အသက္က ေတာ္ေတာ္ကိုခပ္ငယ္ငယ္ အရြယ္ကေတာ့ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကိုစပီးစိတ္၀င္တစားျဖစ္တ့ဲအရြယ္မွာ အခ်ိန္က၁၉၇၆-၇ေလာက္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ)အစိုးရႀကီးစိုးတဲ့ကာလ အဲသည္ေခတ္ အဲသည္အခါအရဆိုရင္ အေတာ္ခဲခဲယဥ္းယဥ္းနဲ႕ ရွားရွားပါးပါးလို႕ေျပာႏိုင္တဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ စာအုပ္ကို ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဖတ္ေနဆဲမွာေရာ ဖတ္ဖူးပီးအေတာ္ၾကာအထိမွာေရာ ထိစပ္ေနတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမိတ္ေဆြ ၾကားမွာ ၄၇ဥပေဒ မေကာင္းေၾကာင္း ဒီဥပေဒရဲ႕အားနဲခ်က္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အစိပ္စိပ္ အမႊာအမႊာ ကြဲမလိုျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း စသည္စသည္ ေျပာၾကဆိုၾကတာ စၾကားရပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကလဲ စူးစမ္းျခင္တဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ စပ္စပ္စုစုနဲ႕ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုတာေရာ လိုက္ေမႊေနာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခြဲထြက္ခြင့္ဆိုတာ စာခ်ဳပ္မွာမေတြ႕မိခဲ့ပါ။ မေကာင္းဘူး ေကာင္းတယ္ ဒါေၾကာင့္ကြဲတယ္ ဘာေၾကာင့္ကြဲတယ္ အျငင္းဖလွယ္ေနဖို႕ ကာလေဒသကမသင့္ သူ႕ေခတ္သူ႕စနစ္ေအာက္ေပကိုးလို႕ဘဲ မွတ္ယူခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္စုတစုအစြန္းေလာက္ ၁၉၈၈-၉ မွာ အေျခအေနအလွည့္အေျပာင္းတခုနဲ႕ႏိုင္ငံေရးကို တႀကိဳက္ ေျပာႏိုင္တဲ့ ကာလနဲ႕ေဒသတခုကိုေရာက္ပါတယ္။ ဒီမွာလဲအမ်ားစုက ၄၇ ဥပေဒဆိုရင္ ဥပေဒရဲ႕ အားနဲခ်က္ ေၾကာင့္ အာဏာအသိမ္းခံရတာ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ႕စကားေတြ ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ မေကာင္းတာလဲေျပာ ဥပေဒလာအရကိုက မေကာင္းတာေတြ႕ရင္ အေျခအေနနဲ႕မကိုက္ညီယင္ စလယ္ဆံုး တလံုးမက်န္ ျပင္ဆင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေျပာ ဘယ္ေနရာမွာ မေကာင္းတာလဲ ေထာက္ျပၾက ၀ိုင္း၀န္းညွိႏိုင္း ျပင္ဆင္ၾကပါလားဆိုေတာ့လည္း ၄၇ ေရာ ပင္လံုေရာမဖတ္ဖူးဘဲႏွင့္ မေကာင္းေၾကာင္း အခိုင္အမာ ေျပာႏိုင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားက အမ်ားစု။
၁၉၆၂ ခု မတ္လ ၂ရက္ေန႕ မွာ သို႕မဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲေရးအတြက္ စစ္တပ္ကကယ္တင္ လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ ေဂ်ာက္ထဲက်ဖို႕တလကၼအလိုမွာ ျပည္ေထာင္စုမွ ခြဲထြက္ေရးမူ ရွမ္းမူဆိုတာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မရွိတဲ့အေၾကာင္း (၁၉၆၂ မတ္လတရက္က အသံလြင့္ရံုမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ျပည္နယ္ျပည္မ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ အစီးအေ၀းမွာ ရွမ္းျပည္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက “ ရွမ္းမူအဆိုဟာ မိမိတို႕ တင္ျခင္လို႕တင္တာမဟုတ္ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တျပည္လံုးကိုကိုယ္စားျပဳၿပီး ျပည္ေထာင္စုမူနဲ႕ပါတ္သက္လို႕ တိုင္းရင္းသားေတြကို ေပးထားတဲ့ကတိအတိုင္း ရွမ္းႏွင့္အျခားေသာလူမ်ိဳးစုမ်ား မိမိတို႕သေဘာထားကို တင္ႏိုင္ပါတယ္လို႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဖိတ္ၾကားတဲ့အတြက္သာ မိမိတို႕က ရွမ္းမူ ကိုတင္ရတဲ့့အေၾကာင္း သေဘာတူ မတူဆိုတာ အမ်ားသေဘာသာျဖစ္ၿပီး သေဘာမတူရင္ ခြဲထြက္မယ္ဆိုတာ မပါေၾကာင္း” ေျပာခဲ့တာကို ) အမ်ားစုဘယ္သူကမွ တခုတ္တရ မေျပာၾက မသိၾကပါ။
ေနာက္ဆယ္စုတခုစြန္းေတာ့ စစ္အာဏာရွင္က ဖြဲ႕စည္းပံု ဥပေဒသစ္တခု လုပ္လိုက္တာ ဆယ္စုတခုေလာက္ ထပ္ၾကာသြားပီး ခုေတာ့ နာဂစ္ဥပေဒ ပြဲထုတ္ စင္တင္လာပါဘီ။ သူ႕အစုတ္ပလုပ္ကိုပြဲထုတ္ဖို႕ ၄၇နဲ႕ ပင္လံု ဓါတ္ျပားေဟာင္းကလည္း စစ္အစိုးရမီဒီယာမွာ တေက်ာ့ျပန္လာတာ မ်က္စိေနာက္ေနတံုး ကိုဂ်ဴးရဲ႕ ပင္လံု အေျခခံနဲ႕၄၇ကိုတည္ၿပီး တိုင္းရင္းသားအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ႏိုင္ငံ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ညြန္းတဲ့ ေဆာင္းပါတပုဒ္ဖတ္မိပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ၄၇နဲ႕ပင္လံု မစြန္းရင္းေလးကလဲညွိေနေတာ့ ကိုဂ်ဴးရဲ႕စာေရာ ပင္လံုေရာ ၄၇ ေရာ အားလံုးေရာပီး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
(၁)
ကိုဂ်ဴး
