitution was amended proposed by the Union Election Commission regarding the Membership where criminals cannot be party members or a political entity cannot register if its members are serving criminals. That phrase has now been erased for the sake of NLD. That amendment had made eased NLD to avoid the issue of abandoning its own jailed members when and if they apply for Party Registration.

The antagonistic political ogres of Burma are, on the visual body politics, in cordial relationship. One is, up to recent past, enjoyed full support of China and now trying its best to veer off to get into the western orbit. The other ogre has, from the very beginning to present, receives consistent and absolute no-matter-what support from the western camp. It has four Radio stations providing overwhelming support in high volume of propaganda just for one person, viz. Radio Free Asia and Voice of America [two US outfits], BBC [British outfit], and Democratic Voice of Burma [EU outfit] beaming into Burma where people are socket in with one line to support, day in and day out, every day. This ogre is the western group’s horse of Burma and Thein Sein Administration wants to ride along with that horse to the winning post. Is consistent propping up necessitate a leader to become an icon? Yes, it is, at least in Burma, it has been proven!

Within a couple of days NLD will decide whether to register and the outcome is quite predictable: ‘if ASSK is promised to contest in the upcoming By-election then NLD will allow to Register by ASSK regardless of party or public opinion’. Does it mean: ‘if she is not allowed to contest in the upcoming By-election’ then NLD will not be permitted to register by ASSK? Quite likely so, as all the past behaviors indicated that: ‘person is superior to policy’, and the ‘party is dispensable’.

So far, there is no knowledge that the outcome of the Aung Kyi-Su Kyi Meeting had agreed whether ASSK will be allowed to contest in the election. If that is the case the amendment of the constitution will be a major issue. At the end of the day, one faction will sure to swallow the other like python. No on

e knows, which one will come out as the python and which one is Mai Dwe Lay.

Maung Thar Kyaw

Taiwan, November 3, 2011.

Here she is, Thinzar Win, on the right.

Could you still think you are looking at Burmese girls who are posting for this photo in Rangoon? If you think the junta is to be blamed for all decadent aspects, then, your thinking may be inconclusive.

Shwedarling.com, a website for dating and mating prevails in today’s Burma. In 1988 no one could dream that Burma would be at this stage today but it has advanced so fast and so vast.

Infested with nouveau riche in the ngathalau’ economy decadences are abound; instead of tea break at usual hour at or around 4:00 PM now the nouveau riche have new past time at 3:30 PM or so – “Time to squeeze Pau’ Si” at Karaoke bars that are mushrooming through out Burma!

Junta’s policies may have pushed urbanites to that corner but it is just a plain excuse. Getting along by going along is a sin, by all means.

Here is another exhibit to think of!

Moe Hay Ko, another Model, good at Catwalk as well as other walks – bed walk [?] smooching somewhere in the quiet corner!

Salamani Kantchalar!

Burma was under absolute monarchy from 1044 AD until 1885 AD and was under different dynasties. The Monarchs yearned to possess White Elephant; i.e. to claim as the Owner of the White Elephant or Sin Phyu Shin, or, if they have more than one White Elephant, then, Sin Phyu Myarr Shin!

One White Elephant-crazy king even commanded to retrieve a dead elephant floated down the river that had resemblances of White Elephant and kept in his palace and claimed he was the Sin Phuy Shin.

White Elephant is considered to represent the power and glory of the Owner and the White Elephant would appear, according to the myth, only if the Ruler of the country has strong Power and Glory.

Burma has dictators since 1962: viz. Ne Win, Saw Maung, Than Shwe; and, all of them seem to believe that they were the royalty somehow or other. The last dynasty, Koane Baung, ended with His Majesty King Thibaw. The prophecy had it that there would be 13 Koane Baung kings to reign Burma. Thibaw was the 11th and two more kings are yet to reign. Ne Win presumed he was the 12th Koane Baung King! Saw Maung seemed to have believed that he was the reincarnation of King Kyan Sit Tharr of the Pagan Dynasty, and, Than Shwe believes he was the reincarnation of King Thar Lun.

During Thar Lun Than Shwe’s reign, a White Elephant was sited in the jungle of Rakhine State. With pomp and pageantry the White Elephant was brought to Rangoon, the then Nay Pyi Daw and kept in the highly decorated pavilion that befits only to the royalty with special elephant guards, etc., so on and so forth. All the necessary arrangements were carried out by MI and its Chief Lt. Gen. Khin Nyunt who believes he was the reincarnation of Bayint Naung of Taungngoo Dynasty, though he never got to the top most spot of the junta’s ivory tower. The propaganda mill was fanning at high speed that the current rulers of Burma have highly auspicious power and glory so much so that the White Elephant was presented by the Nats [Resplendent being worthy of veneration].