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ ၃ ခု ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊ ယခုေရးဆြဲ လိုက္ေသာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ဟု၍ သံုးခုရွိရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒသည္ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး၊ အမွ်တဆံုးႏွင့္ အေကာင္းဆံုး အေျခခံဥပေဒ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ခုတေလာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ဗမာျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသေန လူမ်ိဳးစုေတြၾကား ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ ယင္းစာခ်ဳပ္ကို အေျခခံၿပီးေရးဆြဲတဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒကို နအဖစစ္အစိုးရက ထိပါးပုတ္ခတ္ ေျပာဆို တာေတြ ဖတ္ရတာ မ်ားလာလို႔ နဲနဲဇာတ္ေၾကာင္း လွန္စရာ ရွိလာပါတယ္။
“ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ဟာ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ၁၉၄၇ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ပင္လံုၿမိဳ႕မွာ ဗမာျပည္မ နဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသေန လူမ်ိဳးစုေတြၾကား ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ေရး သေဘာတူညီ စာခ်ဳပ္အျဖစ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တဲ့ စာခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ကိုအေျခခံတဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒအရ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီက ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရယူခဲ့တယ္။ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ေန႔ကို ျပည္ေထာင္စုဖြား တိုင္းရင္းသားေတြ ေသြးစည္း ညီညြတ္မႈရတဲ့ ေန႔ႀကီး ရက္ျမတ္အျဖစ္ “ျပည္ေထာင္စုေန႔” လို႔ ေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးရဲ႕ အဓိက ေသာ့ခ်က္ဟာ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
မွတ္မိသေလာက္ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ပင္လံုညီလာခံမွာ “ေတာင္တန္း ေဒသ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု ငယ္ေတြကို ဗမာျပည္မ ကေန ခြဲမထြက္ခ်င္ေအာင္ ထားဘို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာ လူမ်ိဳးႀကီးေတြရဲ႕ တာ၀န္သာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာလို႔မွ တိုင္းရင္းသားေတြက ျပည္မက ခြဲထြက္မယ္ စကားေျပာလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာေတြ ညံ့လို႔ပဲ မွတ္” တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကား။ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္က ညီငယ္ေတြကို ေျပာသလို၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္လို အာမခံ တာ၀န္ယူတဲ့ဲ့စကား ေျပာခဲ့တာ။ ေတာင္တန္းသားေတြ ဘက္ကလဲ ျပည္မနဲ႔ အင္အားခ်င္း ဘယ္လိုမွမယွဥ္ႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ရပ္တည္ဘို႔လဲ မလြယ္ဘူး ဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မကသာ ညွာညွာ တာတာ ဆက္ဆံရင္ ေတာင္တန္း ေဒသေတြက ခြဲထြက္ခြင့္ ေတာင္းစရာ အေၾကာင္း မရွိသလို ျပည္မနဲ႔ မေပါင္းခ်င္စရာ အေၾကာင္း ဘာမွမရွိဘူး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု ငယ္ေတြကို ဗမာျပည္မကေန ခြဲမထြက္ခ်င္ေအာင္ ထားဘို႔ ဘာမွ မခက္ဘူး ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲ သိတယ္။
၁၈၈၅မွာ ၿဗိတိသွ်ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းေတာ့ သီေပါဘုရင္ပိုင္နက္ (Upper Burma) ကို သိမ္းပိုက္ လိုက္ၿပီလို႔ ကမၻာကို ေၾကညာခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္း နယ္ေျမေတြမပါဘူး၊ ေတာင္တန္းေဒသလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္း၊ ကခ်င္ေတာင္တန္း၊ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္၊ ကရင္ ေတာင္တန္းနယ္ေတြဟာ သူတို႔လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္ (ေစာ္ဘြား) ေတြနဲ႔ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ လူဦးေရနဲၿပီး မဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ နယ္ေျမေလးေတြ။ လူဦးေရမ်ားၿပီး စစ္အင္အား ေကာင္းတဲ့ ဗမာဘုရင္ေတြရဲ႕ အာဏာစက္ ေအာက္မွာ ေနရေပမဲ့ အၿမဲတန္း ဗမာ ပိုင္နက္ထဲမွာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဗမာနဲ႔သူတို႔ေတြနဲ႔ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ ဘာသာစကားလဲ မတူ ၾကဘူး၊ တျခားစီ။ တရုပ္နဲ႔ ဗမာလိုဘဲ။ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းေတြလို အရိုအေသေပး၊ လက္ေဆာင္ ပ႑ာပို႔ သမီးကညာ ဆက္တဲ့ အေနအထား။ ဗမာရွင္ဘုရင္က တရုတ္ ဧကရာဇ္ေတြကို လက္ေဆာင္ ဆက္ရသလို ေတာင္တန္းသားေတြလဲ ဗမာ ရွင္ဘုရင္ ေတြကို လက္ေဆာင္ ဆက္ခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔လူမ်ိဳးစု ေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဗမာရွင္ဘုရင္ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ သူတို႔ေတြြမွာလဲ ခိုင္လံုတဲ့ သက္ေသ အေထာက္ အထားေတြ ရွိေနတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။
ျဗိတိသွ်ေတြကလဲ ဒါကို အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့လို႔ ေတာင္တန္း ေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဒီအတိုင္းထားတယ္။ ၀င္မစြက္ဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေစ့စပ္ၿပီး သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ သူတို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ တေလွ်ာက္လံုး ေနခဲ့ရတယ္။ အဂၤလိပ္က လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္လို႔ ေစာ္ဘြားေတြကို ေျမွာက္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ကို ဗမာျပည္မနဲ႔ ေပါင္းဘို႔/မေပါင္းဘို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ၿပီးေတာ့ စစ္ဒါဏ္ေၾကာင့္ အေတာ္ေလး မြဲသြားတဲ့ ၿဗိတိသွ်ေတြဟာ ျမန္မာအပါအ၀င္ သူတို႔ လက္ေအာက္ခံ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြ အားလံုးကို ဆက္မထိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စားရိတ္ အကုန္ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ လြတ္လပ္ေရး ေပးဘို႔ ၿဗိတိသွ် ပါလီမန္မွာ ေျပာဆိုလာခဲ့ ၾကတယ္။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အေမရိကန္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဟစ္တလာရဲ႕ နာဇီဂ်ာမဏီ လက္ေအာက္ မေရာက္ခဲ့ ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ သြားတာလဲ ပါမွာပါ။ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္လဲယူ၊ အေစာင့္အေရွာက္ခံ ဓနသဟာရႏိုင္ငံထဲ ေနခ်င္လဲေနဆိုတာ ျမန္မာက လံုး၀လြတ္လပ္ေရးပဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေပးမယ္လို႔ မူအားျဖင့္ သေဘာတူ လိုက္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က ေတာင္တန္းေဒသေတြ ဗမာျပည္မနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဒါျဖင့္ ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္းသားေတြနဲ႔ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီးယူခဲ့ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ျပန္လာၿပီး ပင္လံုမွာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ေတာင္တန္းသား လူမ်ိဳးစုငယ္ေတြက ျပည္မနဲ႔ေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးလဲ လိုခ်င္တယ္ လူမ်ိဳးႀကီး ဗမာကိုလဲ မယံုဘူး၊ ေၾကာက္ေနတယ္၊ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကသိေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ “Federal ျပည္ေထာင္စု စနစ္နဲ႔သြားမယ္၊ တန္းတူ ညီတူ ျပည္နယ္အဆင့္ ဆက္ဆံမယ္၊ ဆယ္ႏွစ္ ေပါင္းၾကည့္ မႀကိဳက္ရင္ ဆက္မေပါင္းနဲ႔” လို႔ ရဲရဲအာမခံ လိုက္တယ္။ မွတ္သား ေလာက္တဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး စကားဘဲ၊ ေတာင္တန္းသားေတြ ေရွ႕ေရးအတြက္ မပူရေအာင္ သူတာ၀န္ ယူလိုက္တာပဲ။ ဒီစကားကို အားလံုး သေဘာတူလို႔ လက္မွတ္ထိုးတယ္၊ ပင္လံု စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒီပင္လံု စိတ္ဓါတ္ကို အေျခခံၿပီး ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒဆြဲခဲ့တယ္။ ဒီအေျခခံ ဥပေဒကို တင္ျပၿပီး ၿဗိတိသွ်ထံက လြတ္လပ္ေရး ရယူခဲ့တယ္၊ ေျပာခ်င္တာက ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒရဲ႕ အသက္ ေသြးေၾကာဟာ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” သာျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္မူဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြ အတြက္ အသက္တမွ် အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရး ျဖစ္တယ္။ ဗမာေတြက ေပးမွ ရမဲ့ အခြင့္အေရး မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။
တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိတာက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အၿပီး ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္ထဲမွာလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္ သူေတြ ရွိတယ္။ ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ သခင္ဗစိန္တို႔ ေဒါက္တာ ဘေမာ္တို႔နဲ႔ နီးစပ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြလ ဲရွိတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ဟာ ငါတို႔ကို တိုက္ဖို႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဖြဲ႕စည္းခဲ့တယ္၊ ခုဂ်ပန္ စစ္႐ံႈးေတာ့မွ ငါတို႔ကိုလာၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း သစၥာေဖာက္ေတြ၊ ဥပေဒအရ ခံုရံုးတင္ အေရးယူရမယ္လို႔ ခါးခါးသီးသီး သေဘာထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြလဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေစာကို ေသနတ္ေတြ ခိုးေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့တာ။ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လဲ သူတို႔ စစ္သားေတြက ဗမာျပည္ကို ဂ်ပန္ေတြ လက္ေအာက္က ျပန္ရေအာင္ အေသခံတိုက္ ယူထားရတာ။ ဒီလိုလြတ္လပ္ေရး ေပးလိုက္တာ ငါတို႔ဘိုးဘြားေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ေနမ၀င္ အင္ပါယာႀကီး ၿပိဳကြဲသြားမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက နာမည္ေကာင္း ယူခ်င္လို႔ ႏိုင္ငံေရး အကြက္ထြင္တာ၊ ခုေခတ္ နအဖစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ၿဗိတိသွ် ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးေပါ့၊ ဒီလို စစ္ဘက္က ၿဗိတိသွ် ေနမ၀င္အင္ပါယာႀကီး မၿပိဳကြဲေရး အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ၾကတဲ့ ၾကားက ေမာင့္ဘက္တန္တို႔ အက္တလီတို႔ ေဒၚမန္စမစ္တို႔လို ပါလီမန္အထိ ေပါက္ေရာက္တဲ့ လူႀကီးေတြက ဗမာေတြဘက္က စာနာၿပီး လြတ္လပ္ေရးေပးဘို႔ သေဘာတူ ရပ္တည္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေနာက္မွာ ျမန္မာ တစ္မ်ိဳးသားလံုး ရွိေနတယ္ ဆိုတာ လက္ခံတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အေပၚ ထားတဲ့ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ရင္း ေစတနာကို သေဘာေပါက္ နားလည္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၇မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ က်ဆံုးသြားေပမဲ့ သူေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ျမန္မာျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသေတြ မက်န္ ၁၉၄၈ ဇႏၷ၀ါရီလ (၄)ရက္ေန႔ မွာ ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ တစ္ေခတ္လံုး သူ႔အႀကိဳက္ ျဖစ္ေအာင္ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တို႔လို အုပ္စုေတြက ၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက ၁၉၄၇အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ဖယ္ဒရယ္မူအရ ခြဲထြက္ဘို႔လုပ္လာလို႔ အခ်ိန္မွီ အာဏာသိမ္း လိုက္ရတာ။ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းဆိုၿပီး သမိုင္းေရး ၾကရာက တေျဖးေျဖး ပံုႀကီးခ်ဲ႕လာၿပီး ဒါဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာ၀န္ဘဲ ေတြဘာေတြ လုပ္ၿပီး ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ သူခိုးေသေဖၚညွိ ခံလိုက္ရ ေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းတာ မွန္တယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနာင္မွ လူထုနားထဲ ရိုက္သြင္းတဲ့ ဆင္ေျခ စကားသာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ခြဲထြက္မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သူတို႔ွမေျပာဘူး စိတ္ထဲမွာလဲ မရွိဘူးလို႔ ေစာ္ဘြားေတြက ျပန္ေခ်ပၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနဲ႔ စစ္အာဏာ ပိုင္ေတြရဲ႕ ရန္ကို ေၾကာက္ရလို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလို မဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာရဲ မေရးရဲ ေတာ့ဘူး။
တိုင္းရင္းသားေတြ ဘက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လဲ ျပည္မက ဗမာေတြက သူတို႔ကို မတရား အႏိုင္က်င့္တာ ခံေနရတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အင္အားႀကီးမားတဲ့ ဗမာ စစ္တပ္ေတြကို ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ယေန႔ထိ ခုခံ တိုက္ခိုက္ ေနတာ၊ အလကား မမွတ္နဲ႕၊ ျပည္မႀကီးက ဗမာ့တပ္မေတာ္လို ေလယဥ္ပ်ံေတ၊ြ သေဘၤာေတြ၊ သံခ်ပ္ကားေတြ၊ ေခတ္မွီအေျမွာက္ လက္နက္ေတြ သူတို႔မွာ မရွိဘူး၊ သူတို႔လဲ မႏိုင္ႏိုင္မွန္း၊ ေသမယ္မွန္း သိတာေပါ့။ သူတို႔မွာလဲ ဆီေလွ်ာ္ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြနဲ႔ တရားေသာစစ္ကို ဆင္ႏြဲေနသူေတြ။ သူတို႔ေျမ သူတို႔လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ေပး ကာကြယ္ေနၾကတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္း ေတြဘဲ။
တိုင္းရင္းသားေတြက ဗမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယံုလို႔ ျပည္မနဲ႔ ေပါင္းတာ။ တေန႔ေသာအခါမွာ ဗမာကဒီလို စကားဖ်က္မယ္ ဆိုတာသိရင္ စကထဲက ဗမာနဲ႔ မေပါင္းဘူး ျငင္းလို႔ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒီအခြင့္အေရး ေပးမယ္၊ ျပည္မနဲ႔ေပါင္းလို႔ ကမ္းလွမ္းလို႔ သူတို႔ ျပည္မနဲ႔ လက္တြဲခဲ့တယ္။ ဒီအခြင့္အေရး ဆက္ေပးရင္ ဆက္လက္တြဲမယ္၊ ဒီအခြင့္အေရး ေပးတဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို သြားဖ်က္ရင္ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဟာဗမာေတြ စကား မတည္ဘူး ဆိုၿပီး သိကၡာက်မယ္၊ သူတို႔ကလဲ ရွိတဲ့အင္အားနဲ႔ ရေအာင္ျပန္ေတာင္း ေနမွာဘဲ။ လူမ်ိဳးစုငယ္ေတြ ဘက္က ကိုယ္ခ်င္း စာၾကည့္ၾကပါ။