Within a few months after the White Elephant had settled in at the newly built pavilion a Bangladeshi, or, to be more exact, a Chittagonian, or better known in Burma as Khortaw Kalar showed up at the Bangladeshi Embassy in Rangoon, claiming that the elephant at the Pavilion was his elephant that was herded away by the Burmese while grazing in the jungle and requested the Bangladeshi Ambassador to reclaim the elephant from the Burmese junta on his behalf. To cut the story short the Ambassador along with the Officials from the Ministry of Foreign Affairs and MI officers went to the Pavilion with the Khortaw Kalar and demanded to prove his claim.

There, Khortaw Kalar stepped out and bellowed: Salamani Kantchalar!

At the very instant the ‘Command’ was heard the White Elephant lifted up his trunk and trumpeted a very loud noise. The ‘Command’ was given for the second time and the White Elephant responded in the same manner again. Then, Khortaw Kalar commanded in more Khortaw words: the White Elephant was under complete spell of commands – sitting, kneeling, etc. Now, the claim was proven to be true and the negotiation was but started. MI ended up paying US $ 100,000.00 from the State coffer as demanded by the Khortaw Kalar for the White Elephant that was supposed to have been presented by the Nats due to the power and glory of the rulers of Burma.

Khortaw did not stop then and there. He added there are four more such elephants in his possession and they were up for sale if the price is right. MI arranged a delegation to accompany the Khortaw to his native village in the no-man’s land between Bangladesh and Burma to inspect the so called White Elephants. There, the delegation found two more White Elephants out of the four and agreed to pay US$ 200,000 a piece.

Burmese delegation could not just take the two elephants away they bought; they need the Khortaw to release the two in the Rakhine jungle for them to herd them back to Burma later as though it was naturally sited. Thus, the usurper royalties of Burma got three White Elephants at a price of US $ 500,000.

Some one got excited regarding the Salamani Kantchalar and traced back how it came into existence! In the anal of Burma there was a time when a Shan Prince by the name of Sao Han Pha, better known as Tho Han Bwa reigned Burma. He was a tyrant by all means; conceited and insolent, and very much anti-Buddhist religion. During his rein many Monks were tortured, killed and extradited to far away places and forced them from learning Buddhist scripture. Tho Han Bwa was the Daman daye [impediment endangering the teachings of Buddha] of his time. Under Tho Han Bwa, some aspects of Buddhist incantations had changed; for example: Buddhan Tharanan Gitsarmi, Dhaman Tharanan Gitsarmi but Sanghan Tharanan was turned into Gunsarmi, and Buddhan Puzaymi, Dhaman Puzaymi, and Sangan had turned into Pu-Jail-mi, just like recent events under Daman daye Thar Lun Than Shwe.

Many Burmese fled to far away places, including Burma-Bangladesh border to fight back Tho Han Bwa and/or other tyrants. There, they deployed Khortaws to attend their elephants. Khortaws were taught to learn ‘Commands’ in Burmese but it was very difficult for the Khortaws to learn the necessary commands for the elephants. By virtue of wits a Burmese gave a ‘battle command or a battle cry’ for the elephants: “Sarr Lho. Ma Nyee Kanazoe Thee”, in rhyme with the actual command. That, Khortaw could learn with not much difficulty. As the time woes on the command Sarr Lho. Ma Nyee Kanazoe Thee had resonance into Salamani Kantchalar!

Ne Win who presumed to be the 12th Koane Baung, Saw Maung who presumed to be the reincarnation of King Kyan Sit Tharr of the Pagan Dynasty, and the cagey sly fox Khin Nyunt who believes he was the reincarnation of Bayint Naung of Taungngoo Dynasty had all but ended badly. Now we have to see how Than Shwe who believes he was the reincarnation of King Thar Lun ended? Is it to believe that those who sit on such chairs excrete such excreta?

As a matter of fact, the real Owner of the White Elephants or the Sin Phyu Myarr Shin actually was the Khortaw Kalar of Bangladesh!

By the way,
All the Usurpers,
Ne Win, Saw Maung, Than Shwe are mere “Suu Yauts”!