ျပည္မက ဗမာစစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေျပာေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး၊ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး ဆိုတာ သူတို႔ လူမ်ိဳးစုေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ နယ္ေျမ၊ သံယံဇာတေတြကို လိုခ်င္တဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ အေၾကာင္းျပ ေကာင္းယံု လာေျပာေနတယ္။ တကယ္တန္း ဒီအသီး အပြင့္ေတြကို ျပည္မက ဗမာေတြ အတြက္ ယူသြားေနၾကၿပီး သူတို႔မွာ ကားေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ၾကမ္း သမား သာျဖစ္ေနၾက ရတယ္လို႔ သူတို႔ကျမင္တယ္။ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေတြ၊ ကြန္းသစ္ေတာႀကီးေတြ၊ ငါးပုဇြန္ေတြ၊ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာေတြ၊ ဓါတ္သတၱဳေတြ၊ ေရအား လွ်ပ္စစ္ေတြ၊ သူတို႔ေျမကထြက္တဲ့ အဖိုးတန္ သယံဇာတေတြ ဘယ္ေရာက္ ကုန္လဲ သူတို႔နယ္ေျမ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမွာ မသံုးဘူးဆိုတဲ့ သေဘာ။ အစပိုင္းကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြရဲ႕ လြဲမွားတဲ့ စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ဒီသံယံဇာတေတြ အလကားျဖစ္ ေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္ရတာ။ ျပည္မကလဲ ေကာင္းေကာင္း မသံုးရဘူး။ ခုေခတ္ေတာ့ စီးပြားေရး စီမံကိန္းတင္ မကေတာ့ဘဲ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္တဲ့ စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ ပိုဆိုးကုန္ ေတာ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြက ကၽြန္ေအာက္က သားေပါက္ဘ၀ ေရာက္ကုန္တယ္လို႔ ခံစားလာရတယ္။
ဒီကိစၥ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္ ခ်ာလပတ္ ရမ္းေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ ေတာ့ဘူး။ ညွိညွိ ႏိႈင္းႏိႈင္း မလုပ္ဘဲ စစ္သားပီပီ စစ္အင္အား ႀကီးတယ္ဆိုၿပီး လက္ရံုးရည္ အားကိုးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ေလး-ငါးဆယ္ စစ္ဖိတိုက္လာတာ လူမ်ိဳးစု တိုင္းရင္းသား ငယ္ေတြလဲ ေသလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲ၊ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာ ေငြေတြလဲ ကုန္လိုက္တာ ႏိုင္ငံလဲမြဲ၊ တပ္မေတာ္ အစိုးရ အေနနဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ Federal မူကို လာမေျပာနဲ႔ မရဘူး၊ မေဆြးေႏြးဘူးလို႔ လူဆိုးႀကီးလို မလုပ္သင့္ဘူး။ ကိုယ္မလုပ္တတ္တာနဲ႔ သမိုင္း၀င္ ပင္လံု စာခ်ဳပ္ကို သြားမဖ်က္ သင့္ဘူး။ တပ္မေတာ္ သမိုင္း တရားခံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း အရာမေရာက္ ေနရာေပ်ာက္ သြားမွာစိုးၿပီး တိုင္းျပည္ကို မလိုအပ္ဘဲ ခ်ည္တုပ္ ထားရာက တိုင္းျပည္လဲ ဘယ္မွ မေရာက္ တိုးတက္မႈ ေႏွးေကြး သူမ်ားေနာက္က လိုက္ေနရတာ ၾကည့္ရင္ ျမင္ႏိုင္တယ္။ ေသနတ္ ခါးၾကားထိုး ထစ္ကနဲဆို ပစ္မယ္ ခတ္မယ္ လုပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ လူမ်ိဳးစုေတြကလဲ ဗမာဆို ရြံေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။ အနာနဲ႔ ေဆးမတည့္လို႔ တိုင္းျပည္နာတာဘဲ အဖတ္တင္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ဘူး။ ဒီထက္ ၾကာလာရင္ တကယ္ခြဲထြက္ကုန္ ၾကလိမ့္မယ္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္က သိပ္ၾကာသြားၿပီ၊ ေခါတ္နဲ႔ ေလွ်ာ္ညီေအာင္ ျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုလဲ မၿပိဳကြဲေအာင္ တိုင္းရင္းသား ေတြလဲ မနစ္နာရေအာင္ ႏွလံုးရည္သံုး ညွိႏိႈင္း တိုင္ပင္ၿပီး ျပင္သင့္တယ္။ စစ္ေရး စြမ္းရည္ သက္သက္ နဲ႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္မသားဗမာေတြ ေတာင္ေပၚ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ညီအစ္ကိုေတြ အေပၚ အနစ္နာခံရ လိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အတူတကြ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးၿပီး ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ အနာခံၿပီး က်ိဳးစားၾကမွ စစ္မွန္တဲ့ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ျပန္ရမယ္။ တိုင္းရင္းသားအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ႏိုင္ငံ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိတယ္။ ႏို႔မို႔ေတာ့ ျပည္သူေတြ မ်က္ရည္ ေပါက္ႀကီးငယ္ က်ေနရဦးမွာဘဲ။ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္မွာ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ရဲတဲ့ ႏွလံုးရည္ သမားေတြ မ်ားမ်ားလို ေနတယ္။
ေစတနာျဖင့္၊
ကိုဂ်ဴး
ပိေတာက္ေျမ မွလာသည္။
(၂)
ပင္လံုစာခ်ဳပ္
ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီမွ အဖြဲ႕၀င္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ စပ္ဖမ်ားအားလုံးတုိ႔အျပင္ ရွမ္းျပည္ နယ္မ်ား၊ ကခ်င္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသတို႔မွ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားတုိ႔ တက္ေရာက္ၾကေသာ ပင္လုံၿမိဳ႕တြင္က်င္းပသည့္ အစည္းအေ၀းႀကီးတရပ္တြင္ …
ၾကားျဖတ္ျမန္မာအစုိးရႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပူးေပါင္းျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္းတုိ႔သည္
လြတ္လပ္ေရးကို ပုိမုိ၍ လွ်င္ျမန္စြာ ရရွိလိမ့္မည္ဟု အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္သူ အဖြဲ႕၀င္
တုိ႔သည္ ကန္႔ကြက္သူမရွိဘဲ ေအာက္ပါအတုိင္း သေဘာတူညီၾကေလသည္။
၁။ ေတာင္တန္းသားမ်ား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႕ (တစညဖ) ၏ ႀကိဳးကုိင္အဖြဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္
မ်ား၏ ေထာက္ခံခ်က္အရ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကို ဘုရင္ခံကေရြးခ်ယ္၍ နယ္စပ္ေဒသမ်ားကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ ခန္႔ထားရမည္။
၂။ ဤအတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ ေကာင္စီ၀င္
တဦးအျဖစ္ခန္႔ထား၍ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ျပည္ပကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ထုံးနည္းဥပေဒအရ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ၏ အာဏာလက္ေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိသည့္နည္းတူ နယ္စပ္ေဒသကိစၥမ်ားကိုလည္း အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ အာဏာေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိေစရမည္။ ဤနည္းလမ္းမ်ားအတုိင္း နယ္စပ္ ေဒသဆုိင္ရာ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္အား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာကုိ ေပးအပ္ရမည္။
၃။ အဆုိပါ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ကုိ ၎ႏွင့္ လူမ်ဳိးခ်င္းမတူေသာ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံႏွစ္ဦးက ကူညီ
ေစရမည္။ ေရွးဦးစြာ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ ၎တုိ႔အသီးသီး သက္ဆုိင္သည့္
နယ္မ်ား၏ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ရန္ျဖစ္၍ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္မွာ အျခား နယ္စပ္ေဒသ
အားလုံးတုိ႔၏ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေစရန္ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔သည္ ထုံးနည္းဥပေဒအရ တြဲဖက္တာ၀န္ယူရသည့္မူအတုိင္း ရြက္ေဆာင္ေစရမည္။
၄။ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္သည္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အဖြဲ႕၀င္လူႀကီးအေနျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသ
မ်ား၏ တဦးတည္းေသာ ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါ၀င္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ တက္ေရာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
၅။ အထက္တြင္ သေဘာတူညီသည့္အတုိင္း ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီကုိ တုိးခ်ဲ႕မည္
ျဖ စ္ေသာ္လည္း နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုခံစားေနရေသာ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မည္သည့္ နည္းႏွင့္မဆုိ တစုံတရာလက္လြတ္ေစရန္ အဆုိပါေကာင္စီက ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိေစရ။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား အတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခုိင္ႏႈန္းအျပည့္ ရွိေစရမည္ဟူေသာမူကုိ သေဘာတူညီၾကသည္။
၆။ ပူးေပါင္းထားၿပီးသည့္ ျမန္မာျပည္အတြင္း သီးသန္႔ ကခ်င္ျပည္နယ္တခု နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္
၍ တည္ေထာင္ရန္ ျပႆနာမွာ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္က ဆုံးျဖတ္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ဤကဲ့သုိ႔ သီးျခားျပည္နယ္တခု ထားရွိသင့္ေၾကာင္းကို သေဘာတူညီၾကသည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္
အထ ေျမာက္ရန္အလုိ႔ငွာ ပထမေျခလွမ္းအေနျဖင့္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ
အက္ဥပေဒအရ ေနာက္ဆက္တြဲစာရင္းပါ အပိုင္း (၂) ေဒသမ်ားကဲ့သုိ႔ ျမစ္ႀကီးနားႏွင့္
ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္တုိ႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ နယ္စပ္ေဒသ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံ
ပုဂၢဳိလ္အား ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ရမည္။
၇။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတုိ႔သည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားတုိ႔ကုိ ခံစားႏုိင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
၈။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူၾကသည့္ အစီအစဥ္မွာ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ နယ္ေျမစုတြင္ ယခု အပ္ႏွင္းထားၿပီးေသာ ဘ႑ာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ထိခုိက္ျခင္းမရွိေစရန္။
၉။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူညီၾကသည့္အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္ အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားမွ ကခ်င္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းနယ္မ်ားက ရသင့္ရထုိက္ေသာ ဘ႑ာေရးအကူ
အညီကို ထိခုိက္ျခင္းမရွိေစရ၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမစု၏ ဘ႑ာေရး
အစီအစဥ္မ်ားကဲ့သုိ႔ ကခ်င္ေတာင္တန္းႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားအတြက္ အလားတူအစီအစဥ္မ်ားကို ထားရွိက်င့္သုံးရန္ ျဖစ္ႏုိင္မည္၊ မျဖစ္ႏုိင္မည္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီက နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္တုိ႔ႏွင့္အတူ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရမည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ
(ပုံ) ေအာင္ဆန္း ၁၂-၂-၄၇ ။
ၾကားျဖတ္ျမန္မာအစုိးရႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပူးေပါင္းျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္းတုိ႔သည္
လြတ္လပ္ေရးကို ပုိမုိ၍ လွ်င္ျမန္စြာ ရရွိလိမ့္မည္ဟု အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္သူ အဖြဲ႕၀င္
တုိ႔သည္ ကန္႔ကြက္သူမရွိဘဲ ေအာက္ပါအတုိင္း သေဘာတူညီၾကေလသည္။
၁။ ေတာင္တန္းသားမ်ား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႕ (တစညဖ) ၏ ႀကိဳးကုိင္အဖြဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္
မ်ား၏ ေထာက္ခံခ်က္အရ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကို ဘုရင္ခံကေရြးခ်ယ္၍ နယ္စပ္ေဒသမ်ားကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ ခန္႔ထားရမည္။
၂။ ဤအတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ ေကာင္စီ၀င္
တဦးအျဖစ္ခန္႔ထား၍ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ျပည္ပကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ထုံးနည္းဥပေဒအရ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ၏ အာဏာလက္ေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိသည့္နည္းတူ နယ္စပ္ေဒသကိစၥမ်ားကိုလည္း အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ အာဏာေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိေစရမည္။ ဤနည္းလမ္းမ်ားအတုိင္း နယ္စပ္ ေဒသဆုိင္ရာ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္အား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာကုိ ေပးအပ္ရမည္။
၃။ အဆုိပါ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ကုိ ၎ႏွင့္ လူမ်ဳိးခ်င္းမတူေသာ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံႏွစ္ဦးက ကူညီ
ေစရမည္။ ေရွးဦးစြာ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ ၎တုိ႔အသီးသီး သက္ဆုိင္သည့္
နယ္မ်ား၏ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ရန္ျဖစ္၍ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္မွာ အျခား နယ္စပ္ေဒသ
အားလုံးတုိ႔၏ ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေစရန္ျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔သည္ ထုံးနည္းဥပေဒအရ တြဲဖက္တာ၀န္ယူရသည့္မူအတုိင္း ရြက္ေဆာင္ေစရမည္။
၄။ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္သည္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အဖြဲ႕၀င္လူႀကီးအေနျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသ
မ်ား၏ တဦးတည္းေသာ ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါ၀င္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ တက္ေရာက္ႏုိင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
၅။ အထက္တြင္ သေဘာတူညီသည့္အတုိင္း ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီကုိ တုိးခ်ဲ႕မည္
ျဖ စ္ေသာ္လည္း နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုခံစားေနရေသာ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မည္သည့္ နည္းႏွင့္မဆုိ တစုံတရာလက္လြတ္ေစရန္ အဆုိပါေကာင္စီက ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိေစရ။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား အတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခုိင္ႏႈန္းအျပည့္ ရွိေစရမည္ဟူေသာမူကုိ သေဘာတူညီၾကသည္။
၆။ ပူးေပါင္းထားၿပီးသည့္ ျမန္မာျပည္အတြင္း သီးသန္႔ ကခ်င္ျပည္နယ္တခု နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္
၍ တည္ေထာင္ရန္ ျပႆနာမွာ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္က ဆုံးျဖတ္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ဤကဲ့သုိ႔ သီးျခားျပည္နယ္တခု ထားရွိသင့္ေၾကာင္းကို သေဘာတူညီၾကသည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္
အထ ေျမာက္ရန္အလုိ႔ငွာ ပထမေျခလွမ္းအေနျဖင့္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ
အက္ဥပေဒအရ ေနာက္ဆက္တြဲစာရင္းပါ အပိုင္း (၂) ေဒသမ်ားကဲ့သုိ႔ ျမစ္ႀကီးနားႏွင့္
ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္တုိ႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ နယ္စပ္ေဒသ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံ
ပုဂၢဳိလ္အား ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ရမည္။
၇။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတုိ႔သည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားတုိ႔ကုိ ခံစားႏုိင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
၈။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူၾကသည့္ အစီအစဥ္မွာ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ နယ္ေျမစုတြင္ ယခု အပ္ႏွင္းထားၿပီးေသာ ဘ႑ာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ထိခုိက္ျခင္းမရွိေစရန္။
၉။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူညီၾကသည့္အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္ အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားမွ ကခ်င္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းနယ္မ်ားက ရသင့္ရထုိက္ေသာ ဘ႑ာေရးအကူ
အညီကို ထိခုိက္ျခင္းမရွိေစရ၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမစု၏ ဘ႑ာေရး
အစီအစဥ္မ်ားကဲ့သုိ႔ ကခ်င္ေတာင္တန္းႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားအတြက္ အလားတူအစီအစဥ္မ်ားကို ထားရွိက်င့္သုံးရန္ ျဖစ္ႏုိင္မည္၊ မျဖစ္ႏုိင္မည္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီက နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္တုိ႔ႏွင့္အတူ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရမည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ
(ပုံ) ေအာင္ဆန္း ၁၂-၂-၄၇ ။
ကခ်င္ေကာ္မတီ
(ပုံ)ဆမားဒူး၀ါးဆင္၀ါးေနာင္ ျမစ္ႀကီးနား (ပုံ)ေဇာ္ရစ္ ျမစ္ႀကီးနား (ပုံ) ဒိန္ရတန္ ျမစ္ႀကီးနား (ပုံ)ေဇာ္လ ဗန္းေမာ္ (ပုံ)ေဇာ္လြန္း ဗန္းေမာ္ (ပုံ)လဗန္းဂေရာင္း ဗန္းေမာ္ ။
ခ်င္းေကာ္မတီ
ခ်င္းေကာ္မတီ
(ပုံ)ဦးလႊာမႈန္း ေအတီအမ္။အုိင္တီအက္(စ္)အမ္၊ ဖလမ္း။ (ပုံ)ဦးေသာင္ဇာခပ္ေအတီအမ္၊ တီးတိန္။ (ပုံ)ဦးကြယ္မန္း ေအတီအမ္၊ ဟားခါး။
ရွမ္းေကာ္မတီ
(ပုံ)ခြန္ပန္းစိန္ ေတာင္ပုိင္းစပ္ဖလုံ (ပုံ) စပ္ေရႊသိုက္ ေညာင္ေရႊစပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္ဟုံဖ ေျမာက္ပုိင္းသိႏၷီစပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္ႏြံ လဲခ်ားစပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္စံထြန္း မုိင္းပြန္စပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္ထန္းေအး သာမုိင္းခမ္းစပ္ဖလုံ (ပုံ) ဦးျဖဴ သထုံစပ္ဖလုံ၏ ကုိယ္စားလွယ္ (ပုံ)ခြန္းဖုံးေျမာက္ပုိင္းသိႏၷီ (ပုံ)ဦးတင္ဧ (ပုံ)ဦးထြန္းျမင့္ (ပုံ) ဦးၾကာပု (ပုံ)ဦးခြန္ေစာ (ပုံ)စပ္ရစ္ဖ (ပုံ)ဦးခြန္ထီး။
(၃)
အေျခခံဥပေဒ ေဒါင္းလုဒ္ လင့္ခ္
http://www.mediafire.com/?j0mv1yywjdq
ရွမ္းေကာ္မတီ
(ပုံ)ခြန္ပန္းစိန္ ေတာင္ပုိင္းစပ္ဖလုံ (ပုံ) စပ္ေရႊသိုက္ ေညာင္ေရႊစပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္ဟုံဖ ေျမာက္ပုိင္းသိႏၷီစပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္ႏြံ လဲခ်ားစပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္စံထြန္း မုိင္းပြန္စပ္ဖလုံ (ပုံ)စပ္ထန္းေအး သာမုိင္းခမ္းစပ္ဖလုံ (ပုံ) ဦးျဖဴ သထုံစပ္ဖလုံ၏ ကုိယ္စားလွယ္ (ပုံ)ခြန္းဖုံးေျမာက္ပုိင္းသိႏၷီ (ပုံ)ဦးတင္ဧ (ပုံ)ဦးထြန္းျမင့္ (ပုံ) ဦးၾကာပု (ပုံ)ဦးခြန္ေစာ (ပုံ)စပ္ရစ္ဖ (ပုံ)ဦးခြန္ထီး။
(၃)
အေျခခံဥပေဒ ေဒါင္းလုဒ္ လင့္ခ္http://www.mediafire.com/?j0mv1yywjdq
